Ο ζητιάνος

.


-Ο Ζητιάνος ήταν εκεί. Στη ίδια θέση στο ίδιο παγκάκι. Πήγα και κάθισα δίπλα του χωρίς να του μιλήσω. Το πρόσωπό του δεν φαινόταν καλά. Ίσως γιατί δεν ήθελε να τον δω, έβρισκε ένα τρόπο και το έκρυβε. Δεν με κοίταξε καθόλου και δεν μου μίλησε για 3-4 λεπτά. Δεν του μίλησα και γω, δεν είχα κανένα λόγο να του μιλήσω. Απλώς καθόμουν εκεί και περίμενα.
-Δεν τον χαιρέτησες?
-Όχι, δεν είπα τίποτα. Κάποια στιγμή, χωρίς να με κοιτάξει μου μίλησε αυτός.
«Γεια σου Ποκοπίκο»
«Γεια σου και σένα γέρο»
«Πως ξέρεις ότι είμαι γέρος?»
«Το ξέρω, άσε να βρίσκω και γω κάτι»
«Ποκοπίκο, μη μιλάς σε παρακαλώ για λίγο, θέλω να σκεφτώ κάτι σημαντικό και με μπερδεύεις»
Έτσι μείναμε περίπου μια ώρα αμίλητοι.
-Τι σκεφτόταν? σου είπε?
-Όχι, ούτε τον ρώτησα. Δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα μπορούσες να του φέρεις αντίρρηση...Κάποια στιγμή, αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, μου μίλησε.
«Ποκοπίκο, έγιναν χτες αυτά που σου είπα?»
«Ναι», απάντησα μονολεκτικά
«Δεν σου έκανε εντύπωση που τάξερα»?
«Μου έκανε, γι αυτό είμαι σήμερα εδώ»
«Ωραία, σοφόν το σαφές, πες μου τώρα, τι θα ήθελες να μάθεις? τι θα ήθελες να με ρωτήσεις?»
«Τα κοινά, κατ αρχήν πως ήξερες τι θα συμβεί, και δεύτερον γιατί μου τα είπες εμένα»?
«Ποκοπίκο,...αντέχεις την αλήθεια»?
«Ε....ναι, αντέχω...»
«Ποκοπίκο, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι...υπάρχουν ζώα με τη μορφή του ανθρώπου, υπάρχουν άνθρωποι με τη μορφή του ανθρώπου και... υπάρχουν Θεοί με τη μορφή του ανθρώπου...»
Ανατρίχιασα...προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγε και όσο το συνειδητοποιούσα, τόσο και πιο πολύ ανατρίχιαζα.
«Τι θες να πεις γέρο? δεν μπορώ να καταλάβω που το πας»
«Ποκοπίκο, είναι κι άλλα που πρέπει να σου πω...να σε ρωτήσω κάτι...δε μου λες...για ότι κάνεις και για ότι λες...προσπαθείς να βρεις μια δικαιολογία? μην απαντάς αμέσως, σκέψου λίγο πριν απαντήσεις και θα καταλάβεις τι εννοώ»
...................
«Ναι»
«Συζητάς με τον εαυτό σου και τα βρίσκεις ή δεν τα βρίσκεις κάθε φορά που κάνεις ή λες κάτι, σαν να δίνεις αναφορά σε κάποιον»?
«Ναι»
«Ποιος νομίζεις ότι είναι αυτός που δίνεις αναφορά Ποκοπίκο? γιατί θες να τα δικαιολογήσεις όλα»?
«Δεν ξέρω, νομίζω πως είναι ο εαυτός μου, πως μιλάω με τον εαυτό μου, με τη συνείδηση μου»
«Καλά το είπες, με τη συνείδησή σου, αλλά η συνείδησή σου, δεν είναι κομμάτι του εαυτού σου Ποκοπίκο, είναι πέρα από τον εαυτό σου, απόδειξη ότι δεν την ελέγχεις»
«Πράγματι δεν την ελέγχω»
«Δίνεις αναφορά σε κάποιο Ον σε κάποιο πνεύμα Ποκοπίκο. Και αυτό το πνεύμα σε ελέγχει και δεν ελέγχει μόνο εσένα, ελέγχει και χιλιάδες άλλους την ίδια στιγμή. Αυτό λοιπόν, το πνεύμα, σου δίνει και εντολές τι πρέπει να κάνεις»
«Θες να πεις ότι δεν είμαι ανεξάρτητος, ότι ό,τι κάνω είναι κατόπιν εντολής? ακόμα και τα μικρά πράγματα? όπως η μακαρονάδα?»
«Τα πάντα»
«Τα βλέπεις εκείνα τα περιστέρια που τριγυρνάνε στην πλατεία? θα πάρω μια πέτρα και θα την πετάξω προς το μέρος τους, να το κάνω τώρα....μου έδωσε κάποιος άλλος εντολή γ αυτό»?
