Ποκοπίκο...

...και Γυναίκες

Λένε πως κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει τις γυναίκες.
Κανένας.
Ούτε απλός άνθρωπος (ανώνυμος!) ούτε κανένας επιστήμονας ούτε σοφός ούτε έξυπνος ούτε βλάκας.
Κάποτε είχα προβληματιστεί.
Καλά, γιατί δεν ρωτάνε τις ίδιες?
Ας ρωτήσουν μια γυναίκα, να τους εξηγήσει, πως είναι, πως σκέφτονται, να μην χολοσκάν.
Αφού είδα και απόειδα, ότι όλο έψαχναν τις γυναίκες ερήμην τους αποφάσισα να ρωτήσω εγώ.
Μου φαινόταν ότι είχα κάνει την ανακάλυψη της πενικιλίνης.
Έπιασα μάλιστα τη Χουχού την ξαδέρφη μου που την είχα πρόχειρη.


Προσπάθεια πρώτη: ΧΟΥΧΟΥ

-Χουχού,
-Ελα Ποκοπίκο
-Να σε ρωτήσω κάτι?
-Ε, ρώταμε.
-Ναι αλλά κλείσε την TV
-Ακούω ποκοπίκο, έλα τελείωνε.
-Κλείσε την TV μωρή παλαβιάρα, να σε ρωτήσω κάτι.
-Ας το διάολο, βλάκα που θα κλείσω την TV και έχει τη «βέρα στο μεσαίο».
-Θέλω να σε ρωτήσω πως σκεφτόσαστε, θέλω να μου πεις το βράδυ, όταν ξαπλώνεις τι σκέφτεσαι, θέλω να μου εξηγήσεις πως λειτουργεί το μυαλό σας.
Η Χουχού κοκάλωσε για 25 δευτερόλεπτα και μετά έβαλε τις στριγκλιές σαν να έβλεπε μπροστά της φάντασμα

Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια όχι να καταλάβω τις γυναίκες, πράγμα αδύνατο αφού δεν τις είχαν καταλάβει τόσοι και τόσοι σοβαρότεροι άνθρωποι από μένα, αλλά να τις ρωτήσω πως είναι (τι απλό!) και να το εξηγήσω εγώ μετά.

Έβλεπα μάλιστα τον εαυτό μου στα κανάλια, δημοσιογράφοι, κακό, όλοι να μου ζητούν αυτόγραφα.....
«Είναι αυτός που κατάλαβε τις γυναίκες»......
«Και πως τα κατάφερε»?....
«Τις ρώτησε»...
Τι μυαλό, τι ωραίο, τι αριστουργηματικό, τι έμπνευση......

Και όλα αυτά μου τα χάλαγε το βλήμα η ξαδέρφη μου η Χουχού...


Προσπάθεια δεύτερη: ΤΖΕΗΝ

Και κει που καθόμουνα συλλογισμένος, να η μάνα της, η κυρά Τζέην...
Καλή γυναίκα η θεία, αλλά ακόμα καλύτερη μαγείρισσα, άσε τα γλυκά που έτρωγα στο σπίτι της
-Ποκοπίκο? τι έπαθες? γιατί έτσι συλλογισμένος?
-Τίποτα
-Για πες, γιατί δεν θα σε ξαναρωτήσω

Μούκοψε!
Αυτό που σκέφτηκες εσύ τώρα μόλις, το σκέφτηκα και γω τότε...
Και γιατί να ρωτήσω το βλήμα και να μη ρωτήσω την θεία...και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν γρήγορα...
-Θεία Τζέην
-Έλα ρε μούργο, λέγε.
-Να σε ρωτήσω κάτι.
-Αμάν θα με σκάσει αυτό το παιδί, λέγε ποκοπίκο
-Θεία να...επειδή πολλοί δεν έχουν καταλάβει τις γυναίκες, και δεν ρωτάνε τις ίδιες να τους πούνε....ε...να ....εγώ σκέφτηκα να ...τις ρωτήσω....
Μπερδεύτηκα, μετάνιωσα που είχα αρχίσει τέτοια συζήτηση με τη θεία. Κάτι δεν έβγαινε, θες το ύφος της, τα γουρλωμένα μάτια, θες κάτι άλλο....δεν έβγαινε. Και επειδή ακόμα δεν είχε συνέλθει να μου απαντήσει...συνέχισα....
-Και....και σκέφτηκα να ρωτήσω εσένα....θα μου πεις?
-Τι θες να σου πω ποκοπίκο?
-Αυτά που ψάχνει όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς να βρει ρε θεία, πως σκεφτόσαστε, τι ζητάτε, αγαπάτε? έχετε καμία σχέση με την αλήθεια? την έχετε πει ποτέ? με ποιόν συνωμοτήσατε? τι είναι αυτό το μήλο που λένε οι παπάδες? ο όφις? .......συνήλθα κάπως, δίκιο είχα, να ψάχνει όλη η επιστήμη να καταλάβει τις γυναίκες, και αυτές να μην βοηθάνε....να το έχουν «βουλώσει».....
-Ας το γεροδιάολο ρε ποκοπίκο?
Έμεινα εγώ τώρα με το στόμα ορθάνοιχτο!


