25 Μαρτίου και Αγώνας....

Αχ Κατερίνα...

Σήμερα θα σας χαρίσω ένα σπάνιο.
Αφιερωμένο σε σας τους Blogerades γιατί σας κόβω για καλά παλικάρια.
Και ξέρω ότι άμα τύχει και ξανα πολεμήσουμε με τους Τουρκαλάδες θα είσαστε στην πρώτη γραμμή, με τα σπαθιά (ή ότι άλλο) σηκωμένα και έτοιμα για την ολοκλήρωση της νίκης και υποταγής τους.

Είναι μια μέρα (σήμερα και αύριο) γεμάτη πατριωτισμό και μνήμες...

Εγώ π.χ. θυμάμαι από το σχολείο (Δημοτικό) την Κ...(Να μην την εκθέσουμε κι όλλας)
Πω πω πω ομορφιές!
Και τι ποίημα ήταν αυτό που απήγγειλε...τι κίνηση...τι χάρη...

«Στων Ψαρών την ολόμαυρη Ράχη
περπατώντας η δόξα μονάχη,
μελετά τα λαμπρά παλικάρια
και στην κώμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
πού είχαν μείνει στην έρημη γη».

Όταν έλεγε «τα λαμπρά παλικάρια», παιδιά, αλήθεια σας λέω, με κοίταξε!
Η ματιά της μπήκε μέσα στην καρδιά μου και έκατσε εκεί. Ακόμα εκεί μέσα είναι.
Τέτοια άνεση είχε η Κα...... (να μην την εκθέσουμε, δεν κάνει) όταν μίλαγε.
Τέτοια άνεση στην τάξη. Αλλά, στο διάλειμμα έκανε το κορόιδο.
Ένοιωθε ότι την κοίταζα (όλοι το είχαν πάρει χαμπάρι) αλλά μια ματιά δεν μούριχνε!

Και γω...σε όλο το διάλειμμα, σε όλα τα διαλείμματα τι έκανα?
Τίποτα δεν έκανα, απλώς την κοίταζα σαν υπνωτισμένος.
Μια φορά, εκεί που σπρωχνόμαστε με τα άλλα παιδιά (κωλόπαιδα για την ακρίβεια) κάποιο με έσπρωξε και έπεσα πάνω της!
Αμάν!
Βρεθήκαμε μούρη με μούρη, για να μην πέσω κάτω, κρατήθηκα από πάνω της, κι αυτή...
Κι αυτή με κράτησε!

Κοιταχτήκαμε στα μάτια από απόσταση μερικών χιλιοστών. Τα στόματά μας σχεδόν ακουμπούσαν...
Πήγα να ψελλίσω ένα συγνώμη...αλλά ούτε αυτό το κατάφερα.
Για μια στιγμή σκέφτηκα...τι σκέφτηκα δηλαδή, κάτι με έσπρωχνε βάναυσα και γω προσπαθούσα να αντισταθώ....
Να τη φιλήσω! Ναι να τη φιλήσω στο στόμα!
Δεν θα μου ξαναδινόταν τέτοια ευκαιρία, αλλά.....

Κατάφερα και αντιστάθηκα. Μεγάλο λάθος μου, το παραδέχομαι, αλλά τώρα είναι αργά να επανορθώσω...
Την άφησα απαλά και με άφησε κι αυτή. Δεν μου χαμογέλασε, δεν με κορόιδεψε, δεν έκανε τίποτα, απλώς πήρε τη ματιά της από πάνω μου και ασχολήθηκε με τη φίλη της σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Και όταν λέμε τίποτα εννοούμε απολύτως τίποτα.

Κάθε 25 Μαρτίου τη θυμάμαι.
Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, την Μπουμπουλίνα και τον Μάρκο Μπότσαρη...
Θυμάμαι και την Κατερίνα... (Ωχ, την εκθέσαμε)...


Ακούστε τώρα το σπάνιο να πάθετε την πλάκα σας.



markos
(αφιερωμένο ειδικά στους ξενιτεμένους)





araxtos & μνήμες
Δεν πιστεύω να θέλατε σήμερα –τέτοια μέρα- να σας μιλήσω για το 21...
Τι να πω? Εσείς ξέρετε περισσότερα από μένα.....

Είναι το 4ο και τελευταίο τραγούδι που ανεβάζω μετά από την πρόσκληση της Ellinidas (βλέπεις τι μούκανες)?