Ο μπεκατσοκυνηγός

.


Η μπεκάτσα έγειρε το σώμα της.
Είχε φάει 15 σκάγια στο στήθος αλλά ήταν ακόμα ζωντανή.
Κοίταξε δίπλα της, το μπεκατσάκι, το μικρό της ξαδερφάκι, μόλις έτρωγε κι αυτό μια ντουφεκιά από τον άπληστο εγκληματία κυνηγό.
Έγειρε κι αυτό το σώμα και ανάσαινε βαριά. Ήταν ακόμα ζωντανό.
Η ματιά της μπεκάτσας έπεσε πιο πέρα. Το αδέρφι της κι αυτό χτυπημένο.
Πιο πέρα και το άλλο ξαδέρφι της....και το άλλο.
Σύνολο πέντε.
Ο κυνηγός την ξανασημάδεψε. Άκουσε το μπαμ σαν να ερχόταν από μακριά. Δεν κατάλαβε τίποτα πια. Δεν καταλάβαινε, ήταν νεκρή.

Ο κυνηγός έβαλε το όπλο στον ώμο και έφυγε προς άλλη κατεύθυνση.
«Το παλιόσκυλο, σκέφτηκε, πέντε μπεκάτσες σκότωσα και αυτό τεμπελιάζει, ποιος θα πάει να της ψάξει τώρα...και νυχτώνει...άστες, θα κυνηγήσω πάλι αύριο»

Γύρισε στο σπίτι του, στην οικογένειά του.
Κρέμασε το όπλο και άναψε το τζάκι για να ζεσταθεί.
-Μπαμπά, μπαμπά, πόσες μπεκάτσες σκότωσες σήμερα?
-Πέντε, αλλά το παλιόσκυλο δεν πήγε να τις φέρει, θα πάω αύριο πρωΐ και θα σκοτώσω κι άλλες.
-Πέντε...μόνο πέντε ρε μπαμπά...τι κυνηγός είσαι? ο μπάρμπας σκοτώνει 25 κάθε φορά.
-Ε, τι να κάνουμε...πέντε είδα πέντε σκότωσα, αν ήταν κι άλλες θα τις σκότωνα κι αυτές...

Η μπεκάτσα δεν γύρισε εκείνο το βράδυ στη φωλιά της.
Τα μπεκατσάκια, τα μικρά, δεν είχαν τι να φάνε. Δεν τους έφερε κανένας φαγητό.
Φώναζαν, έσκουζαν, αναζητούσαν τη μάνα τους, αλλά κανένας δεν τους απαντούσε.
«Γιατί δεν γύρισε η μαμά»? κελάϊδαγε το ένα στο άλλο.
Αλλά δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν ότι υπάρχουν κυνηγοί που τα σκοτώνουν όταν μεγαλώσουν.
Έτσι για την πλάκα τους. Για σπορ.





araxtos & μπεκάτσες