5 Jun 2009

4 χρόνια τύψεις

Τι να κάνω?

Τι να ψηφίσω?

Κάθε 4 χρόνια το ίδιο δίλημμα!
Δεν θα το αντέξω για άλλη μια φορά.

Αυτή η Δημοκρατία πολύ με μπερδεύει. Πολύ με κουράζει. Και πολύ με προβληματίζει.
Μέχρι που πολλές φορές σκέφτομαι αν χρειάζεται τελικά.

Τι διαφορά έχει δηλαδή με την αριστοκρατία?
Και τώρα έχουμε αριστοκράτες και τώρα έχουμε κατοίκους της Εκάλης και του Αγ. Παντελεήμονα.
Και τώρα κυκλοφορούν Μερσεντές και φιατάκια.

Μήπως η Δημοκρατία προϋποθέτει ισότητα?
Όχι βέβαια.

Μήπως με τη Δημοκρατία έχουμε δίκαια Δικαιοσύνη?
Όχι βέβαια.

Μήπως με τη Δημοκρατία έχουμε ανεξάρτητα ΜΜΕ και εκπρόσωπους της κοινής γνώμης?
Και βέβαια όχι.
Εκβιαστές και πιράνχας έχουμε.

Δηλαδή θα είχε καμία διαφορά μια χούντα από τη Δημοκρατία?
Από αυτή τη Δημοκρατία χωρίς να ξέρω καμία καλύτερη.

Αν οι Δημοκρατίες δεν ταυτίζονται με την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την πρόνοια, την ποιότητα ζωής τελικά, τότε τι χρειάζονται?

Αν είναι μόνο και μόνο η διαφορά στον «τρόπο» επιβολής της εξουσίας την απορρίπτω.
Αν είναι να κάνει «κουμάντο» μόνο ένας άνθρωπος όπως και στη δικτατορία, εμένα το ίδιο μου κάνει.
Αν είναι να μην υπάρχει διάκριση εξουσιών, των τριών εξουσιών, τότε δεν υπάρχει λόγος ύπαρξής της.

Αν είναι μόνο μία ψευδαίσθηση, που είναι τελικά, τότε δεν τη χρειάζομαι.
Αν είναι, που είναι, η αποθέωση του ψεύδους, του επιστημονικού και επαγγελματικού ψεύδους (δείτε πόσοι δικηγόροι είναι στη βουλή...το 80% τουλάχιστον) τότε μου είναι ακόμα και αντιπαθής.

2-3 τρόποι εξουσίας υπάρχουν.
Που δεν υπάρχουν βέβαια άλλοι, έχουν καταργηθεί όλοι οι υπόλοιποι (στις πολιτισμένες κοινωνίες) και μας έμεινε «αμανάτι» η Δημοκρατία.
Που από αυτό και μόνο, το ότι έχουν εκλείψει οι υπόλοιπες «μέθοδοι» εξουσίας, αποδεικνύει περίτρανα ότι σ αυτή η Δημοκρατία που επικαλούνται όλοι, κάτι σάπιο υπάρχει.
Δεν μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι που στελεχώνουν ένα χουντικό καθεστώς από την μια μέρα στην άλλη, από τη μια στιγμή στην άλλη, να γίνονται ξαφνικά Δημοκράτες!
Πάρε παράδειγμα την Ελλάδα το 74.
Πάρε παράδειγμα την Πορτογαλία, την Ισπανία και πολλά άλλα κράτη.

Την Τρίτη είχαμε και είχαν δικτατορία και την Τετάρτη το πρωί ξαφνικά μας προέκυψε Δημοκρατία!
Όλοι (οι των διαφόρων εξουσιών) έγιναν Δημοκράτες εν ριπή οφθαλμού!
Και δεν ήταν θέμα αντίστασης του «λαού» αυτή η αλλαγή.
Σε κανένα κράτος.
Ένα τηλεφώνημα από την Ουάσιγκτον ήταν!
Μια απλή κλήση.
«Επανάσταση των γαριφάλων» την είπαν στην Πορτογαλία.
Το ίδιο και στην Ισπανία και στην Ελλάδα (ας μη γελιόμαστε ή μάλλον ας μην αυτο-κοροϊδευόμαστε)

Και πάμε στο τώρα...
Κυριακή κοντή γιορτή. Πολύ κοντή και καθόλου γιορτή.
Εκτός και εννοούν γιορτή την αποθέωση του ψέματος.
Του δικηγορίστικου ψεύδους και της διαφημιστικής εικονικής πραγματικότητας.

Και γω στο ίδιο δίλημμα.
Ποιον να ψηφίσω άραγε?

Τουλάχιστον οι «άλλοι τρόποι» εξουσίας με άφηναν στην ησυχία μου.
Και δεν με έκαναν «συνένοχο» της κοροϊδίας με αποτέλεσμα κάθε φορά να έχω και τύψεις για το «λάθος» που έκανα.
Και κάθε φορά η ψήφος μου να αποδεικνύεται λάθος!
Και στην τελική να φταίω εγώ ή «και» εγώ!

Και να μου το λεν ακόμα και οι ίδιοι οι απατεώνες!
Λες και μοιράσαμε τα λάφυρα της κοροϊδίας μου!






araxtos & 4 χρόνια τύψεις πάλι

No comments:

Post a Comment