«Ναι Ποκοπίκο, κάποιος άλλος σου έδωσε εντολή αλλά δεν είναι αυτός που εννοείς, είναι το κακό πνεύμα, το αρνητικό, υπάρχει θετικό και αρνητικό πνεύμα και τα έχεις και τα δύο. Σε λίγο όταν θα φεύγουμε θα πας να δεις μήπως χτύπησες κάποιο περιστέρι και αν χτύπησες θα έχεις πρόβλημα»
«Γιατί μου είπες ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι? ότι υπάρχουν 3 κατηγορίες? πως τις ξεχωρίζεις αυτές»?
«Υπάρχουν οι άνθρωποι ζώα Ποκοπίκο, αυτοί δεν έχουν καθόλου συνείδηση. Υπάρχουν οι άνθρωποι-άνθρωποι, αυτοί που είναι γεμάτοι συναισθήματα που τους εμποδίζουν να δουν πέρα από τη μύτη τους, αυτοί έχουν κάποια συνείδηση αλλά όχι τόσο ανεπτυγμένη. Συνήθως πάνε με τους πολλούς γιατί όλοι μαζί δικαιολογούν τις πράξεις τους. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι-πνεύμα. Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι Θεοί. Και αυτοί πολεμάνε μόνοι τους με τη συνείδηση τους και...μερικοί τα καταφέρνουν».
«Τι καταφέρνουν δηλαδή»
«Να γίνουν Θεοί. Να ενωθούν με το Θεό, δηλαδή με το πνεύμα»
«Μήπως γίνεσαι βλάσφημος γέρο? μπορεί κάποιος άνθρωπος να γίνει Θεός»?
«Μπορεί Ποκοπίκο, αν κοιτάξεις λίγο πίσω, την ιστορία, θα δεις ότι τα κατάφεραν μερικοί»
«Πως? μόνοι τους? πάει το μυαλό μου σε έναν που φαντάζομαι ότι εννοείς...αλλά μόνος του τα κατάφερε...και πως?
«Δεν τα κατάφερε μόνος του αυτός που νομίζεις ότι εννοώ, αλλά μυήθηκε. Άν διαβάσεις καλά την ιστορία του θα δεις ότι κάποιο διάστημα είχε χαθεί, κανένας δεν ήξερε που βρισκόταν, ήταν η εποχή της μύησής του. Έμαθε πολλά μυστικά. Αλλά έκανε ένα λάθος Ποκοπίκο, δεν έπρεπε να τα πει»
«Έκανε λάθος? τα είπε? μα...τι είπε»?
«Προσπάθησε να τα πει και στους άλλους, έκανε το λάθος του διαχωρισμού των ανθρώπων, δεν το χειρίστηκε καλά, αν και...»
«Αν και?»
«Αν και δεν τα είπε όλα, πολύ λίγα είπε, αλλά θα έλεγε και άλλα, αυτό το φοβήθηκε και ο ίδιος, δεν έπρεπε να μιλήσει Ποκοπίκο, γι αυτό αυτά που έλεγε τα έλεγε κρυπτογραφικά, παραβολικά αν θες»
«Πες ότι με έπεισες, εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα»?
«Για ότι σκεφτείς μόνος σου μπορείς να μιλήσεις, αυτά που θα σου πω εγώ, δεν πρέπει να τα πεις σε κανέναν»
«Θα μου πεις και άλλα»?
«Ότι με ρωτήσεις»
«Και πρέπει να σου απαντήσω τώρα»?
«Σου δίνω και μια τρίτη λύση, να μη με ρωτήσεις για τίποτα και να με αφήσεις να σου πω μόνος μου μερικά πράγματα που θα μπορείς να πεις»
«Οκ, πες μου μόνο αυτά γιατί δεν θέλω να ξέρω πράγματα που δεν θα μπορώ να μοιράζομαι με άλλους...μόνο...μόνο πες μου αν θες πως κατάλαβες εσύ για τη μακαρονάδα? αφού παίρνω εντολές από κάποιον άλλον, εσύ πως το ήξερες?»
«Έχω μπει στη συχνότητά σου Ποκοπίκο...απλό είναι και όχι μόνο στη δική σου...αλλά μη με ρωτάς άλλα, ελπίζω να καταλαβαίνεις και από μόνος σου μερικά πράγματα»
«Πότε θα σε βρω? αν θέλω να μιλήσουμε»?
«Θα καταλάβω πότε θα έρθεις και θα είμαι εδώ, μη σε απασχολεί αυτό το θέμα»

Πριν φύγω πήγα και έριξα μια ματιά στα περιστέρια να δω μήπως χτύπησα κανένα.





Συνεχίζεται