13 May 2006

Ο χρόνος

Δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτ άλλο ο Ποκοπίκο αν δεν έβαζε τα πράγματα στη θέση τους πρώτα χρονικά.
Τι συνέβη? Πότε συνέβη? Και...και τι θα συμβεί?
Αισθανόταν ότι οι μέρες δεν ερχόντουσαν με τη σειρά, ημερολογιακά, αλλά μπερδεμένα.
-Τι μέρα έχουμε σήμερα Χουχού?
-Μα, το ρωτάς Ποκοπίκο? Δευτέρα είναι, δεν είδες τις ειδήσεις?
-Αύριο τι μέρα θα έχουμε? ξέρεις?
-Που να ξέρω? μπορεί Κυριακή, μπορεί και Πέμπτη, κανείς δεν ξέρει
Μπορεί, μπορεί...μα ποιος ήξερε?
Και...η Χουχού πως ξέρει ότι δεν υπάρχει χρονική σειρά? μήπως τα ξέρει όλα?
-Χουχού...ξέρεις?
-Τι να ξέρω Ποκοπίκο?
-Ξέρεις τι συνέβη?
-Όχι, δεν θυμάμαι τίποτα...τι συνέβη Ποκοπίκο? μήπως δεν είμαι καλά?
-Χουχού, κάποια στιγμή πρέπει να σου πω...δεν μπορώ να παίζω άλλο με σένα...αλλά πρώτα...
-Τι πρώτα Ποκοπίκο θέλω να σιγουρευτώ για κάτι, θέλω να δω αν το παιδί είναι καλά.
-Το παιδί......α....το παιδί....το έχω χάσει τελευταία...που να είναι άραγε...
-Και θέλω να μάθω αν ήταν μπροστά, αν έβλεπε...
-Ποκοπίκο...θέλεις να το φωνάξω να έρθει?
-ΟΧΙ...με τίποτα Χουχού, δεν θέλω να έρθει...ας το αφήσουμε εκεί που είναι...εσύ το θέλεις?
-Όχι...και μένα μου κάνει εντύπωση αυτό, που δεν το θέλω, χωρίς να ξέρω το γιατί αλλά αν το ήθελες εσύ θα το έφερνα.
-ΟΧΙ Χουχού σου είπα, με τίποτα, άσε μου μια, δυο μέρες περιθώριο ακόμα μέχρι να έρθει...
-Ποιος θα έρθει?
-Αυτός....
-Ο ζητιάνος?
-Ναι
-Θα έρθει εδώ?
-Και βέβαια
-Για να κάνει τι Ποκοπίκο?
-Για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους για να αποδώσει τις ευθύνες και τις τιμωρίες. Μη με ρωτάς περισσότερα δεν μπορώ να σου πω...Ο Ταρζάν που είναι? ξέρεις?
-Πάλι στο λευκό δωμάτιο...όλο μέσα στο λευκό δωμάτιο κάθεται με τη Τζέην και περιμένουν...μακάρι νάξερα τι περιμένουν.
-Ούτε αυτοί ξέρουν Χουχού, κάνε υπομονή και σε μια δυο μέρες θα μάθουν και αυτοί και εσύ.
-Έτσι μου είχες πει και πριν 3 βδομάδες...σε μια δυο μέρες...αλλά πότε είναι οι 2 μέρες....
-Την Πέμπτη σου είχα πει...αλλά δεν ήρθε ακόμα, βλέπεις οι μέρες δεν έρχονται με τη σειρά και δεν ξέρω αν θα έρθει και ποτέ.

