Ξαφνικά!

.



Όλα γίνονται ξαφνικά. Τίποτα σιγά-σιγά

Και αν μου πεις ότι δεν είναι έτσι. Και αν μου πεις ότι σιγά-σιγά αλλάζουν όλα, θα σε πιστέψω.
Όμως, να με πιστέψεις και συ ότι έτσι τα αντιλαμβανόμαστε.
Και αφού έτσι, ξαφνικά, τα αντιλαμβανόμαστε, έτσι γίνονται.

Εγώ π.χ.
Ξαφνικά μεγάλωσα.
Ξαφνικά άλλαξε ο κόσμος και γω μαζί του.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι εγκλωβίστηκα.
Που?
Παντού.
Ακόμα και στο blog.
Ξαφνικά ήρθε το αύριο που φανταζόμουνα.

Ξαφνικά θα αρρωστήσω και ξαφνικά θα πεθάνω.
Και μετά...ξαφνικά, θα πεθάνετε και σεις.
Αν όχι πριν από μένα.

Σε 100 χρόνια δεν θα υπάρχει κανένας από μας!

Σε αυτά τα blogs θα γράφουν άλλοι!
Στα σπίτια που μένουμε θα μένουν άλλοι!
Έρωτα θα κάνουν άλλοι. Άγνωστοι σε μας.

Βόμβες στο Λίβανο θα ρίχνουν άλλοι!
Ίσως και στο Ισραήλ, τότε.

Σε 100 χρόνια. Που στην ουσία δεν θα είναι 100 αλλά πολύ λιγότερα.
Αλλά ας πούμε 100

Θα έχουν πεθάνει οι γονείς σας.
Οι άνθρωποι που αγαπάτε.
Αυτό το χαριτωμένο ανιψάκι σας ή παιδί σας.
Θα έχει πεθάνει κι αυτό.

Όλα αυτά θα γίνουν σίγουρα.
Και μη νομίζετε πως είναι πολλά χρόνια τα 100

100 Πάσχα είναι. 100 Χριστούγεννα είναι.
25 τετραετίες είναι. 25 εκλογές.
25 Ολυμπιακοί. 25 Μουντιαλ.

Σιγά το πράμα.

Και σκεφτείτε...πριν τα 100...σε 8 Μουντιαλ...θα γίνετε όλοι συνταξιούχοι!
Θα σας πονάνε τα νεφρά σας. και η μέση σας.
Θα παίρνεται 8 διαφορετικά χάπια!
Αν με το καλό, φτάσετε εκεί.
Σε 8 Ολυμπιακούς!

Και σε 15 Ολυμπιακούς δεν θα ζήτε.
Τα 100 χρόνια που είπα τα είπα πολύ χουβαρνταλίδικα.
Έτσι για να μη σας στεναχωρήσω.

Και όλα αυτά θα γίνουν ξαφνικά.
Ξαφνικά θα τα συνειδητοποιήσετε. Από τη μια στιγμή στην άλλη.

Και τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν?
Να τρέξουμε στις παραλίες?
Να προλάβουμε να γλεντήσουμε?

Όχι. Γιατί να γλεντήσουμε?

Μήπως να προσευχηθούμε?
Να γίνουμε καλοί Χριστιανοί?
Να σώσουμε την ψυχή μας?

Ούτε!

Γιατί δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα.
Κενό.
Μηδέν.

Τότε?
Τι να κάνουμε, θα μου πείτε...
Και γω θα απαντήσω.

Να αντικρίζουμε την αλήθεια.
Να μην τη φοβόμαστε. Ο φόβος κρύβει τη ζωή.
Να την λέμε όπου μας δίνεται η ευκαιρία.
Δεν ζει κανείς περισσότερο με το να γλεντάει ή να προσεύχεται.
Ζει περισσότερο με το να ζει με την αλήθεια.
Ο χρόνος είναι σχετικός.

Όλα αυτά που έγραψα είναι αλήθειες.
Οι μόνες αλήθειες.
Και όμως πολλούς τους στεναχώρησα.
Γιατί?
Γιατί αποφεύγουν να τα σκέφτονται.
Και έτσι, αποφεύγουν και να ζουν.

Αν αυτά τα εντελώς αληθινά τα συνειδητοποιούσαμε όλοι...
Θα συνειδητοποιούσαμε και τον εαυτό μας.
Τότε θα ζούσαμε πραγματικά. Θα ζούσαμε εμείς και όχι τα ψέματα.

Αν τα λέγαμε ο ένας στον άλλον κάθε μέρα...
Αν αντί για καλημέρα του λέγαμε του αλλουνού...
«Καλό και γρήγορο θάνατο να έχεις»...
Και αυτός μας το ανταπέδιδε...

Δεν θα ενοχλούσαμε κανένα παιδί.
Δεν θα πετάγαμε βόμβες.
Δεν θα μαλώναμε καν
Δεν θα προσβάλαμε κανέναν.
Δεν θα λυσσάγαμε στα δικαστήρια.
Δεν θα βγάζαμε τα μάτια του άλλου.

Ούτε θα χτίζαμε τόσα τέρατα πάνω από το κεφάλι μας.
Ούτε θα φυλάγαμε τα λεφτά στις θυρίδες.
Θα ξέραμε ότι τίποτα απ όλα αυτά δεν μας ανήκει.
Και θα ξέραμε, το κυριότερο, ότι και τα παιδιά μας θα πεθάνουν. Και τα εγγόνια μας.

Αυτή είναι η μοίρα μας και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει.

Γι αυτό λοιπόν και γω...σας χαιρετώ για σήμερα...

Καλό και γρήγορο θάνατο να έχετε.

Και μη φρικάρετε...
Είναι η καλύτερη ευχή που έχετε ακούσει ποτέ.





araxtos & μέσα στην αλήθεια βρίσκεται η ζωή