Μερικές φορές...

Μερικές φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι στο blogaki μου, αλλά δεν το γράφω.
Δεν ξέρω γιατί.
Άλλες πάλι (φορές) βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή, μπροστά στο blog μου...
Και δεν έχω να γράψω τίποτα.
Βλέπω μια άδεια οθόνη, σαν λευκή σελίδα και...
Δεν μπορεί, λέω, κάτι θα μούρθει στο λιγοστό μυαλό, κάτι θα γράψω.
Αλλά...τίποτα.
Θα το στύψω λίγο-λέω-το τεμπέλικο
Κάτι θα βγάλει, κάτι θα σκεφτεί.

Μπα! πάλι τίποτα!

Και ξαφνικά...μούρχεται μια ιδέα!
Θα διαβάσω-ξαναλέω- κανα παλιό ποστ (μου) και που θα πάει κάποια "έμπνευση" θα μούρθει.
Σκέτη αποτυχία.
Μα, είναι δυνατόν-αναρωτιέμαι-να έχω γράψει εγώ τόσες βλακείες?
Και να σκεφτεί κανείς ότι όταν τα έγραφα νόμιζα ότι γράφω αριστουργήματα!

Εκτός από μερικά, που πράγματι είναι αριστουργήματα (sic) όλα τα άλλα...

Αποσυντονίζομαι εντελώς.
Αλλά τι πειράζει?
Έτσι κι αλλιώς λίγοι - έως κανένας - δεν πρόκειται να με διαβάσει.

Πάω να κάνω καμιά βόλτα
Στον κυβερνοχώρο.

Θα τα ξαναπούμε εμείς




araxtos &... άδειο μυαλό, γεμάτη καρδιά (που λέει ο λόγος)