Προσπάθεια τρίτη: ΓΙΑΝΝΑ

Άρχισα να συμμερίζομαι την επιστήμη.
Ποτέ κανείς (αφού δεν μπόρεσα ούτε και εγώ) δεν θα καταλάβαινε τις γυναίκες.
Και αυτή η αντίδραση!
Λες και τους πάταγες τον κάλο!

Η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε μετά από χρόνια.
Δεν ξέρω αν στο υποσυνείδητο μου ήταν αυτό, αυτό το δύσκολο πρόβλημα και η λύση του που με έκανε να τα μπλέξω με μεγαλύτερή μου.
Δεν ξέρω αν όλα, ακόμα και η φύση συνωμότησε να γίνουν, για να έρθει εκείνη η στιγμή. Η στιγμή της κρίσιμης ερώτησης.
Το είχα ξανασκεφτεί, η Γιάννα (έτσι την έλεγαν) ήταν ανοιχτό μυαλό...δεν κόλλαγε.
-Γιάννα...
-Έλα Ποκοπίκο αγάπη μου
-Γιάννα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι, αλλά μη το πάρεις στραβά....δεν έχω άλλη προσέγγιση του θέματος εκτός από επιστημονική...
-?
-Οκ Γιάννα?
-Εντάξη ρε Ποκοπίκο, ακόμα δεν κατάλαβα, δεν μου έδωσες να καταλάβω τίποτα, άσε που τρομάζω με το ύφος σου....
-Γιατί, τι έχει το ύφος μου?
-Πολύ σοβαρό...τρέχει τίποτα?
Τα είχα κάνει θάλασσα πριν ρωτήσω. Αλλά δεν κόλωσα.
-Γιάννα μωρό μου, δεν είναι τίποτα, μια ερώτηση ήθελα να σου κάνω, θα στην κάνω να τελειώνουμε....

-Οκ ποκοπικούλη μου, κάντη
-Ρε συ Γιάννα, όπως θα έχεις διαβάσει και συ, μια και έχεις διαβάσει τον «αγλέουρα»
σε βιβλία, χιλιάδες επιστήμονες, χιλιάδες σοφοί και φιλόσοφοι, χιλιάδες «ελεύθεροι στοχαστές»...χιλιάδες αυτοί και χιλιάδες άλλοι, χιλιάδες χρόνια τώρα, προσπαθούν να καταλάβουν τη γυναίκα και γω έχω ένα ερώτημα....ένα και μοναδικό, γιατί δεν ρωτάνε μία να τους πει? Δεν είχαν μάνα? δεν είχαν αδερφή (άντε ξαδέρφη) δεν είχαν γυναίκα αυτοί οι άνθρωποι να ρωτήσουν?
-Και από μένα τι ζητάς?
Το πρόσωπό της είχε σοβαρέψει, είχε σκληρύνει....Έλα Παναγία μου.....έτσι ξαφνικά...
Θυμήθηκα ο πρόσωπο της θείας Τζέην και της Χουχούς, ρε μπας και είχαν καμία συγγένεια? το ίδιο πρόσωπο.....
-΄Ηθελα να με βοηθήσεις, να βοηθήσεις την ανθρωπότητα, να λύσει αυτό το αίνιγμα.
-Δεν πας να ρωτήσεις τη μάνα σου ρε, άντε, αρκετά σε ανεχτήκαμε.

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Αρκετά με ανέχτηκε η Γιάννα?
Η Γιάννα που με κορόιδευαν οι φίλοι?
Που μου είχαν αφιερώσει το τραγούδι «Κρίμας το μπόι σου»? καλέ?
Καλά, τι φλέβα χτύπαγα κάθε φορά και έβγαινε αυτό?
Ας μην το χαρακτηρίσω.
Τόσες γυναίκες ήξερα. Τόσες γυναίκες με αγάπαγαν.
Τι έκανα? μήπως με την ερώτηση αυτή τις προσέβαλα?
Είμαι τόσο ηλίθιος που δεν το καταλάβαινα?

Υπάρχουν μυστικά? μυστικά που δεν έπρεπε με τίποτα να ειπωθούν? και γω δεν το καταλάβαινα αυτό......
Αποφάσισα να το ξεκαθαρίσω μια και καλή.


