Τα αστέρια...

---

Γιατί να γράψω κάτι σοβαρό?
Γιατί να γράψω κάτι «σπουδαίο»?
Τι θα γίνει? θα αλλάξει τίποτα?
Το blog δεν είναι η ζωή μου όλη
Υπάρχουν κι άλλα πράματα που πρέπει να κάνω.
Όπως να «αγωνιστώ» (τι ξεφτίλα λέξη) όχι δεν θα την χρησιμοποιήσω εγώ ο αραχτός.
Θα το ξαναγράψω:
Όπως να «πολεμάω»...ούτε.
Πάμε πάλι:
Όπως να «δουλεύω»....μπρρρ.....με κάνει να αισθάνομαι τουρκοκρατούμενος....
Πάμε άλλη μία:
Όπως να «προσπαθώ» (το βρήκα) για την επιβίωση. Καθημερινά, μια και πρέπει κάθε μέρα να «σκοτώσω» το ελάφι για να φάω.
Και (δυστυχώς) δεν είναι μόνο το φαϊ. Είναι και να πιω, είναι και να κοιμηθώ, είναι και να δω τηλεόραση (αμάρτησα για την κοινωνία) να κυκλοφορώ στους 5 δρόμους...
Όπως να έχω πρόσβαση στο δίκτυο, κινητό...και δεν συμμαζεύεται.
Πότε θα μου μείνει χρόνος ?
Για να γράψω κάτι «σοβαρό» πρέπει να σκεφτώ, πρέπει να «εμβαθύνω».
Εκτός και γράψω κάτι για κατανάλωση. κανένα «πιασάρικο» που έλεγα και σε προηγούμενο ποστ.
Αυτό είναι εύκολο. Αλλά δεν ξέρω σε τι θα χρησιμεύσει.

Θα μπορούσα, άνετα, να γράφω για την μόλυνση του περιβάλλοντος, για την οικονομία, για την παιδία, για την δυστυχία και την πείνα.
Πιασάρικα θέματα (που λέγαμε)
Αηδίες.
Όλα αυτά είναι μέσα στο σύστημα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, έτσι είναι.
Κάποια μέρα θα καταστραφεί ο πλανήτης γη. Και αυτό που ελπίζω (και ελπίζουμε όλοι) είναι να αργήσει λίγο μπας και την βγάλουμε «καθαρή» εμείς.
Και τα παιδιά μας, ή τα εγγόνια μας, να πάνε για βρούβες.
Αυτό μου έλειπε τώρα να σώσω εγώ, ο αραχτός, τον πλανήτη γη.
Και να ήθελα, θα μπορούσα? Όχι βέβαια
Τι θα πρέπει να κάνω εγώ λοιπόν?

Είμαι της λογικής, λογικότατης άποψης ότι ...
Με ότι και να ασχοληθούμε εμείς οι «φαφλατάδες» άνθρωποι, το χαλάμε. Δεν το φτιάχνουμε.
Γιατί έχουμε ένα μικρόβιο που μας τρώει να χαλάσουμε.
Να καταστρέψουμε.
Θέλετε αποδείξεις?

Ας πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα για σήμερα.
Κάποια στιγμή, ένας τύπος σκέφτηκε ένα σύστημα για να ζει καλύτερα ο κόσμος.
(Πρέπει να ήταν άρρωστος από γρίπη και να είχε πυρετό ο άνθρωπος )
Σκέφτηκε λοιπόν και είπε...
Να ένα σύστημα για να είναι όλοι ίσιοι, να υπάρχει δικαιοσύνη για όλους, να την περνάνε καλά, να δουλεύουνε (!) ανάλογα τις δυνάμεις τους, και να μοιράζονται τα ελάφια ανάλογα με την πείνα τους.
Σωστό δεν ήτανε?

Και τι έγινε?
Επανάσταση!
Κόψανε κεφάλια, σφάξανε τους αντιδραστικούς....
«Όλοι για έναν και ένας για όλους»
Να και το σύνθημα.
Και?
Βγήκαν οι πονηροί, τα «λαμόγια» στην επιφάνεια και έτρωγαν τα ελάφια» που οι άλλοι κυνηγούσαν.
Μέχρι που το σύστημα κατέρρευσε.
Γιατί «ως πότε παλικάρια» θα κυνηγάμε εμείς ελάφια και θα τα τρώνε οι πονηροί του κόμματος?

Και δεν είπα για άλλους με πυρετό, που ήθελαν και να «αγαπάμε» (άκουσον, άκουσον) τον πλησίον μας.

Τον «εχθρό μας» δηλαδή.
Μια και όλοι ξέρουμε ότι εχθρός είναι ο «πλησίον» μας.


Γι αυτό σου λέω...
Όσο, μερικοί, προσπαθούν να «αλλάξουν» τα πράματα τόσο χειρότερα θα πηγαίνουμε.

Άστα όπως είναι και έλα να κοιτάξουμε τ αστέρια.
Ίσως κάποια μέρα καταφέρουμε να τα μετρήσουμε.



araxtos & αστέρια