.
Μέρα και νύχτα περπατάω
μα πουθενά δεν πάω
κενά και άδεια ειν τα βήματά μου
πάντα η άγνοια να βρίσκεται μπροστά μου
Ξέρει κανένας να μου πει το τέλος?
της κοινωνίας σας είμαι ένα μέλος
πληροφορήστε με να μάθω και εγώ
απ τον λαβύρινθο της άγνοιας να βγω
Θέλω να μάθω το σκοπό, να βρω μια λύση
μαζί σας νάρθω μιας και είμαστ όλοι ίσιοι
να δω και γω, εσείς προς τα που πάτε
όταν τρεχάμενοι στους δρόμους περπατάτε
Αλλά κουβέντες σταθερές, νάχουν ουσία
όχι συνθήματα του κάθε ενός μεσσία
όχι ευχές και λόγια στα χαμένα
μονάχα λύσεις να μου δώσετε εμένα
Μέρα και νύχτα όλο ίδια και τα ίδια
χαμένα όνειρα που βρίσκω στα σκουπίδια
κάπου αλλού και σεις πηγαίνατε μου λέτε
αλλού βρεθήκατε, μονάχοι σας και κλαίτε
Κανείς δεν ξέρει την πορεία τη σωστή
ζείτε μια αλήθεια που κι αυτή είναι πλαστή
τα ξένα λάθη όλο βλέπετε και φρίζετε
μα τα δικά σας τα μεγάλα, υποστηρίζετε.
araxtos
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteΠολύ ωραίο και δυστυχώς σωστό.
ReplyDeleteΈχω την εντύπωση πως όλοι υποδιόμαστε μια ιστορία της οποίας το περιεχόμενο δεν ξέρουμε αλλά προσπαθούμε με το τρέξιμό μας να της "δώσουμε" μια κάποια σημασία. Όπως αγοράζει κανείς ένα σοβαρό αυτοκίνητο για να φαντάζει σοβαρός...
Πιστεύουμε πως όσο πιο πολύ τρέχουμε, τόσο πιο πολύ φαντάζουμε να ήμαστε σημαντικοί και συνειδητοποιημένοι, οργανωμένοι, με στόχους.... όμως τελικά τα πιο πολλά από τα τρεξίματα είναι άμα τα κοιτάξει κανείς με προσοχή
πασαλήματα, διορθώματα, προσπάθειες να ανακληθούν κάποια άλλα τρεξίματα σε λανθασμένη κατεύθυνση.
Τελικά, αν έχει κανείς το κουράγιο να το πει...
τρέχουμε, γιατί έτσι έχουμε την ψευαίσθηση ότι ζούμε. Όχι γιατί έτσι καταφέρνουμε πράγματα.
Την καληνύχτα μου, φίλε ποιητά :-)