Η Ιστορία της L (2)

Το κρεβάτι στρίγγλιζε. Θα ήταν αλάδωτο τουλάχιστον από τότε που «έπεσε» το ΠΑΣΟΚ.
Η L το μόνο που καταλάβαινε ήταν η μυρωδιά του Νοσοκόμου.
«Καλά δεν πλένονται ποτέ»? αναρωτήθηκε πριν πέσει σε βαθύ λήθαργο.
Την ξύπνησε η μαμά της.
«Μωρό μου είσαι καλά»?
Η L προσπάθησε να καταλάβει που βρισκόταν, αλλά δεν τα κατάφεραι
«Που βρίσκομαι»? Ρώτησε με σιγανή φωνή
«Στο Νοσοκομείο παιδάκι μου, Δόξα το Θεό που είσαι καλά. Μα πως έγινε? τι χάπια πήρες? Γιατί τα πήρες?. Τι σου έκαναν»?
Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.
«Αυτός ο αλήτης ο Τάκης κάτι έκανε πάλι στο μωρό μου...να τον διώξεις..ακούς? δεν κάνει αυτός για σένα...αυτός...να πάει να βρει καμιά άλλη στα μέτρα του...καμια μπαρόβια να τα κάνει αυτά ο αλήτης....
Δεν καταλάβαινε, για ποιον έλεγε? μόλις και μετά βίας την αναγνώρισε ότι ήταν η μαμά της ...και τώρα της μίλαγε για κάποιον Τάκη.
«Ένια σου και πήρα εγώ τη μάνα του και την ξέχεσα. Να τον μαζέψει τον αλήτη της η παλιο...άντε να μην αρχίσω πάλι...είσαι καλά κοριτσάκι μου»?
Κάτι θυμήθήκε η L, θα μίλαγε για τον πρώην της...τον Τάκη...ναι, αλλά είχε χωρίσει εδώ και 2 μήνες. Δεν το είχε πει?
«Μα, χωρίσαμε με τον Τάκη μαμά....»
«Το ξέρω παιδί μου αλλά έτσι κι αλλιώς αλήτης ήτανε...μην σκας»
Ε ρε που μπλέξαμε...μα τι έγινε? Η L προσπαθούσε να θυμηθεί και σιγά – σιγά τα κατάφερε...
Το ποστ! σκέφτηκε!
Τα comments!
Ποια comments...ένα ήταν κι αυτό μαλακία....
Τι να της έλεγε τώρα...να της τόλεγε? Όχι βέβαια.
Και η ίδια το έβλεπε ότι ήταν χαζομάρα.
Άκου κανένα!
Ήθελε να κλείσει τα μάτια της και να κοιμηθεί....
Κοιμήθηκε και είδε πάλι αυτόν τον εφιάλτη.
Είχε, λέει γράψει ένα ποστ...μα τι ποστ. αν το μέτραγες θα ήταν τουλάχιστον 3 μέτρα.
Κοιτάει για σχόλια....κανένα!
Δεν μπορεί, σκέφτηκε, θα έχει γίνει κάποιο λάθος, κάτι συμβαίνει, ολόκληρο ποστ και πάλι δεν μου σχολίασε κανένας?
Εκεί που έψαχνε μέσα στα blogs τι να δει...
Η Κ. είχε γράψει μια αράδα! μια αραδίτσα! και είχε μαζέψει 45 comments!!!!
Ξύπνησε ιδρωμένη.
«Μαμά, πότε βγαίνω από δω»?
«Αύριο μωράκι μου, αύριο πρωί, πρωί είπε ο γιατρός, να μείνει και σήμερα μπας και έχουμε τίποτα επιπλοκές»...
Ούτε που την άκουγε πλέον, το αύριο είχε κολλήσει μέσα στο μυαλό της.
«Αύριο, σκέφτηκε, αύριο το πρωί. Πρέπει να νικήσω! Θα γράφω ένα ποστ για τις περιπέτειές μου. Να δεις τι έχει να γίνει. Θα αναφέρω όλα όσα συνέβησαν εδώ. Βέβαια δεν θα γράψω τίποτα για την απόπειρα. Τίποτα...


Συνεχίζεται



araxtos & πεζο-blogos