8 Mar 2011

Ο Κυνόδοντας ο Λάνθιμος και...εγώ

Ας κάνω και γω λοιπόν μια...κριτική στο περιβόητο φιλμ
Ή μάλλον για να μη λέμε μεγάλα λόγια, δεν είμαι εις θέσιν (σε θέση) να κάνω κριτική εγώ ο άσχετος σε πράγματα που δεν έχω ιδέα, όπως ο κινηματογράφος (cinema).
Θα πω μόνο τη γνώμη μου.
Που εκ των προτέρων (από την αρχή) σας βεβαιώνω ότι θα είναι λάθος.
Και θα είναι λάθος γιατί δεν είμαι εις θέσιν (κλπ κλπ)

Η γνώμη μου είναι ότι ...

Κατ αρχήν η επιτυχία του φιλμ είναι (ήταν) μεγάλη γιατί...
Ο σκηνοθέτης δεν καθορίζει από την αρχή...δεν φαίνεται στην ταινία, τι είναι αυτό που θέλει να πει
Και έτσι αφήνει στη φαντασία του καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα
Ενώ η ιστορία, μας λέει ότι πρόκειται για μια οικογένεια απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο...
Ενας πατέρας φοβισμένος από την «διαφθορά» της κοινωνίας προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά του...
Τα οδηγεί σε αδιέξοδο
Και τα διαφθείρει (σύμφωνα με την κοινωνία) περισσότερο...
Ο θεατής μπορεί να το θεωρήσει σαν πρόσχημα και να υποθέσει ότι η οικογένεια δεν είναι παρά η ίδια η κοινωνία που διαφθείρεται (και βιάζεται) από κάποια «άρχουσα τάξη».
Και δεν θα έχει άδικο.

Όλα είναι ανοιχτά.
Γι αυτό προκαλεί και τις συζητήσεις, άρα και την επιτυχία του.
Δεν το κάνει όμως επίτηδες.

Εγώ πιστεύω ότι ήθελε να μας δείξει μόνο και μόνο την αγωνία της οικογένειας (του πατέρα στην προκειμένη) και τον φόβο που έτσι κι αλλιώς υπάρχει (ειδικά στην οικογενειοκρατούμενη Ελλάδα) για την τύχη των παιδιών της.
Είναι τόσοι πολλοί οι κίνδυνοι στον (έξω κόσμο) που είναι αδύνατον να τους αντιμετωπίσεις.
Δεν μπορείς πλέον να ελέγξεις τα παιδιά σου.
Ο κάθε μαλάκας (στο σχολείο, στην TV, στο δρόμο, στις συναναστροφές κλπ) μπορεί να σου χαλάσει να σου καταστρέψει να σου διαλύσει τα όνειρα που έχεις κάνει για την ίδια σου την οικογένεια, για τα ίδια σου τα παιδιά.
Η άλλη επιλογή σου θα ήταν να τα αφήσεις στο έλεος όχι του Θεού, αλλά του κάθε μαλάκα (το είπαμε) καθηγητή, δημοσιογραφίσκου, μαλακοκαβλωμένης  τηλεπαρουσιάστριας κλπ κλπ.

Ποιος γονιός δεν θα ήθελε να «επηρεάζει» τα παιδιά του?
Κανένας
Ποιο παιδί όμως είναι διατεθειμένο να «επηρεάζεται» από το γονιό του?
Κανένα

Οπότε, βρήκε αυτός (ο πονηρός) πατέρας τον τρόπο να αποκλείσει τα τέκνα του και όλη την οικογένεια από τους (εξωτερικούς κινδύνους)
Άλλωστε έχουμε και ζωντανά παραδείγματα κατά καιρούς.
Ακόμα και σ αυτήν την ακραία περίπτωση.

Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις.

Τι πάει να πει το «όχι» και το «μη»?
Τι άλλο νομίζεις ότι εννοεί το «είμαι πατέρας σου και θα με ακούς»?
Τι άλλο νομίζεις ότι εννοεί η μαμά όταν λέει.... «κάτσε νάρθει ο πατέρας σου το βράδυ και θα δεις τι θα πάθεις»?

Ποιος πατέρας και ποια μάνα νομίζεις ότι αδιαφορεί αν ο γιος του θα του βγει αδερφή?
Ποιος πατέρας και ποια μάνα νομίζεις ότι δεν εξετάζει του πουλάκι του παιδιού αν είναι μεγάλο κανονικό ή μικρό?
Και μιλάμε (όχι αποκλειστικά βέβαια) για την ελληνική κοινωνία που στηρίζεται στον κανακάρη της και ονειρεύεται το γιο σαν τον μεγαλύτερο γαμιά της γειτονιάς και όχι μόνο.
Για τα κορίτσια, ποιος μπαμπάς και μαμά δεν φοβούνται μην «πέσει» σε κανά καργιόλη και τα πηδήξει έτσι για την πλάκα του?
Πόσα κορίτσια νομίζεις ότι από το πολύ «κλείσιμο» δεν το πήδηξε ο θείος?
Ακόμα και πιο «στενοί» συγγενείς?
Ειδικά «σε παλαιότερες εποχές» που είχαν την στενή παρακολούθηση «έξω από το σπίτι»
Εδώ ισχύει η πετυχημένη παροιμία...
«κλειδώνεις, αμπαρώνεις, κι ο κλέφτης είναι μέσα»

Αυτό ήταν (κατά την ταπεινή μου γνώμη) το ερέθισμα αυτού του φιλμ.
Ο σκηνοθέτης μας έδειξε (στην υπερβολή) αυτό που ο καθένας κατά βάθος θα ήθελε να κάνει και δεν έκανε.
Γι αυτό και όλο το «σκηνικό», μας (με) παρέπεμπε σε μια «ονειρώδη» κατάσταση.
Τα σκηνικά, τα χρώματα, η απλότητα, το απότομο τέλος (σαν να ξυπνήσαμε από έναν θόρυβο) μου έκαναν περισσότερο σαν ένα όνειρο χειμερινής νυκτός.

Αυτή είναι η γνώμη μου.

Θα μου πεις ότι είναι λάθος?
Ε, σε πρόλαβα, το είπα από την αρχή.








araxtos & cinema

No comments:

Post a Comment