Έτσι μέσα στη λογική του παραλόγου κυλούσε ο χρόνος στη ζούγκλα και στη σπηλιά του Ποκοπίκο. Όλοι περίμεναν χωρίς να ξέρουν τι...εκτός...εκτός από τον Ποκοπίκο.
Αυτός τα ήξερε όλα, του τα είχε πει ο ζητιάνος ένα βράδυ στην πόλη.
-Γέρο, να σε ρωτήσω κάτι?
-Λέγε Ποκοπίκο
-Γιατί δεν μου μιλάει κανείς στη δουλειά, γιατί δεν μου μιλάει κανείς στο δρόμο? γιατί όταν πάω να μιλήσω σε κάποιον με αποφεύγει?
-Όλοι?
-Όχι όλοι, μερικοί μου μιλάνε αλλά και αυτοί μου μιλάνε σιγά λες και κάνουμε κάποια συνομωσία.
-Ποκοπίκο, μου είπες ότι αντέχεις την αλήθεια έτσι?
-Και βέβαια.
-Δεν είμαι σίγουρος ακόμα, ας περιμένουμε...
-Γέρο, θέλω να μάθω, αρκετά με τα αινίγματα, θέλω να μάθω τι συμβαίνει
-Έλα αύριο στις 7 εδώ, αύριο θα σου τα πω όλα, αλλά να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.
Και πήγε και του τα είπε όλα.
«δεν θα μιλήσεις σε κανέναν, θα έρθω εγώ εκεί όταν θα είναι η ώρα και θα τα ξεκαθαρίσουμε»
Και τώρα...δεν μπορούσε να βλέπει άλλο τη Χουχού να παιδεύεται έτσι, πρέπει να της μιλήσει, να της τα πει, να τελειώνει αυτό το μαρτύριο
Και το αποφάσισε.
Στο επόμενο επεισόδιο, θα της τα πω όλα, σκέφτηκε ο Ποκοπίκο, έρθει δεν έρθει εδώ αυτός.
Εκτός και....
Εκτός και σταματήσει εδώ αυτή η περιπέτεια για να μην τρομάξει...και η Χουχού...και οι υπόλοιποι....




Η συνέχεια την Πέμπτη!

4 comments:

  1. Anonymous13/5/06 21:10

    Δεν τρομάζει η Χουχού, είναι εκπαιδευμένη!Των δε υπολοίπων η περιέργεια είναι μεγαλύτερη από το φόβο!

    ReplyDelete
  2. Δεν ξέρω τι να κάνω.
    Η μοναδικότητα της παρουσίας σου επιβεβαιώνει το αντίθετο (τον έσκισα τον Ιατρόπουλο)
    Δεν ξέρω αν πρέπει να δημοσιευθεί το τέλος αυτής της παράλογης ιστορίας.
    Και αν σταματήσει εδώ, έτσι όπως είναι, χωρίς λογικό τέλος, θα είναι ασορτί με το παράλογο του περιεχομένου.....αν αντιθέτως γίνει γνωστό το τρομαχτικό τέλος της τρομακτικής αυτής ιστορίας, μπορεί να έχουμε και σχιζοφρενικές αντιδράσεις από το αθώο και ευγενικό κοινό μου.
    Μάλλον το μόνο που θα με έκανε να γράψω το φοβερό τέλος αυτής της φοβερής ιστορίας θα ήταν μια φοβερή πίεση από το φοβερό κοινό μου, αλλιώς δεν βλέπω το λόγο που πρέπει να ρισκάρω μια ομαδική παράκρουση με άγνωστα αποτελέσματα.

    Ελπίζω να σε κάλυψα δεόντως

    ReplyDelete
  3. Mήπως να είμαστε όλοι πνιγμένοι τελευταία και να μην έχουμε ούτε ανάσα για κάτι μεγαλύτερο;
    Δεν ξέρω, απλά βλέπω από εμένα που με ενδιαφέρει η ιστορία του Ποκοπίκο, αλλά δεν μπορώ πάντα να την ακολουθήσω.
    Sorry δεν είναι αδιαφορία, απλά παράκρουση λόγω υπερφόρτωσης καθηκόντων.
    Την καλημέρα μου :-)

    ReplyDelete
  4. Γεια σου Vista...
    (Όπως πάντα ευγενέστατη)
    Δεν είναι τίποτ άλλο απ αυτό που είπες στην αρχή...(είμαστε όλοι πνιγμένοι)
    Όχι στη θάλασσα, αλλά στο χρόνο.
    Η μέρα θα έπρεπε να έχει 72 ώρες (και 72 η νύχτα) για να την προλάβω (προκάνω)
    και πάλι λίγες θα ήταν.

    ReplyDelete