Εξόριστος

Γεια σας,

Αγαπητοί μου ακροατές, θεατές, αναγνώστες, φίλοι και εχθροί.

Σε λίγες μέρες (o araxtos & light) δλδ εγώ, κλείνω μια 4ετία στον bloggero-κόσμο.
Δεν θα κάνω βέβαια «αποτίμηση» της εδώ «προσφοράς» μου, ούτε θα σας ζητήσω να με ψηφίσετε.
Θα κάνω όμως μιά μικρή «αναπόληση» της παρουσίας μου.
Έχω πάνω από 15 μέρες να το επιχειρήσω δημόσια και με «καθαρό μυαλό».

Προς το παρόν θα σας αφήσω με ένα αγαπημένο μου άσμα μιας (!) αγαπημένης μου αοιδού που ναι μεν αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί από σας δεν την συμπαθείτε και πολύ, αλλά δεν έχετε δίκιο.
Ή μάλλον δεν την έχετε ακούσει στα «καλά» της αλλά θα την συνηθίσετε και θα την αγαπήσετε σιγά, σιγά.
Και με το μαλακό.

Αυτά για σήμερα και (με την άδειά σας) σας ενημερώνω ότι τις επόμενες μέρες (μέχρι τα γενέθλια του blog μου στις 15-7-2004-2008) θα με ακούσετε να ασχολούμαι με τον εαυτό μου, πράγμα παράδοξο για μένα και το χαραχτήρα μου (Σκορπιός γαρ).
(Ναι, το ξέρω ότι έχουμε το ίδιο ζώδιο με τη vista και, ακόμα, ότι είναι το καλύτερο ζώδιο (μετά τον Κριό και ...τον Τοξότη άντε και το Καρκινάκι... βεβαίως βεβαίως).
Τελικά μου φαίνεται ότι είναι το καλύτερο...από το τέλος...

Θα σας πω και μιά ιστοριούλα με τα ζώδια και θα σας ζητήσω να μου εξηγήσετε (τα ανεξήγητα) αν μπορείτε.
Θα σας πω και πολλά άλλα, ενδιαφέροντα και μη. Κάντε λιγάκι υπομονή όμως.

Προς το παρόν ακούστε τον «εξόριστο» της Σωτηρίας και μην ξεχνάτε ότι όλοι λίγο πολύ όλοι «εξόριστοι» είμαστε.
Αν όχι από την πατρίδα μας, σίγουρα από τα «όνειρά μας», σίγουρα από τους στόχους μας (όσοι είχαν ή έχουν ακόμα) και σίγουρα από ανθρώπους που αγαπήσαμε και αγαπάμε.
Και μιά ώρα χωρίς τον «δικό μας άνθρωπο» εξορία είναι.
Παρακαλώ μη με συνδέσετε με «εύκολους συναισθηματισμούς» γιατί θα κάνετε λάθος. Δεν είμαι και τόσο «αισθηματίας» από τη μιά και από την άλλη αυτό που «αγαπάω» σε κάποιον είναι τόσο βαθύ και «εγκεφαλικό» που δεν μπορεί να μετρηθεί με τον χρόνο και τον χώρο.
Απλώς η «ύπαρξή» του με καλύπτει απόλυτα.

Αυτό συμβαίνει και με "δικούς μου" αξιόλογους ανθρώπους, αλλά και με αξιόλογες γυναίκες που γνώρισα στη ζωή μου.
Αυτές (οι λίγες) που αγάπησα, άξιζαν να τις αγαπήσω.

Μου φαίνεται ότι «ανοίχτηκα» πολύ, και κινδυνεύω να παρασυρθώ, αλλά ας όψεται το λευκό (και παγωμένο παρακαλώ) κρασάκι που πίνω τώρα.
Θα σταματήσω όμως τη λογοδιάρροια, προς το παρόν και θα σας προτείνω να ακούσετε το άσμα που λέγαμε.

Με την προϋπόθεση που ανέφερα πιο πάνω.
Ότι όλοι λίγο πολύ εξόριστοι είμαστε.
Και αν θέλετε να το συγκεκριμενοποιήσω, εγώ αισθάνομαι «εξόριστος» από τα «όνειρά» μου.

Τώρα εσείς, ο καθένας, ας βρει από τι είναι εξόριστος.









araxtos & εξόριστος