4 = 12

15-7-04 15-7-08

Πέρασαν 4 χρόνια.
Από τότε που «δημιούργησα» το blog μου.
Το «παράθυρο στον κόσμο»
Το «μήκος κύματος» της επικοινωνίας μου με τον υπόλοιπο bogo-κόσμο.

Όπως όλοι ξέρουμε (ή θάπρεπε να ξέρουμε) ο χρόνος είναι σχετικός.
Τα 4 χρόνια είναι πολύς χρόνος αλλά και λίγος.
Είναι «κανονικός» χρόνος, δηλαδή 4 χρόνια ακριβώς σύμφωνα με το χρονόμετρο, αλλά είναι και ανάλογος με τις εμπειρίες μας, ανάλογα με ό,τι ζήσαμε ή δεν ζήσαμε.
Για μένα αυτά τα 4 χρόνια είναι πολλά.
Είναι περίπου 12.
Έτσι το αντιλαμβάνομαι, έτσι το καταλαβαίνω.

Αυτό δεν πάει να πει ότι έζησα τις ανάλογες (κατα κόσμο) εμπειρίες.
Έζησα όμως τις εμπειρίες τις πνευματικές.
Όπως όλοι θάπρεπε να ξέρουμε, εμπειρίες δεν είναι μόνο οι «σχέσεις» που κάνουμε.
Είναι και οι πνευματικές.

Και μια «μεγάλη» εμπειρία μου στο blogo-σύστημα είναι και η εξής:

Πριν από 4 χρόνια νόμιζα ότι τα ξέρω όλα.
Ή σχεδόν όλα.
Εδώ ανακάλυψα ότι δεν ξέρω τίποτα.
Ή σχεδόν τίποτα.

Νόμιζα ότι θα μπορούσα να «προτείνω» να «συμβουλεύσω» και μερικές φορές, γιατί όχι, να «επιβάλω» την γνώμη μου.
Με κάποιον τρόπο δηλαδή να αποδείξω ότι έχω δίκιο, ότι σκέφτομαι σωστά.
Γρήγορα ανακάλυψα όμως ότι ο καθένας σκέφτεται με το δικό του το μυαλό και αυτό που σκέφτεται το υπερασπίζεται.
Αυτό πάει να πει ότι στην Ελλάδα έχουμε 11 εκατ. δίκια.
Ότι έχουμε 11 εκατ. απόψεις.
Και ότι σε όλον τον κόσμο έχουμε 6 δις.
Σταμάτησα αμέσως να προσπαθώ να αλλάξω την γνώμη οποιουδήποτε.
Δεν είχε νόημα.

Σκέφτηκα (στην αρχή) και το πως θα μπορούσε να αλλάξει ο κόσμος.
Να τον αλλάξω εγώ. Ή μάλλον «και εγώ».
Να γίνει καλύτερος (κατά τη γνώμη μου)
Αλλά υποχώρησα και από αυτήν την ιδέα.
Ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος.
Αυτό που μπορεί είναι να γίνει χειρότερος.
Και αυτό το συμπεραίνω από το παρελθόν.
Πως ήταν και πως έγινε.
Αμέσως καταλαβαίνει ο καθένας (και εγώ) το πως θα γίνει.

Για να καταλάβεις που πάει ένα μυρμήγκι δεν έχεις παρά να δεις από που έρχεται και που είναι αυτή τη στιγμή.
Με ένα χάρακα, χαράζεις εύκολα την (επόμενη) πορεία του.
Και αν αυτή η πορεία καταλήγει σε ένα γκρεμό, είναι σίγουρο ότι το μυρμήγκι θα πέσει μέσα αργά ή γρήγορα.
Έτσι λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις, παραιτήθηκα από την ιδέα να «συμβάλω» ώστε να αλλάξει ο κόσμος.
Οπότε τι να κάνω και γω, ένα φτωχός και μόνος bloggeras?
Πελαγοδρόμησα μεταξύ βλακείας, σάτιρας, πολέμου (ω, ναι, πολέμου) με άλλους bloggerades.
Έγραψα και μερικά «σωστά» κείμενα.
Κάποια στιγμή θα τα επιλέξω και θα τα βάλω χωριστά για να τα διαβάζουν οι φίλοι μου και (τουλάχιστον) να ξέρουν πια επιλέγω και εγκρίνω.

