Γεια σου...ελπίδα, στο καλό...και να μας γράφεις

Έχει καταντήσει βαρετό να μιλάει (ακόμα) κανείς για το πασοκ το σοσιαλισμό, την ΝΔ και τα λοιπά άλλα κόμματα...
Τόσο βαρετό που καταντάει σκέτη πλήξη.

«Όταν γίνουμε κυβέρνηση» λέει κάθε τόσο ο Γιώργος...
Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα και θα σωθεί η Ελλάδα μαζί με τους Έλληνες.
Και ένα πικρό χαμόγελο κρέμεται στα χείλη μου και στα χείλη χιλιάδων άλλων.

Θυμάται ο κόσμος τον Αντρέα.
Τότε που του έκλεινε με νόημα το μάτι.
Και μετά τον απαρνήθηκε. Τον πρόδωσε.
Τότε που πήρε πίσω όχι μόνο αυτά που του έλεγε...
Αλλά και αυτά που δεν έλεγε.
Τότε που όλοι μίλαγαν για το «καρπούζι»
-Το πασοκ είναι σαν το καρπούζι, απ έξω πράσινο και από μέσα κόκκινο.
-Θα μας φέρει την «αρκούδα» και εννοούσαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Και το πασοκ δεν τα διέψευδε.
Τι να διαψεύσει, αφού αυτοί οι ίδιοι τα διέδιδαν.
Για να «υφαρπάξουν» τους αριστερούς ψήφους.
Ακόμα και όταν έγινε Κυβέρνηση, ο Αντρέας στο Υπουργικό Συμβούλιο αποκάλεσε τους υπουργούς του «συντρόφους»!
Του είχε μείνει από τον προεκλογικό αγώνα.

Και όλος αυτός ο «αγώνας» μεταλλάχτηκε σε μια βίλα στην Εκάλη.
Και σε μια γκόμενα με μεγάλα βυζιά.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα.
Και σε χιλιάδες άλλες βίλες βεβαίως, βεβαίως για τους «συντρόφους» του.
Και σε χιλιάδες άλλες γκόμενες με μεγάλα ή και μικρά βυζιά, ανάλογα τα γούστα.
Χώρια οι μερσεντές, χώρια οι καταθέσεις.
Και ο λαός στην πείνα όπως πάντα.
Κάθε τόσο του πέταγαν και ένα... «περνάμε δύσκολες στιγμές σαν χώρα, σαν έθνος».
Κάθε τόσο του πέταγαν και μια «εξ ανατολών απειλή»

Δοκιμασμένη (και βαρετή κι αυτή) συνταγή για να αράξει ο κοσμάκης στα κιλά του.

Μέχρι που ο λαός ξέχασε (μέσα στην πείνα του) τι σημαίνει δεξιά.
Και από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την έφερε να τον κυβερνήσει.
-Πάει πολύ... 20 χρόνια κυβερνάτε, αφήστε να «κυβερνήσουμε» και μεις.
Αυτό ήταν το σλόγκαν της δεξιάς.
-Μια τετραετία ρε παιδιά και μεις και μετά ξαναπαίρνετε την εξουσία.
Και τους έπεισε.
Γιατί οι πασόκοι είχαν αρπάξει τόσα πολλά που ήταν φυσικό να κάτσουν και λίγο να ξεκουραστούν για να τα φάνε με την ησυχία τους.
Και ξεκουράστηκαν.
Πήγαν τα ταξίδια τους...
Οι περισσότεροι χώρισαν τις τουμπανιασμένες από το φαΐ συζύγους τους και ξαναπαντρεύτηκαν με μανουλάκια...
Άλλοι έκαναν το γάμο τους στα Παρίσια, άλλοι πέρασαν τους χειμώνες τους στη Χαβάη...
Έδωσαν και 2 χρόνια παράταση στη δεξιά να φάει κι αυτή καλά να μη φωνάζει...

και είναι έτοιμοι για να ξανα-μανα-κυβερνήσουν...
«Όταν γίνουμε κυβέρνηση...» λέει και ξαναλέει ο Γιωργάκης.
Ο Βενιζέλος έχει χάσει μερικά κιλά και κανείς δεν ξέρει γιατί τα έχασε...
Ή τέλειωσαν οι μάσες (πράγμα απίθανο σε 4 χρόνια) ή κάνει δίαιτα, ένα από τα 2 συμβαίνει.

Ο κόσμος τους βαρέθηκε όλους.
Αλλά βρίσκεται σε ένα τεράστιο δίλημμα...
«Και ποιόν να ψηφίσω»? μονολογεί απαρηγόρητος.
Ιδού η απορία.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Οι ιδεολογικές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Δεν εμπιστεύεται πια κανέναν και τίποτα.
Άμα πει κάποιος στον κόσμο ότι «θα κάνει, θα φτιάξει, θα διορθώσει...»
«Ο λαός...αγωνίζομαι...προοπτική...ελπίδα...» και άλλες τέτοιες μπαρούφες...
Βαριέται τη ζωή του.
Έχει τάσεις να σπάσει την τηλεόραση.
Αλλά δεν το κάνει.
Και δεν το κάνει γιατί η TV είναι χρεωμένη στον Κοτσώβολο και αυτός δεν καταλαβαίνει από τέτοια, θέλει τη δόση του...

Περιμένει λοιπόν τις επόμενες εκλογές να τους «τιμωρήσει».
Ξέρει βέβαια ότι δεν μπορεί. Αυτοί είναι σαν την λερναία ύδρα.
Κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν 12.
Και τιμωρεί κάθε μέρα τον εαυτό του.

Λένε ότι η «ελπίδα» πεθαίνει τελευταία.
Ίσως να εννοούν ότι πρώτα πεθαίνει ο σοσιαλισμός, μετά ο φιλελευθερισμός, μετά η εμπιστοσύνη, η πίστη, η αναμονή...
Και τελευταία η ελπίδα.
Αφού πέθαναν όλα τ άλλα, πέθανε κι αυτή, τελευταία.
Αιωνία της η μνήμη.





araxtos & καλό ταξίδι ελπίδα.