Τι φρίκη!

.


Νομίζεις πως με το να γράφεις στο blog σου είναι αστείο?
Νομίζεις πως με το που βγαίνεις από το δίκτυο αφού έγραψες ένα κείμενο – ότι νάναι – πάει και τελείωσε?
Νομίζεις πως λες «έλα μωρέ, την πλάκα μου έκανα» και εντάξει?

Όχι, δεν είναι έτσι.

Έκανες μια «κατάθεση» ψυχής.
Ήθελες δεν ήθελες.

Μπήκες στη διαδικασία της σκέψης. Το μυαλό σου λειτούργησε.
Από ένα τυχόν ερώτημα που είχες, βγαίνοντας, απόχτησες 300.
Ήθελες να ξαναμπείς να δεις το κείμενό σου, να δεις πως φαίνεται, πως θα το δουν οι άλλοι.
Τι άφησες.
Ήλπιζες να μην έχουν καταλάβει όλες τις σκέψεις σου.
Θα ήθελες να το διορθώσεις, να το κάνεις καλύτερο, μάλλον να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα. Σε απασχόλησε.
Κάποια στιγμή το μετάνιωσες. Τι μαλακίες έγραψα...
Και αυτά που έγραψα με «καθορίζουν» τώρα? Αυτός είμαι? Αυτή είμαι?

Έκλεισες, πήγες για καφέ, μίλησες με τους φίλους σου για άλλα πράγματα.
Σκέφτηκες πάλι...
«Μήπως αυτό θα έπρεπε να το βάλω στο blog μου»?
Πάλι σε απασχόλησε.
Λες και είχες ρίξει την άγκυρα κάπου και συ περιφερόσουν από δω και από κει με βάση όμως το blog σου.
Μα γιατί με απασχολεί, σκέφτηκες, αυτή η μαλακία?
Μια μαλακία είναι για να περνάει η ώρα.

Ήθελες να γράψεις ένα ποστ και να καταλάβουν όλοι ότι δεν δίνεις και μεγάλη σημασία σε αυτά που γράφεις. Και έτσι να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους.
Τα γραπτά μένουν, σκέφτηκες, και με κυνηγούν τώρα και θα με κυνηγούν και αύριο...
Και το έγραψες. Ειρωνεύτηκες αυτή τη χαζομάρα των blogs έδειξες ότι το γράφεις εκεί που πρέπει όπως γράφεις και αυτούς που θα το διαβάσουν στο κάτω κάτω της γραφής ούτε τους ξέρεις ούτε σε ξέρουν.

Δεν το διάβασαν ή δεν σε κατάλαβαν. Μερικά σχόλια που είχες έγραφαν άσχετα πράγματα. Κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να σε καταλάβει.
Ένοιωσες αιχμάλωτος, αιχμάλωτη, αυτών που είχες γράψει.

«Είμαστε αφέντες αυτών που δεν έχουμε πει και δούλοι αυτών που έχουμε πει»

Και συ είχες πει. Είχες μπει σε βαθιά νοήματα. και τώρα ήθελες να βγεις.
Αυτά που έγραψες σε αντιπροσώπευαν χτες αλλά σήμερα......Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Άλλαξαν τα πράματα μέσα σου, αλλά τα γραπτά...

Ξανάγραψες ένα καλό ποστ για να ξεκαθαρίσεις ορισμένα πράγματα.
Έτσι, χωρίς να ταιριάζουν με το θέμα, πέταγες και μερικά αντίβαρα για να μη γείρει η βάρκα.
Όπως περνάνε στη βουλή, σε νομοσχέδιο για το Τζαμί, νόμους για τους δασκάλους και την εκπαίδευση.
Ένοιωσες καλύτερα. «Τώρα έχω δώσει το σωστό στίγμα μου» σκέφτηκες.
Και τα σχόλια?
Οι άλλοι έγραφαν τα δικά τους.
Πιανόντουσαν από μία λέξη που είχες γράψει χωρίς ιδιαίτερο νόημα και έκαναν κριτική. Και η ουσία? δεν την είδε κανείς?
Κανείς δεν σε κατάλαβε?

Καλύτερα, σκέφτηκες. Kαλύτερα που δεν με κατάλαβε κανείς.
Αυτό δεν ήθελες και συ?
Φαντάσου κάποιος να σε καταλάβαινε...
Να καταλάβαινε τι σκεφτόσουν τόσο καιρό που έγραφες...
Να καταλάβαινε τις ενδόμυχες σκέψεις σου...
Να καταλάβαινε τις αγωνίες σου. Να καταλάβαινε τι πραγματικά ήθελες να πεις...
Να καταλάβαινε ότι άφησες κομμάτι από την ψυχή σου στα ποστ!!!
Ότι έκανες «κατάθεση» DNA και κάποιος μπορεί να το βρει και να το αναλύσει....

Και μετά να έγραφε κάποιο ποστ με όλα αυτά!!!
Τι φρίκη!

Και το χειρότερο...
Να τον έλεγαν ....araxto & light !!!

Χριστέ μου!





araxtos & light !