Ας το ξεκαθαρίσουμε

.

Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε.
Επειδή το θέμα πήρε διαστάσεις (22 σχόλια και τα περισσότερα επικριτικά)

Δεν ζει ο καθένας στο σπίτι του με κλεισμένα παράθυρα.
Ζούμε όλοι μαζί σε μια κοινωνία με αλληλεπιδράσεις.

Άν γίνει κανένας σεισμός και πέσει το σπίτι σου, εγώ και οι υπόλοιποι θα χρειαστεί, η θα πρέπει να χρειαστεί, να βρούμε ένα χώρο να μείνεις.
Ή να σου ξαναφτιάξουμε το σπίτι.
Δεν είναι έτσι?
Και αν δεν είναι σε προσωπικό επίπεδο, θα είναι σε κρατικό.
Κάποια στιγμή θα ανέβουν οι φόροι που θα πληρώνω εγώ για να σου δώσει το κράτος χρήματα. Επιδότηση.
Άρα?
Άρα με ενδιαφέρει να είναι γερό το σπίτι σου και να μην πέσει.
Άρα, άμα δω κανέναν εργολάβο να βάζει σκάρτα υλικά, και το αντιληφθώ, πρέπει να το καταγγείλω.
ΟΚ?

Και πάμε τώρα στο «θέμα»

Δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχεις για τον πρώην σύζυγό σου.
Και δεν κρυφοκοιτάζω στην κρεβατοκάμαρά σου.
Αλλά όταν βγαίνεις στους πέντε δρόμους (στα blogs) και ξεφτιλίζεις τον πατέρα του παιδιού σου με ενδιαφέρει.
Και με ενδιαφέρει γιατί το παιδί σου θα τα μάθει αυτά (αφού πλέον δεν είναι θέμα κρεβατοκάμαρας, αλλά ντουντούκας στο δρόμο)
Και το παιδί σου θα βγει «με πρόβλημα» στην κοινωνία.
Αν δω κάποιον να βιάζει το παιδί του δεν θα το πω?
Το ίδιο είναι και χειρότερο.
Του «βιάζεις» την ψυχή του.

Σαν γονιός έχεις κάποιες υποχρεώσεις. Προστατεύεις όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή του.
Πρέπει να την προστατεύεις.
Πρέπει να είσαι αξιοπρεπής.
Αν δεν μπορείς να είσαι, έπρεπε να το ξέρεις και να μην έκανες παιδιά.
Είσαι υποχρεωμένη κυρία μου να προστατεύεις και την υπόληψη του πρώην συζύγου σου.
Ότι και να είναι, με τη συμβολή σου, έγινε πατέρας.

Όταν λέμε πατέρας πρέπει να ξέρεις ότι είναι σοβαρός τίτλος.
Το ίδιο σαν το δικό σου. Της μητέρας.
Και δεν σου επιτρέπω, σαν μέλος της κοινωνίας, να τον καταρρακώνεις.
Και όλα αυτά γιατί σε χώρισε.
Δεν έχει το δικαίωμα να σε χωρίσει? Το έχει. Είναι στο χέρι του όπως είναι και στο δικό σου να τον χωρίσεις.
Τι θα έλεγες εσύ αν αυτός αύριο, έλεγε από δω και από κει με τον κίνδυνο ή μάλλον την βεβαιότητα, να φτάσει στα αυτιά του παιδιού του, ότι η μάνα του ήταν πουτάνα?

Και λέγοντας αυτά, μην παραλείψω να σου πω, ότι ξέρω περιπτώσεις που μιλάνε έτσι κατ ευθείαν στο παιδί. Και από τις 2 πλευρές.

Γιατί χώρισαν άσχημα. γιατί έβαλαν το πάθος πάνω από το συμφέρον των παιδιών τους. και όταν λέμε συμφέρον εννοούμε τον ψυχικό συμφέρον. Μην ακούσω πάλι τίποτα βλακείες.

Εδώ μέσα, ακούω μαμάδες να μιλάνε για τους πρώην συζύγους, λες και είναι τίποτα ξεφτίλες!
Γιατί μανδάμ?
Αυτό πού θέλω να πω και μόνο είναι το ότι δεν έχεις δικαίωμα να μειώνεις τον άλλον.
Στα μάτια μου μειώνεσαι εσύ. Και ανατριχιάζω στην ιδέα ότι μεγαλώνεις ένα παιδί.
Που αύριο, θα συναναστρέφεται με το δικό μου.

Έχω δικαίωμα λοιπόν ή δεν έχω να σε κρίνω?
Έχω δικαίωμα ή δεν έχω να σε βάλω στη θέση σου?
Να σου υπενθυμίσω τις υποχρεώσεις σου?
Αν θες να στις υποδείξω κι όλλας.

Αυτό κάνω.
Δεν είμαι τέλειος, όπως δεν είναι κανένας. Αλλά μερικές έχετε ξεπεράσει τα όρια.

Αυτό το «τι σε νοιάζει εσένα τι γράφει ο άλλος ή η άλλη» δεν το λαμβάνω υπ όψιν.
Όπως το «έλα μωρέ, τι ασχολείσαι με τα σκατά»
Ασχολούμαι ακριβώς γιατί μυρίζουν.

Με τι θα έπρεπε κατα τη γνώμη σας να ασχοληθώ?
Στείλτε μου έναν κατάλογο με θέματα που αξίζει να συζητήσουμε.
Ή ... βρέστε μου κάποιον που να βρίζει την πρώην γυναίκα του να του τα ψάλω.

Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία (σου λέει η άλλη) και μπορούμε να γράφουμε ότι θέλουμε.
Να γράφετε ότι θέλετε.
Και να μου δίνεται και μένα αυτό το δικαίωμα.
Και γω ζω σε μια ελεύθερη κοινωνία όμως. Όχι μόνο εσείς.

Μία με παρομοίασε με τους δεσποτάδες που έκαναν μπανιστήρι και μετά εξορκίζαν.
Έξυπνο θα έλεγα.
Κάπου το άκουσε από το μπαμπά της.
Αλλά δεν ταιριάζει στην περίπτωση.
Εγώ δεν κάνω μπανιστήρι και περισσότερο, δεν εξορκίζω.
Μα δεν της κόβει?
Εξορκισμός δεν είναι να μιλάς με επιχειρήματα.
Είναι να κάνες μαγικά.

Μα, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε?

Μήπως νομίζετε ότι επειδή γράφω ποιήματα, ανήκω σε τίποτα ελίτ?
Δεν ανήκω πουθενά.
Θα διαβάσω και το blog της lili και το blog του bruce και όποιο blog μου κάνει κέφι.
Kαι θα ασχοληθώ μετά και θα κρίνω και τα ωραία και τα στραβά.
Δεν ανήκω σε «κάστες» των blogeradon.
Δεν επιζητώ παρεΐστικες σχέσεις εδώ μέσα.
Και δεν ανταλλάσσω comments για να δέχομαι μόνο κομπλιμέντα.

Είναι πολύ πιο σοβαρό για μένα το ότι έχω ένα βήμα να μιλάω.
Να λέω τις απόψεις μου.
Δεν ξεπουλάω αυτό το δικαίωμα για λίγα comments.

Θα έχετε δει ότι έχω φίλους (και περισσότερο φίλες) που με εκτιμούν.
Και δεν με εκτιμούν γιατί είμαι ωραίος (αν και είμαι, αλλά δεν με έχουν δει).
Με εκτιμούν γιατί γράφω χωρίς παρωπίδες και ανταλλαγές σχολίων.


Με εκτιμούν γιατί είμαι εγώ.


ο araxtos & light