το άγχος

---

-γεια σου ποκοπίκο...
-γεια σου χουχού, τι κάνεις?
-δεν είμαι καλά ποκοπίκο, έχω σοβαρό πρόβλημα
-αν είναι σοβαρό, άστο, δεν είναι για μένα
-ποκοπίκο, θέλω τη βοήθειά σου, είσαι ο μόνος που μπορώ να εμπιστευθώ το πρόβλημά μου
-χουχού μας δουλεύεις? το μισό σχολείο ξέρει τα προβλήματά σου, για να μη σου πω όλο και τώρα μας λες...
-ποκοπίκο θα ακούσεις ή όχι?
-καλά πες, αλλά γρήγορα γιατί θέλω να μπω στο δίκτυο να διαβάσω κανα blog
-άκου λοιπόν, ο ταρζάν και η τζέην και όλοι οι συγγενείς της ζούγκλας μου λένε ότι είμαι έξυπνο κορίτσι, και άμα μεγαλώσω, το λιγότερο που θα γίνω, θα είναι υπουργός εξωτερικών στη θέση της μπακογιάννη.
-!!!
-αν δεν γίνω υπουργός, τουλάχιστον θα γίνω άννα βίσση ή το λιγότερο να γίνω δέσποινα βανδή.
-εσύ?
-ναι, και δεν τους αρέσει, λέει να γίνω τραγουδίστρια και ηθοποιός, αλλά για την πρωτιά δεν το συζητάνε. θα είμαι σίγουρα πρώτη ότι και να γίνω.
-χουχού μήπως δεν λέγανε για σένα?
-για ποια άλλη να λένε βλάκα?
-ξέρω και γω........
-λοιπόν άκου τώρα, θέλω να μου πεις εσύ...έχω πιθανότητες να γίνω μπακογιάννη?
-καμία!
-άννα βίσση?
-ούτε μια στο εκατομμύριο
-καμιά άλλη διάσημη στη ζούγκλα?
-καμία
-ωραία ποκοπίκο μου, ξαλάφρωσα τώρα. ξέρεις είχα πολύ άγχος με όλα αυτά. αισθανόμουνα ένα τίποτα. ένα μηδενικό. ένα μηδέν που δεν θα μπορούσε να συνεννοηθεί με κανέναν στον κόσμο και θα πέθαινε από μοναξιά.
-και τώρα τι αισθάνεσαι?
-και πάλι μηδέν, αλλά έχω εσένα, που με καταλαβαίνεις, ένα άλλο μηδενικό να συνεννοούμαι.
-!!!


zougla