Σκέψεις...

Συγχαίρω (και θαυμάζω ταυτόχρονα) όσους έχουν ένα στίγμα στο blog τους.
Δείχνουν ότι έχουν χαραχτήρα, ότι έχουν συνέπεια, ότι δεν ξεφεύγουν ούτε ένα εκατοστό από το ύφος και το στυλ των γραφτών τους.

Από την άλλη όμως...
Το βρίσκω λίγο (αρκετά θα έλεγα) καταπιεστικό αυτό.
Να θέλεις να γράψεις κάτι που σου προκάλεσε το ενδιαφέρον και να μην μπορείς.
Να σκέφτεσαι μήπως αυτό που έγραψες ξεφεύγει από ό,τι περιμένουν οι άλλοι να διαβάσουν στο blog σου.
Καταπιεστικό είπα?
Καταπιεστικότατο θα πω για να είμαι πιο ακριβής.

Από τη μια όπως είπα στην αρχή τους ζηλεύω και από την άλλη τους λυπάμαι κι όλας.
Η (αυτο)λογοκρισία θα πρέπει να έχει ταυτιστεί με τη σκέψη τους.
Θα πρέπει (λέω εγώ...) να αυτολογοκρίνονται αυτόματα για να μπορούν να έχουν αυτό το αποτέλεσμα,.
Αλλιώς δεν μπορεί (ξαναλέω εγώ) να μην τους έχει απασχολήσει ποτέ κάτι άλλο.
Δεν μπορεί τα «πολιτικά» blog να μην κατάλαβαν ας πούμε ότι σήμερα βρέχει...
Ότι μυρίζει ο κήπος (ή το οικόπεδο απέναντι) χωματίλας...
Δεν μπορεί να μην τους απασχόλησε ότι άνθησαν κάτι λουλούδια στο μπαλκόνι τους.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι τόσο απορροφημένοι από τα πολιτικά πράγματα που μάλλον θα έχουν ξεχάσει να ποτίσουν καμιά γλάστρα και θα έχουν ξεραθεί όλα...

Δεν μπορεί (λέω εγώ) αυτοί που γράφουν ποιητικά κείμενα (πάρα πολύ όμορφα) να μην τους απασχόλησε ο χαμός που γίνεται με την οικονομία παγκόσμια.
Δεν μπορεί να μην τους απασχόλησε ότι έγιναν εκλογές και βγήκε η ΝΔ...
Δεν μπορεί να μην τους απασχόλησε ο πόλεμος στο Ιρακ.
Πως όμως δεν έγραψαν ούτε μία λέξη?

Πιθανόν για να μην χαλάσουν το «στυλ» του blog τους.

Πιθανόν να έχουν και δεύτερο blog και να τα γράφουν εκεί.
Αν συμβαίνει αυτό, το βρίσκω πολύ φυσιολογικό (αν και λίγο κουραστικό)

Δεν παύω μετά από αυτές τις σκέψεις να τους θαυμάσω.
Δεν παύω να ζηλεύω την συνέπειά τους.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Δεν μπορώ και το ξέρω.
Και το λέω.

Θα μου επιτρέψουν όμως να πω και μια αλήθεια...σαν τη «στιγμή της αλήθειας»!

Όταν άρχισα να γράφω σ αυτό το blog το αισθάνθηκα αυτό.
Αισθάνθηκα ότι αυτοί που με διάβαζαν περίμεναν και την επομένη να διαβάσουν κάτι στο προηγούμενο ύφος...
Ότι αν θέλω να έχω αναγνώστες, θάπρεπε να μην ξεφεύγω από μια «σειρά».

Κατάλαβα όμως ότι αυτό δεν έπρεπε να γίνει.

Ότι δεν θα υπήρχε πιο πιεστικό πράγμα για μένα να γράφω ανάλογα με τους φίλους ή αναγνώστες μου.
Κατάλαβα ότι πρέπει να γράφω για μένα.
Ό,τι με απασχολεί.
Από όποιο χώρο και να είναι.
Από όποια αφετηρία κι αν προέρχεται.

Και αυτό έκανα.
Και κάνω.
Και θα κάνω.

Αν υπάρχει κάποιο ερώτημα σε όλα αυτά, κάποιος λόγος που τα γράφω...
Είναι (πάλι θα το πω) ότι ζηλεύω αυτούς που έχουν μια συνέπεια και μια συνέχεια και όχι εμένα.
Είμαι ευχαριστημένος από μένα, αλλά και από αυτούς που επέλεξαν τον άλλο δρόμο.

Καταλήγοντας θα πω ότι τους συγχαίρω...
Με μια προϋπόθεση όμως...


Αν συμβαίνει πραγματικά αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά...
Ότι δεν γράφουν για τους άλλους παρά μόνο για τον εαυτό τους!





araxtos & σκέψεις