Γι αυτό όμως που είμαι ευχαριστημένος με μένα είναι τα ποιηματάκια μου.
όσο περνάει ο καιρός και τα ξαναδιαβάζω, σκέφτομαι (αν όχι για όλα) ότι είναι αριστουργήματα. (ευχαριστώ για το χειροκρότημα, αλλά δεν ήταν ανάγκη)
Αλλά δεν θα συνεχίσω να γράφω ποίηση. Ή αν γράψω θα είναι πολύ λίγο.
Μόνο ένας «συνάδελφος ποιητής» μπορεί να καταλάβει τι «κόστος» έχει το κάθε ένα.
Και μια που μιλάμε για ποίηση, κατάλαβα και κάτι άλλο.
Όλοι είμαστε καλοί ποιητές.
Το θέμα είναι ποιος θα πληρώσει το τίμημα.
Ποιος θα αφιερώσει χρόνο και πνεύμα για να «δημιουργήσει»
Και γω αφιέρωσα χρόνο.
Και αφιέρωσα και «φαιά ουσία»

Πολλοί λένε ότι «έχουν μια ανάγκη», μια μεγάλη ανάγκη να γράψουν.
Και όχι μόνο ποίηση, αλλά και οτιδήποτε.
Πιστεύω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, θα μπορούσαν να το πουν αλλιώς.
Έχουν την ανάγκη να «επικοινωνήσουν».
Αλλά το θέμα είναι «με ποιους ή με ποιον» να επικοινωνήσεις και γιατί.
Οι άνθρωποι σήμερα δεν επικοινωνούν.
Και δεν επικοινωνούν γιατί δεν χρειάζεται να επικοινωνήσουν.
Λαμβάνουν κάθε μέρα τόσες πληροφορίες που το «μυαλό» δεν μπορεί να τις αφομοιώσει.
Δεν προλαβαίνει να τις «επεξεργαστεί»
Και τις περισσότερες, το 99%, τις απορρίπτει.
Τις πετάει έτσι όπως είναι, «ακατέργαστες» στον κάλαθο των αχρήστων του εγκεφάλου του.
Πιστεύω ότι αυτό που «ψάχνει» σήμερα ο άνθρωπος είναι λίγα λόγια και σαφή.
Θα έλεγα «σταράτα» αλλά αυτό παραπέμπει αλλού.
Παραπέμπει στην τιμιότητα και στην ειλικρίνεια.
Όλος παραδόξως (πιστεύω) ότι ο άνθρωπος σήμερα δεν ψάχνει τόσο για την «τιμιότητα και ειλικρίνεια». Περισσότερο ψάχνει και ψάχνεται για «σαφήνεια».

Με τις «παρτίδες μου» με ξένους, με ευρωπαίους, πριν από πολύ καιρό έχω καταλάβει αυτό που μου έλεγαν συνήθως όταν μιλάγαμε δια τις «διαφορές» μας.
ότι δηλαδή η μεγαλύτερη διαφορά μας με τους ευρωπαίους (και αναφέρομαι σε Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς) ήταν (και είναι ακόμα) ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε αρκετά σαφείς.
Δεν λέμε δηλαδή τα πράγματα με το όνομά τους.
Προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις.
Πάρτε για παράδειγμα το «όχι».
Κανένας μας δεν λέει «όχι, ευχαριστώ»
Αλλά του βάζουμε τόσες «σάλτσες» που ο άλλος μπερδεύεται.
Αυτό, πιο παλιά, ήταν και πιο φανερό.
Τελευταία κάπως έχει διορθωθεί το πράμα.

Το σαφές λοιπόν.
Αυτό θα είναι το ζητούμενο του μέλλοντος.
Όσο πιο σαφές, τόσο το καλύτερο.

Μου φαίνεται ότι έγραψα αρκετά για σήμερα αλλά και ότι έχω αρκετά περισσότερα να σας πω για τις σκέψεις μου.
Για τα 4 χρόνια (που είναι 12) και για την πορεία του blog μου.

Αλλά θα συνεχίσουμε, τώρα που πήρα φόρα.




araxtos & araxtos