Πρόσεχε τι ονειρεύεσαι

Έγραψα ένα ποστ (το προηγούμενο)
για τις «παγίδες» που μπορεί να πέσει κάποιος χωρίς καν να το καταλάβει.

Οι μεγαλύτερες παγίδες είναι αυτές του μυαλού μας.

Έλεγα για τον «πήχη» και τι παθαίνει αυτός που τον βάζει ψηλά.
Και μίλαγα για τον εαυτό μου.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι δεν είμαι ο μόνος.
Όπως αντιλαμβάνομαι ότι το πόσο ψηλά εννοεί ο καθένας είναι θέμα υποκειμενικό.

Όμως μίλαγα για μένα, με τα δικά μου μέτρα.

Προσπαθώντας πάντα...
Ή σχεδόν πάντα...

Να μιλάω με τέτοιο τρόπο ώστε να με καταλαβαίνουν οι «άλλοι»...
Αναγκαστικά κατέβαζα τον πήχη.

Όμως πάλι αυτός ανέβαινε μόνος του.
Σαν να προσπαθείς να βυθίσεις στο νερό ένα μπαλόνι.

Το βυθίζεις κι αυτό ξαναπετάγεται στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία.

Έτσι είναι και το μυαλό.

Προσπαθώντας να «επικοινωνείς» με την «υπάρχουσα κατάσταση»
(την οποία δυστυχώς γαλουχεί η TV, θέλουμε δε θέλουμε)
Βυθίζεις το μπαλόνι στον πάτο του νερού.

Και κει που λες...
Ωραία...επικοινωνώ πάλι με τους γύρω μου...

Ξαφνικά το μπαλόνι ξαναπετάγεται και ανεβαίνει πάνω ακόμα και από την επιφάνεια.

Και δεν βλέπεις παρά μόνο και μόνο...
Ότι όχι μόνο δεν κέρδισες τίποτα...
Αλλά έχασες κι όλας.

Έχασες χρόνο.
Αδικαιολόγητα.

Δεν μ αρέσει να δίνω συμβουλές σε κανέναν.
Και δεν έδωσα ποτέ.

Αν έδινα...
θα έδινα μόνο μια συμβουλή...

Πρόσεχε τι ονειρεύεσαι!








araxtos & προσοχή στα όνειρα