Ζητείται τίτλος-5

-Γεια σας, θέλω να πληρώσω το λογαριασμό και να φύγω, αν μπορείτε να μου πείτε τι χρωστάω

Η υπάλληλος δεν το κοίταξε καν

-Καθίστε, δεν μπορείτε να φύγετε για να φύγετε πρέπει να σας φωνάξει κάποιος να σας ζητήσει κάποιος, υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται για σας?

Δεν μπορούσε να το πιστέψει, που διάολο έμπλεξε?

Προσπάθησε να της εξηγήσει ότι πρέπει να πάει στη δουλειά του

-Δεν έχω καιρό για βλακείες κυρία μου...δεν καταλαβαίνετε...δεν ξέρετε τι λέτε...

Έριξε μια ματιά στο χώρο και δεν πίστευε στα μάτια του

Ήταν μια αίθουσα νοσοκομείου!

Υπήρχε ένας διάδρομος που έτρεχαν γιατροί και νοσοκόμες, στη μία πόρτα έγραφε «Χειρουργείο» στην άλλη «Διευθυντής» σε μια άλλη «Ακτινογραφίες»...

-Ένα λεπτό...ελάτε μαζί μου...η γυναίκα σας πέθανε, δεν τη ζήτησε κανένας...εσάς? υπάρχει κάποιος που να θέλει να σας πάρει ζωντανό?...ελάτε μαζί μου...πρέπει να σας καθαρίσουμε

Ακολούθησε σαν χαμένος

«Όνειρο θα είναι» σκέφτηκε δυνατά, σαν να μιλάει

-Δεν είναι έτσι ακριβώς, του απάντησε η γυναίκα χωρίς να τον κοιτάει

Τον έβαλαν στο μοναδικό κρεβάτι που υπήρχε στο θάλαμο και τον καθάριζαν από τα αίματα

-Που είναι η γυναίκα μου? είναι εδώ?

-Τη γυναίκα σας τη σκοτώσατε...εσείς τη σκοτώσατε και ρωτάτε τώρα που είναι?

Ήθελε να φωνάξει...μέσα στο μυαλό του μια φράση μόνο υπήρχε αλλά δεν μπορούσε να την πει...έκανε ακόμα μια προσπάθεια...αλλά δεν έβγαινε ήχος...

«Ξυπνάτε με...ξυπνάτε με ρε....»

Τίποτα

Ο κόσμος πέρναγε χωρίς καν να τον προσέχει.

-Να τον ανοίξουμε κύριε καθηγητά?

Είχαν μαζευτεί από πάνω του 5-6 γιατροί και συζητούσαν

-Μπα...χαμένος κόπος...έχει ήδη πεθάνει, δεν τον βλέπεις?

Άλλος του έπιανε το σφυγμό...άλλος του έκανε καρδιογράφημα

Σε μια στιγμή είδε τη γυναίκα του...φόραγε ένα κόκκινο μπουφάν και τζην παντελόνι

-Δεν πειράζει αγάπη μου, δεν φταις εσύ

-Μα που έγινε? που σε σκότωσα? σε κείνο το στενό? τι έγινε?

-Μη σε νοιάζει τώρα...εγώ φταίω. Ήθελα να σου πω πόσο σ αγαπάω, είχα πεθάνει ήδη αλλά δεν ήθελες να το πιστέψεις...εδώ και 3 μήνες

-Γιατί μου είπαν ότι σε σκότωσα εγώ? τι λένε αυτοί?

-Εννοούν ότι δεν με αγαπούσες αλλά εγώ ξέρω...

-Και τι είναι όλα αυτά? ο ψυχολόγος...το σπίτι...

-Μη δίνεις σημασία, παραισθήσεις ήταν και τίποτ άλλο

«Έχω πεθάνει» σκέφτηκε «δεν είναι όνειρο»

-Πάμε να φύγουμε από δω μωρό μου...

-Δεν μπορούμε πια, εγώ δεν μπορώ, εσύ αν θες...αλλά πρέπει να σε φωνάξει κάποιος, που σ αγαπάει...

Η γραμματέας ήρθε πάλι με ένα χαρτί για να γράψει τα στοιχεία.

-Ο χρόνος τελείωσε, θα περάσουμε σε άλλο στάδιο τώρα

-Που θα πάμε? ρώτησε

-Δεν θα πάμε πουθενά, χαμογέλασε, τα πράγματα θ αλλάξουν...θα δεις...άντε σου αφήνω 2 λεπτά ακόμα...αν σε ξυπνήσει κάποιος θα μπορείς να φύγεις...αλλά πρέπει να το κάνει από μόνος του και δεν βλέπω κανέναν

Κοίταξε τη γυναίκα του

Τα μάτια της τον αγκάλιασαν.

-Θα έχουμε το χρόνο να πούμε πολλά τώρα

Της έπιασε το χέρι και το χάιδεψε

-Αν θες κάνε μια τελευταία προσπάθεια μήπως έρθει κανένας και σε ξυπνήσει...

Δεν θέλω, σκέφτηκε. Μια χαρά είμαι εδώ. Και σταμάτησε να προσπαθεί να φωνάξει.

Ήταν όλα τόσο μακρινά.

ΤΕΛΟΣ

araxtos