Τα πιράνχας

---

-Λοιπόν?
-Τι λοιπόν?
-Τι άλλα από την πόλη Ποκοπίκο? πως είναι η ζωή εκεί?
-Πιράνχας
-Τι είναι αυτό?
-Έχει γεμίσει η πόλη πιράνχας που σε καταβροχθίζουν. Έτσι και δεν προσέξεις λίγο πάει, σε φάγανε.
-Σώπα!
-Ναι, σου τρώνε το μυαλό, την ψυχή, τα πόδια τα χέρια, όλα.
-Πως στα τρώνε δηλαδή?
-Με το σύστημα «κολλητοί» Γίνονται δηλαδή κολλητοί και σιγά, σιγά σε τρώνε. καμιά φορά και γρήγορα.
-Και τα κορίτσια? πως είναι?
-Πιράνχας κι αυτά. Και αχόρταγα.
-Και συ τι κάνεις?
-Πιράνχας και γω. Αφού πρώτα με φάνε, μετά τρώω και γω τους άλλους, όσους μπορέσω δηλαδή, γιατί πρέπει να ξέρεις και την τέχνη.
-Για πες την τέχνη ρε Ποκοπίκο, μας έσκασες.
-Να, πρώτα κάνεις λίγα λεφτά για δόλωμα. Μετά σε πλησιάζουν για να σου τα πάρουν. Πως ρίχνεις το δόλωμα με το αγκίστρι στα ψάρια?
-Α...
-Ναι, ακριβώς έτσι. Και άμα τσιμπήσουν τους καταβροχθίζεις.
-Εύκολο είναι
-Ναι, εύκολο, αλλά μπορεί να την πατήσεις και να φας τα μούτρα σου αν μπλέξεις με αισθήματα και τέτοια. Τότε είναι που θα σε φάνε ζωντανό.
-Δεν έχουν αισθήματα στην πόλη? δεν αγαπάνε?
-Μόνο οι φτωχοί, αυτοί που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να ψαρέψουν. Αυτοί παίζουν με δόλωμα τα αισθήματα αλλά πάντα την πατάνε.
-Τι λες ρε Ποκοπίκο, και πως τα κατάφερες και γλίτωσες εσύ απ όλα αυτά?
-Θες να σου βάλω ένα τραγουδάκι τώρα γιατί το σοβαρέψαμε
-Βάλε αλλά δεν μας είπες πως τη γλίτωσες εσύ...
-Ποιος σου είπε ότι τη γλίτωσα? άκου το τραγούδι για να καταλάβεις τι λέμε


la-foumento


-Δεν κατάλαβα τίποτα.....
-Αυτό είναι το σωστό, να μην καταλάβεις τίποτα.