Η Ιστορία της L (10) ΤΕΛΟΣ

«Περπατάω και σε σκέφτομαι»
«Σκέφτομαι και περπατάω»
«Πω, πω μου κόλλησε, τι έπαθα βραδιάτικα»?
Η φτωχή (στο μυαλό) πλην τίμια L περπάταγε βιαστικά. Πήγαινε κατ ευθείαν στο ιατρείο του δόκτορα.
Πάλι ανησυχούσε μην την βιάσει κανένας στο δρόμο, όχι για τίποτ άλλο, αλλά να, ήθελε να πάει νωρίτερα σήμερα στο γιατρό, για να έχει πιο πολύ ώρα να συζητήσουν.
Βιαζόταν να μάθει τι έγινε και με τον Μπρους.
Είχε ήδη περάσει μια βδομάδα από το τελευταίο της ραντεβού.
Ήταν ή δεν ήταν gay?
«Αυτή η αμφιβολία θα με φάει» μονολογούσε όταν σταμάταγε το τραγούδι.
Έφτασε. Πάει να χτυπήσει το κουδούνι και σταματάει.
«Τι να κάνω» σκέφτεται, όσο μπορούσε να σκεφτεί η L
«Το ραντεβού μας ήταν στις 8 και η ώρα είναι 6.30, πολύ νωρίς»
«Θα μπω και ότι βρέξει ας κατεβάσει»
«Και αν έχει άλλο ραντεβού»?
Τελικά το χτύπησε το κουδούνι, άνοιξε η πόρτα, αλλά δεν εμφανίστηκε ο γιατρός.
Μπήκε σιγά σιγά μέσα.
«Τι να έγινε»? σκέφτηκε, όσο της επέτρεπε το λιγοστό μυαλό της «Που να πήγε ο γιατρός»?
Ξαφνικά ακούει μία γυναικεία φωνή από το άλλο, το κλειστό δωμάτιο.
-Έλα μέσα Μπρούς, έλα αγόρι μου στην κρεβατοκάμαρα.
Κοκάλωσε η L. Τι ήταν αυτό πάλι?
-Έλα Μπρουσάκο μέσα και είμαι γυμνή...θα κρυώσω αγορίνα μου.
«Δεν είμαστε καλά, Μπρουσάκο? αγορίνα μου? Τι γίνεται εδώ πέρα»
Ξανασκέφτηκε η L, μας και χιλιάδες ψύλλοι μπήκαν στα τρυφερά αυτάκια της.
Πριν προλάβει να ξανασκεφτεί (ήταν αδύνατον) χτυπάει το κουδούνι!!!
Και πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει (αυτό κι αν ήταν αδύνατον) μπαίνει ένας ομορφονιός μέσα.
Μόλις που πρόλαβε να κρυφτεί πίσω από τον καναπέ η L
-Έλα αγόρι μου, τι χτυπάς και ξαναχτυπάς? άκουσε πιο αγριεμένη τη φωνή της γυναίκας.
-Εγώ είμαι αγάπη μου. Ο Μπρους.
«!!!!!!!»
-Έλα μέσα αγόρι μου, μπες, εδώ είμαι
Και μπήκε!
Ο Μπρους, στην κρεβατοκάμαρα!!
Άφωνη (εντελώς) η μικρή μας ηρωίδα, δεν ήξερε τι να κάνει. Να φύγει? Να μείνει?
Ο Μπρους είχε κλείσει πίσω του την πόρτα και η μικρή L την άνοιξε για να φύγει αλλά...
Αλλά το μετάνιωσε, και αποφάσισε να πάει στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ρίξει μια ματιά από την κλειδαρότρυπα.
Και τι να δει.
Αυτό ακριβώς που φανταζόταν!
Η γυναίκα του γιατρού και ο Μπρους. Θεόγυμνοι πάνω στο κρεβάτι.
Έσφιξε την καρδιά της και έφυγε. Τι άλλο να δει?
Ο άντρας που αγάπαγε την απατούσε! Και πως την απατούσε?
Με ποια την απατούσε?
Με την γυναίκα του γιατρού της!
«Μα σε τι σκευωρία έχω πέσει? πως βρέθηκε αυτός εδώ? τι ρόλο παίζει ο γιατρός»?
«Τι με νοιάζει εμένα»?
Αυτό το τελευταίο το σκέφτηκε πολλές φορές η φτωχή μας L
Φεύγοντας από το ιατρείο η (κλπ) L μας, δεν άκουγε ούτε τα βήματά της.
Δεν άκουγε ούτε έβλεπε μπροστά της.
Δεν κατάλαβε για πότε βρήκε ένα taxi και μπήκε μέσα. Ούτε κατάλαβε όταν τη ρώτησε ο ταξιτζής που πάει τι του είπε.
Από μακριά άκουσε να της λέει «Που πάτε Μανδάμ?
-Πάμε όπου θέλεις ταξιτζή, του απάντησε χωρίς να ξέρει τι λέει.
-Ποιο δρόμο να πάρω? την ξαναρώτησε αυτός.
-Πάρε ότι θέλεις ταξιτζή, του ξανα-απάντησε αυτή.
Το μόνο που άκουγε ήταν ένα λυπημένο τραγούδι στο ραδιόφωνο.

Όταν την παράτησε ο ταξιτζής, νυχτιάτικα στην Πανεπιστημίου & Βουκουρεστίου, τότε μόνο κατάλαβε ότι δεν φόραγε κιλοτάκι.
«Μα, τι έγινε το κιλοτάκι μου»? αναρωτήθηκε η τίμια και φτωχή μας ηρωίδα.
Και χωρίς να το καταλάβει μπήκε στο πρώτο bar που βρήκε μπροστά της.
Δεν πρόλαβε να καθίσει και ήρθε ένας μεσόκοπος μετανάστης.
-Τι θα πιει ο κοπέλα?
«Δεν γαμιέται...» σκέφτηκε η ξανθιά και ερωτοαπογοητευμένη ηρωίδα μας.
-Από που είσαι? τον ρώτησε
-Εγώ, Αλβανία. δουλέψει οικοδομή. Εγώ πάρει ένα μπουκάλι ουίσκυ και πάμε ξενοδοχείο. Έχει εγώ λεφτά.
-Μπαμπάς μου έχει λεφτά αγοράσει τη μισή Αλβανία, αλλά πάρε μπουκάλι και πάμε.
Και πήγαν και κατά διαολική σύμπτωση στο ξενοδοχείο ακουγόταν δυνατά πάλι το ίδιο τραγούδι........

ΤΕΛΟΣ


araxtos & επι-ΤΕΛΟΣ