Οι "κανόνες"

Ώρες ώρες, συλλογίζομαι, μήπως έχουμε πέσει (και εγώ μαζί) σε κάποιο τρυπάκι και ασχολούμαστε με πολιτικολογίες?
Μήπως το παρακάναμε με πράγματα που, ούτε μπορούμε να επηρεάσουμε, ούτε να ελέγξουμε και στο φινάλε δεν θάπρεπε να μας ενδιαφέρουν?
Μήπως χορεύουμε χορό αλαμπουρλέζικο και άλλοι μας βαράν τα τύμπανα?
Μήπως το παρακάνουμε νομίζοντας ότι «κάποιοι είμαστε» ατομικά ο καθένας?

Το παιχνίδι το πολιτικό έτσι κι αλλιώς, είναι προκαθορισμένο.
Έχει τους (όποιους) κανόνες του.
Γίνεσαι καραγκιόζης για να καταφέρεις να πάρεις ψήφους...
Και βγαίνεις βουλευτής.
Γίνεσαι γλείφτης για να πάρεις κάποιο υφυπουργείο...
Και γίνεσαι υφυπουργός.
Γίνεσαι οσφυοκάμπτης για να πάρεις κάποιο υπουργείο...
Και γίνεσαι υπουργός.
Γίνεσαι υπηρέτης ξένων συμφερόντων...
Και γίνεσαι πρωθυπουργός.

Και ενδιάμεσα, σε όλα αυτά, παίζεις το παιχνίδι των δημοσιογράφων.
Πατάς στα σκαλοπάτια της δημοσιότητας εξυπηρετώντας συμφέροντα.
Τα πράγματα είναι απλά και προκαθορισμένα.

Εμείς, σαν bloggerades που θα παίξουμε?
Τι δουλειά έχουμε με την έτσι κι αλλιώς βρώμικη πολιτική?
Ποιος είναι ο ρόλος μας?
Γιατί ασχολούμαστε με τόσο πάθος και μανία με αυτή την πολιτική?
Μήπως θέλουμε να επηρεάσουμε και μεις με τη σειρά μας τα πράγματα?
Μήπως θέλουμε να παίξουμε το ρόλο των δημοσιογράφων?

Και αν θέλουμε να επηρεάσουμε καταστάσεις δεν το ξέρουμε ότι πρέπει να έχουμε την δυνατότητα?
Και εφ όσον όλο το σύστημα βασίζεται στις δημοκρατικές διαδικασίες (δηλαδή στην πλειοψηφία, δηλαδή στους πολλούς ψήφους, δηλαδή στον πολύ κόσμο) δεν το ξέρουμε ότι η τηλεόραση είναι αρχηγός σε αυτό?
Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ότι οι bloggerades σαν «σκεπτόμενοι άνθρωποι» ποτέ δεν θα έχουν σχέση με τον πολύ κόσμο, που καλώς ή κακώς δεν σκέφτεται?

Και αν το ξέρουμε γιατί τότε παίζουμε το ίδιο παιχνίδι?
Με τους ίδιους κανόνες?

Μήπως νομίζουμε ότι εμείς είμαστε καλύτεροι?
Μήπως νομίζουμε ότι εμείς είμαστε πιο αθώοι και αγνοί?
Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι?

Μα, αν είμαστε στοιχειωδώς έξυπνοι δεν θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι το «παιχνίδι» αλλοτριώνει συνειδήσεις?
Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ότι και «οι άλλοι», αυτοί που κατάφεραν να γίνουν εξουσιαστές, από κάπου εκεί ξεκίνησαν?
Δεν έχουμε το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ?
Των σοσιαλιστών?
Που από σοσιαλιστές το μόνο που κατάφεραν είναι να γίνουν απλώς ληστές?
Και αυτοί δεν ξεκίνησαν με οράματα και καλές προθέσεις?
Αυτοί δεν είναι που δεν θέλουν (φαντάζομαι) να βλέπουν τώρα πια τη φάτσα τους στον καθρέφτη?
(Εντάξει, βλέπουν για αντιστάθμισμα την παραφορτωμένη visa τους)

Μήπως ξεχάσαμε πόσος κόσμος απογοητεύτηκε με τον σοσιαλισμό?

Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι «το σύστημα» και οι διαδικασίες είναι που φθείρουν τις συνειδήσεις?

Μήπως, τελικά, καταφέρουμε και οι bloggerades να απογοητεύσουμε (στο μέλλον) τον κόσμο και τους εαυτούς μας, όταν ακολουθούμε το ίδιο μονοπάτι?
Το μονοπάτι της αναγνώρισης και της αποδοχής από τον πολύ κόσμο?


Γράφει το press.gr, το blog που έγινε πρωταγωνιστής πριν λίγο καιρό, ότι είχε 150.000 επισκέψεις.
Ε, και?
Εγώ σου λέω ότι μεταφράζονται αυτές οι επισκέψεις σε ψήφους (την κατάλληλη στιγμή) ή μέσον πίεσης (πάλι με γνώμονα τις ψήφους).
Τι αλλάζει?
Και τι άλλο νόημα θα μπορούσαν να έχουν (σε ένα καθαρά πολιτικό blog) οι επισκέψεις, αν δεν ήταν μέσον πίεσης με γνώμονα (πάντα) τις ψήφους?

Έτσι κι αλλιώς σε ένα – δημοκρατικό – σύστημα το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα κουκιά.
Οι κομματάρχες αυτό το ρόλο έπαιζαν (και παίζουν).
Πως λέτε ότι βγαίνουν οι βουλευτές?

Θα μου πει κάποιος «Και αν είναι έτσι, εσύ που το κατάλαβες και μας το λες, τι θα πρότεινες δηλαδή»?
Τι ρόλο θα έπρεπε να παίξουν οι (σκεπτόμενοι, έτσι κι αλλιώς) bloggers?

Θα του απαντούσα ότι πρώτα πρέπει να γίνει η διάγνωση και μετά η θεραπεία.
Έτσι είναι το σωστό.

Εάν τον καλύπτει η διάγνωση, πάμε για τη θεραπεία.

Εάν ο στόχος των bloggeradon είναι να αλλάξει κάτι και όχι να καταφέρουν να αναρριχηθούν οι ίδιοι με τους υπάρχοντες κανόνες, τότε πρέπει να προσπαθήσουν να αλλάξουν οι κανόνες.








araxtos & κανόνες