Ο "τύπος"

---

-Και κει συνάντησα τον τύπο.
-Στην πόλη?
-Ναι
-Ποιον τύπο?
-Αυτόν που μου άλλαξε τη ζωή
-Ποιος σου άλλαξε τη ζωή?
-Ο τύπος
-Ποιος τύπος?
-Σκάσε επιτέλους Χουχού, μας τα ζάλισες, άσε τον Ποκοπίκο να συνεχίσει.
-Άντε γαμήσου και συ Τζέην, που όλα σε πειράζουν και με βρίζεις, άντε γαμήσου με τον Ταρζάν να ηρεμήσεις
-Λοιπόν θέλετε να σας πω ή όχι?
-Πες Ποκοπίκο, τι ήθελες να μας πεις? κάτι σημαντικό φαντάζομαι...
-Ναι, εκεί γνώρισα αυτόν τον τύπο που μου τα εξήγησε όλα.
-Όλα...ποια όλα?
-Τα πάντα...δηλαδή ένα...
-Δεν μας είπες ποιος ήταν αυτός ο τύπος
-Ήταν ένας ζητιάνος. Κάποια μέρα πήγα στο πάρκο να ξεκουραστώ, σε ένα παγκάκι, και επειδή δεν είχε κανένα ελεύθερο, έκατσα δίπλα σε έναν ζητιάνο, ρακένδυτο.
«γεια σου παλικάρι», μου λέει
«γειά σου και σένα» του λέω και γω χωρίς καν να γυρίσω να τον κοιτάξω
«παλικάρι...έχεις να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο»?
Μέχρι να μου πει τη λέξη χαμόγελο, ήμουν έτοιμος να του πω όχι, νομίζοντας ότι θα μου ζητήσει λεφτά, αλλά με το που άκουσα τι είπε....τι μου ζητούσε...ανατρίχιασα!
«τι είπες γέρο» του λέω, «άκουσα καλά»?
«μια χαρά άκουσες» μου λέει
«μου ζητάς να σου δώσω ένα χαμόγελο»
«ακριβώς, αλλά άμα δεν έχεις, δεν πειράζει»
«γέρο, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να σκεφτώ κάτι άλλο...ακόμα δεν ξέρω τι εννοείς...»
«πικρές οι καρδιές των ανθρώπων νέε μου, πικρές και άνοστες, ανάλατες και κρύες σαν παγάκια...δεν πειράζει, έρχομαι εδώ κάθε μέρα και παρακαλάω να μου δώσει κάποιος ένα χαμόγελο και δεν είναι το χαμόγελο που έτσι κι αλλιώς δεν θα το δω γιατί δεν βλέπω νέε μου...»
Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν τυφλός πράγματι...ανατρίχιασα άλλη μια φορά.
«...αλλά θα αισθανθώ αυτή τη ζεστασιά που δημιουργεί γύρω του ένα χαμόγελο...γι αυτό σε παρακάλεσα και σένα να μου χαρίσεις...ένα ...»
«αν είναι έτσι να σας χαμογελάσω...να...ορίστε χαμογελάω τώρα...»
«όχι, όχι, μην το κάνεις...χειρότερα είναι, πάγωσα περισσότερο τώρα, εγώ ζήτησα ένα γνήσιο χαμόγελο, όχι ψεύτικο...»
«σόρρυ, αλλά πιο γνήσιο δεν μπορώ...δεν είμαι εις θέσιν...»
«εντάξει παλικάρι μου, έτσι κι αλλιώς σε συμπάθησα, διέκρινα μια ειλικρίνεια σε σένα...αν θες ζήτα μου κάτι και θα στο δώσω...»
«να μου δώσεις εσύ εμένα? εσύ δεν έχεις να φας, τι μπορείς να μου δώσεις»?
«γνώση νέε μου, γνώση, εσύ τι θάθελες να σου δώσω δηλαδή? καμιά φρατζόλα ψωμί»?
«και από γνώση...τι να μπορείς να μου δώσεις εσύ φτωχέ και ρακένδυτε γέρο»?
«καλά ήξερα ότι οι σημερινοί νέοι είναι βλάκες, αλλά εσύ πάρα είσαι μου φαίνεται...ποιος θα μπορούσε να σου δώσει γνώση δηλαδή, ηλίθιε νεανία?
«ένα καθηγητής πανεπιστημίου, ας πούμε...και μη βρίζεις γέρο, γιατί και γω έχω στόμα...»
«άμα μου λες καθηγητής πανεπιστημίου μπορώ να μη βρίσω? με προσβάλει η βλακεία σου νέε βλάκα...άκου καθηγητής πανεπιστημίου...ξέρεις τι κάνει στη ζωή του ένας καθηγητής ηλίθιε νέε? προσπαθεί να διοριστεί. αυτό είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει...και τι νομίζεις ότι έχει μάθει? ότι έμαθε ήταν από έναν καθηγητή που προσπαθούσε να διοριστεί και έγλειφε κόλους»
«δεν είναι όλοι έτσι...»
«είναι το σύστημα έτσι βλάκα μου...τέλος πάντων, εσύ δεν έχεις καμία απορία στη ζωή σου? όλα τα έχεις καταλάβει?
«ναι, όλα τα έχω καταλάβει, δεν είμαι χαζός»
«τις γυναίκες τις έχεις καταλάβει»?
«και βέβαια, άλλωστε έχω και μια στη ζούγκλα...»
«α, από τη ζούγκλα είσαι? έχω έναν φίλο εκεί, τον μάγο, έρχεται κάπου κάπου στην πόλη και πίνουμε κανένα ουισκάκι...»
«δεν πιστεύω τίποτα απ όσα λες φτωχέ ζητιάνε, άλλωστε ο μάγος δεν πίνει ουισκάκια...»
«τον εαυτό σου τον έχεις καταλάβει...»
«τον εαυτό μου? και βέβαια, και αν δεν τον είχα καταλάβει θα μου τον εξηγούσες εσύ? ας γελάσω ζητιάνικα...χοχοχο»
«ωραία γελάς ηλίθιε νεανία...τη ζωή? τη ζωή την έχεις καταλάβει»?
«καλύτερα από σένα πάντως»
«ξέρεις αν υπάρχει θεός»?
«και βέβαια ξέρω ότι υπάρχει, αλλά και να μην υπάρχει το ίδιο μου κάνει»
«καλά αυτός είναι πολύ ηλίθιος...» μονολογούσε ο γέρος και γω σηκώθηκα από το παγκάκι να φύγω...δεν πρόλαβα να κάνω 5 μέτρα και άκουσα τη φωνή του...
«νέε βλάκα, μάθε λοιπόν ότι αύριο θα έρθεις πάλι να με βρεις...μάθε ότι το βράδυ θα φας μακαρονάδα με κιμά, μάθε ότι θα συναντήσεις μια ξανθιά κοπέλα στο λεωφορείο που θα σου ζητήσει εισιτήριο αλλά εσύ δεν θα έχεις άλλο από το δικό σου ηλίθιε και μάθε ότι σε 15 δευτερόλεπτα θα γυρίσεις πίσω να μου πεις κάτι και θα πέσεις στο δέντρο που είναι μπροστά σου ...βλάκα νεανία...»
ε, μα αυτός δεν τρωγόταν άλλο ...γύρισα το κεφάλι μου αποφασισμένος να τον βρίσω γιατί πάρα πήρε φόρα...και...εκείνη τη στιγμή.........





συνεχίζεται