Προσπάθεια τέταρτη: ΛΟΥΛΑ

Η Λούλα!
Φίλη του Ταρζάν, 45αρα, ξύπνια, άνθρωπος «του κόσμου» άνθρωπος καλός.
-Λούλα
-Λέγε Ποκοπίκο αγόρι μου, κούκλε μου, τι κάνει ρε η Γιάννα? να προσέχεις Ποκοπίκο, οι γυναίκες πάντα ονειρεύονται το γάμο, και ας μην το λένε, να προσέχεις πως τις φέρεσαι, ποτέ μην τις κοροϊδεύεις.
-Λούλα, γι αυτό σου είπα να πάμε βόλτα σήμερα, αυτό σε ήθελα. Να μιλήσουμε για τις γυναίκες.
-Μπα? τι θες να μάθεις για τις γυναίκες Ποκοπίκο και δεν το ξέρεις? εσύ είσαι κούκλος βρε, ξέρεις τι μου έλεγε η Μίνα? η φίλη μου ρε συ, την ξέρεις.... «ας τον είχα τον Ποκοπίκο έστω και για ένα βράδυ» πίκο μη μου πεις ότι έχεις πρόβλημα με τα κορίτσια...θα τρελαθώ εσύ μπορείς να έχεις όποια θες...
-Όχι ρε θεία, το πάω στο ποιο επιστημονικό το θέμα, θέλω να μου εξηγήσεις την ψυχή της γυναίκας, τον τρόπο που σκέφτεται τα κίνητρά της, το πως λειτουργεί δηλαδή.
-Θες δηλαδή να σου δώσω τα μυστικά της?
-Ναι, ακριβώς. Ξέρεις, χιλιάδες επιστήμονες.....και άρχισα να της αραδιάζω το απλό αλλά και δύσκολο να λυθεί πρόβλημά μου.......
....«και είπα να ρωτήσω εγώ»
-Ποκοπίκο, τι θες? να κυβερνήσεις τον κόσμο?
-?

-Το καλό που σου θέλω αγόρι μου, αυτό μην το ρωτήσεις ποτέ σε καμία κοπέλα, κανένα δεσμό σου....θα διαλυθεί πάραυτα σαν νάταν από νερό και αλάτι.
-Και γιατί ρε Λούλα? γιατί θα διαλυθεί? με μια ερώτηση?
-Αυτό δεν είναι ερώτηση αγόρι μου, αυτό είναι ατομική μπόμπα. Αν δεν σε πειράζει αγόρι μου, θα ενημερώσω τον Ταρζάν.
-Θα ενημερώσεις τον Ταρζάν? Ρε συ Λούλα...θα με τρελάνετε επι τέλους?
Τι έκανα? είναι κακό που ήθελα να μάθω το μυαλό της γυναίκας? το «πως λειτουργεί»?
Καταλάβαινα. Ότι αν δεν με αγαπούσε τόσο πολύ η Λούλα, θα με έβριζε.
Και γω την αγαπούσα.
Κάθε φορά που έχανε στο Κουμ-Καν με την Τζέην και τις άλλες φίλες τους
και τελείωναν τα λεφτά της την ενίσχυα εγώ.
Βέβαια μου τα επέστρεφε την επομένη αλλά να, την εξυπηρετούσα.

-Κοίτα, ή θα ενημερώσω τον Ταρζάν ή θα πας, θα πάμε μαζί, σε μια καλή μου φίλη, ψυχολόγο, να τα πείτε. Και ρώτα την ότι θέλεις.
-Ψυχολόγο?....
Καλά και οι Ψυχολόγοι επιστήμονες που έψαχναν και δεν έβρισκαν «τι είναι η γυναίκα»....γιατί δεν ρώταγαν μια συνάδελφό τους?
Όχι, δεν είχα καμιά δουλειά με την ψυχολόγο.
Τώρα κατάλαβα ότι «κάτι τρέχει με το θέμα» κάποιο φοβερό μυστικό κρύβεται πίσω απ όλα αυτά.
Τώρα κατάλαβα ότι όλοι αυτοί που έψαχναν, οι επιστήμονες, τα «ονόματα» οι ψυχολόγοι, δικαίως έψαχναν.
Τώρα κατάλαβα ότι θα είχαν ρωτήσει αυτοί πριν από μένα κάποια γυναίκα.
Τι διάολο...δεν είχαν μια γυναίκα να ρωτήσουν? δεν είχαν μάνα? δεν είχαν αδερφή? είχαν. Και θα είχαν ρωτήσει. Και θα είχαν πάρει την απάντηση που πήρα και γω.

-Ψυχολόγο Ποκοπίκο, ή θα ενημερώσω τον Ταρζάν ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα.
-Δεν πάει καλά με μένα? Λούλα, τι είναι αυτά που λες? με μένα κάτι δεν πάει καλά?
-Ναι ποκοπίκο, με σένα.
-Και το λες αυτό εσύ? η Λούλα? η φίλη μου? η Λούλα.
-Ναι, και το λέω για το καλό σου, για να σε προφυλάξω.
Να με προφυλάξει από τι? από το μυστικό?
Μήπως αν το μάθω θα πάθω κάτι τρομερό?