10 Mar 2011

Ζητείται τίτλος-2

«Θα πάω από το στενό» αποφάσισε
Έτσι κι αλλιώς είχε κίνηση και θα την απέφευγε.
Κοίταξε μπροστά μπας και δει καμιά μαύρη γάτα. Θα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Αυτή την αίσθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί έπρεπε να την πολεμήσει.
Και να την νικήσει.
Άλλωστε στη ζωή πρέπει να βαδίζουμε με τη λογική.
Υπάρχουν πολλά σταυροδρόμια, πολλές στιγμές που πρέπει να αποφασίζεις ποιον δρόμο πρέπει να πάρεις.
Και δεν είναι λογικό να σε σταματάει ένα κακό προαίσθημα.
«Ότι και να συμβεί, αν συμβεί, θα το αντιμετωπίσω» σκέφτηκε και ηρέμησε λίγο.
Μια χαρά ήταν ο δρόμος.
Δυο-τρία αυτοκίνητα μπροστά του μόνο.

Και πάτησε το γκάζι δυνατά, χωρίς να ξέρει το γιατί.
Έβλεπε να άλλα αυτοκίνητα να απομακρύνονται ολοταχώς και να μένει πίσω μόνος.
Δεν κοίταξε καν το κοντέρ και γιατί να το κοιτάξει? θα ακολουθούσε τους άλλους.
Δεν ήταν και κανένας χαζός. Ποτέ δεν του άρεσε να μένει πίσω.
Αυτό του είχε μείνει από το σχολείο, από το Δημοτικό κι όλας, όταν η δασκάλα, στην πρώτη, τον έβαλε στο τελευταίο κάθισμα.
-Εσύ Κωστάκη να κάτσεις εδώ
Στο τελευταίο!
Την άλλη μέρα άλλαξε θρανίο με ένα άλλο παιδί που δεν το ένοιαζε τίποτα και κάθισε στο προ-τελευταίο, «τουλάχιστον, όχι και στο τελευταίο» σκέφτηκε.
Αλλά η ίδια δασκάλα, που από τότε μίσησε πολύ τον επανέφερε στην τάξη.
-Τι είπαμε Κωστάκη χτες? που σου είπα να κάτσεις?
Και τον ξανάβαλε πίσω. Τέρμα τάξης, στον τοίχο σχεδόν.
Δεν θα ήταν και τόσο ενοχλητικό αυτό αν δεν το έπαιρναν χαμπάρι τα υπόλοιπα παιδιά και δεν τον άρχιζαν στο δούλεμα.
«Πίσω Κωστάκη», «τι είπαμε Κωστάκη»? «τελευταίος Κωστάκη»
«Τα κωλόπαιδα» σκεφτόταν κάπου κάπου όταν ένοιωθε τον εαυτό του τελευταίο σε όλα...μου δημιούργησαν κόμπλεξ...

Τώρα δεν το σκέφτηκε, απλώς πάταγε το γκάζι να προλάβει τους άλλους.
Δεν ένοιωθε καλά να είναι τελευταίος.
Ούτε πρώτος του άρεσε.
Πολλές φορές είχε δει, στον Όμιλο Ιππασίας που δούλευε, τα άλογα όταν έβγαιναν βόλτα στο πρώην Βασιλικό κτήμα στο Τατόι να παίρνουν μόνα τους τη σειρά τους και τη θέση τους.
Ήξερε από την αρχή ποιο θα οδηγούσε
Και παρ όλο που είχαν αναβάτες που αντιδρούσαν σ αυτό γιατί δεν είχαν ιδέα από ψυχολογία του αλόγου και ο καθένας προσπαθούσε να βάλει το άλογο σε όποια θέσει γούσταρε στην ομάδα, αυτά τους αγνοούσαν και έπαιρναν τη θέση τους.
Με πτώσεις και τραυματισμούς πολλές φορές.

«Μα τι διάολο κάνουν? γιατί τρέχουν έτσι»?
Πάτησε πιο πολύ το γκάζι.
Ευτυχώς που ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο και έτσι δεν είχε πρόβλημα να τρέχει όσο θέλει.
Αλλά όσο και να έτρεχε, οι άλλοι απομακρυνόντουσαν και πιο πολύ.
«Κάτι μαγικό έχει αυτός ο δρόμος, δεν εξηγείται αλλιώς» πρόλαβε να σκεφτεί πριν τη δει μπροστά του.
Άφησε το γκάζι και πάτησε με όλη του τη δύναμη φρένο.
Κατάλαβε ότι σταμάτησε όταν είδε μπροστά του αντι για δρόμο μια βιτρίνα καταστήματος. Δεν τολμούσε να κοιτάξει πίσω. Παρέμεινε ακίνητος στη θέση του προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί.
Τη χτύπησε? τη σκότωσε?...θυμόταν ότι έκανε μανούβρα αλλά δεν θυμόταν αν άκουσε θόρυβο από χτύπημα. Εκείνο τον «γδούπο» που σου τελειώνει τη ζωή μαζί με τη ζωή του άλλου. Εκείνον τον απαίσιο θόρυβο που αν επιζήσεις θα τον ακούς κάθε βράδυ σε όλη σου τη ζωή.
Ήταν και οι άλλοι...ο κόσμος που περπατούσε στο πεζοδρόμιο...
Άνοιξε δειλά τα μάτια του και κοίταξε μπροστά του.
Κανένας ξαπλωμένος!
Πήρε θάρρος και κοίταξε στο πλάι.
Μερικοί πεζοί τον μούντζωναν και τον έβριζαν.
-Πως τρέχεις έτσι ρε μαλάκα? Να...πάρτα  ηλίθιε!
Αν και το ηλίθιε τον πείραζε περισσότερο από το μαλάκα, δεν είχε καιρό τώρα για τέτοιες σκέψεις. Έπρεπε να δει πίσω την κοπέλα αν την είχε χτυπήσει ή όχι, αλλά ακόμα δεν είχε το θάρρος να κοιτάξει.





Συνεχίζεται?






araxtos

3 comments:

  1. Προτεινόμενος τίτλος:
    «Και οι τελευταίοι έσσονται πρώτοι!»

    ελπίζοντας να επηρρεάσει θετικά την έκβαση της ιστορίας... :)

    ReplyDelete
  2. Δεν είναι λίγο νωρίς ακόμα Rodia μου?
    :)

    ReplyDelete
  3. Εχμ.. έχεις δίκιο.. εσυ ξερεις! :)

    ReplyDelete