Αποκάλυψη 3

.


Το ψέμα είναι μέσα μας.
Δύσκολα θα γλιτώσουμε απ αυτό. Ή μάλλον αποκλείεται να γλιτώσουμε.
Δεν είναι στο χέρι μας.
Μας έχει εμφυτευτεί σαν ένα μικροτσιπ στον εγκέφαλο.
Άλλοι μας το εμφύτευσαν και αυτών των άλλων, άλλοι.
Πως έγινε η αρχή? Ποιος είχε την ιδέα να μας παραμυθιάσει και να παραμυθιαστεί?
Πότε? Που? Γιατί?

Υποθέτω ότι το μεγάλο ψέμα ξεκίνησε από τις θρησκείες.
Όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε τα μαθηματικά, ανακάλυψε ότι με μαθηματική ακρίβεια θα πέθαινε.
Τον θάνατο δεν μπορούσε να τον δεχτεί. Δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι θα πέθαινε. Ήταν άδικο.
Τότε πήγε αντίθετα με τη φύση. Προσπάθησε να την νικήσει. Να νικήσει το θάνατο.
Άρχισε να εφευρίσκει θρησκείες.
Φύση εσύ? Φυσιολογική φθορά εσύ? Θρησκεία εγώ.
Το μεγάλο ψέμα.

Δεν πεθαίνουμε κύριοι. Απλώς ταξιδεύουμε.
Από αυτόν τον κόσμο, πάμε σε έναν άλλον.
Έτσι απλά.
Μετακομίζουμε.
Κάτω ο θάνατος.
-Μα είναι αλήθεια, πεθαίνουμε, μας χώνουν μέσα στη γη οι άλλοι για να μη βρωμίζουμε τον τόπο. Αυτή είναι η φύση, αυτός είναι ο κανόνας.
-Τον καταργούμε τον κανόνα. Καταργούμε και τη φύση. Δεν είναι σωστή.
-Μα, πως δεν είναι σωστή...αν δεν πέθαιναν οι προηγούμενοι, δεν θα ζούσαμε τώρα εμείς.
-Δεν με νοιάζει, να σταματήσει εδώ. Να ζήσουμε εμείς που είμαστε ζωντανοί και να μη γεννηθούν άλλοι.

Εγωιστικό. Αλλά πάνω απ όλα ψέμα.

-Δεν θα ορίσουμε εμείς τους κανόνες της φύσης. Φιλοξενούμενοι είμαστε.
Και όταν πας φιλοξενούμενος κάπου, δεν ορίζεις τίποτα.
-Δεν είμαστε φιλοξενούμενοι. Την κατακτήσαμε τη φύση, την κατακτήσαμε τη γη.
-Τον ήλιο δεν τον έχουμε ανάγκη. Ανάβουμε φωτιές και βλέπουμε την νύχτα,
-Μα ο ήλιος δεν υπάρχει για να βλέπουμε εμείς την νύχτα. Ο ήλιος απλώς υπάρχει.
-Και ποιος τον έφτιαξε? ποιος τον δημιούργησε για να βλέπουμε εμείς?

Εγωιστικό.

Τον ήλιο δεν τον δημιούργησε κανένας για να βλέπουμε εμείς. Όπως δεν δημιούργησε κανένας τίποτα για μας.
Τα αρνιά και τα κατσικάκια δεν τα έφτιαξε κανένας για να μας δίνουν το γάλα τους και το κρέας τους.
Απλά εμείς τα κλέβουμε και τα σκοτώνουμε για να τρώμε, για να επιζήσουμε.
Ούτε τις κότες τις δημιούργησε κανένας για να μας δίνουν τα ωραία τους αυγά.

-Εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι στη γη. Και όπως έχουμε τον Βασιλιά μας και ταχτοποιεί τα ζητήματα της φυλής μας, όπως πάμε και του καταθέτουμε τα χρυσαφικά μας για να είναι καλός με μας θα φτιάξουμε και έναν παγκόσμιο Βασιλιά να ταχτοποιεί τα ζητήματα της γης.
-Ναι, αλλά για αρχηγό, για Βασιλιά βάλαμε τον γέρο, που τον βλέπουμε και μας βλέπει, για Παγκόσμιο Βασιλιά, Βασιλιά της γης ποιον θα βάλουμε? Ποιος θα έχει τις ικανότητες να χαλιναγωγήσει τη φύση?
-Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε κάποιον. Κάποιον δυνατό, πάνω από μας. Κάποιον που θα διατάζει τη φύση. Ποιος μας έφερε εδώ? τον ξέρουμε? δεν τον ξέρουμε. Αυτός είναι, αυτός που μας έφερε εδώ. Άλλωστε και να μην μας δημιούργησε κανένας, θα δημιουργήσουμε εμείς τον δημιουργό μας.
-Πως θα είναι αυτός?
-Θα είναι γέρος, οι γέροι ξέρουν ποιο πολλά. Θα έχει άσπρα γένια, θα κατοικεί εκεί ψηλά στον ουρανό.
-Και τι θα προλαβαίνει να κάνει? Είναι τόσα πολλά αυτά που μας απασχολούν...τόσα πολλά τα προβλήματα...Είναι οι αστραπές, ο αέρας, είναι οι φωτιές...
-Και ο πόλεμος. Ποιος θα μας βοηθάει στον πόλεμο?
-Να του δώσουμε και βοηθούς, με ειδικότητες.
-Και πως θα μας μιλάει? πως θα συνεννοούμαστε?
-Θα μας στέλνει μηνύματα, και μεις θα τα καταλαβαίνουμε.
Και βρέθηκαν αυτοί που πίστεψαν στα μηνύματα και τα έλεγαν στους άλλους.
Και η φαντασία τους οργίαζε.
Τις ποιο πολλές φορές ήταν λάθος τα μηνύματα, αλλά μερικές φορές έβγαιναν.
-Είδες, ο Θεός έστειλε μήνυμα.

Το πρόβλημα ήταν ότι η κάθε φυλή είχε το δικό της Θεό ή τους Θεούς.
Πως θα κατακτήσεις την άλλη φυλή άμα έχεις τον ίδιο Θεό? Δύσκολο.

-Ο δικός μας Θεός είναι καλύτερος.
-Όχι, ο δικός μας είναι καλύτερος.
-Ο δικός μας σας νικάει.
-Για να δούμε....

Και η ζωή συνεχιζόταν.
Και άμα ο Θεός ή οι Θεοί δεν μας έκαναν τα κέφια, τους αλλάζαμε.
Κάποιος, κάπου, ξεστόμισε ότι είναι γιος του Θεού.
-Μα έχει γιο ο Θεός?
-Όχι, εμείς τον κάναμε και ξέρουμε τι κάναμε. Τον φτιάξαμε εργένη.
-Τότε? πως αυτός λέει ότι είναι γιος του?
-Βλακείες λέει, κρεμάστε τον.
-Να τον σταυρώσουμε καλύτερα.
-Μα, για στάσου. Αυτός μας λέει ότι οι καλοί θα πάνε στον Παράδεισο, αυτά δεν λέγαμε και μεις?
-Άλλο να τα λέμε εμείς άλλο να τα λέει αυτός. Ποιος είναι πάλι τούτος? Εμείς μαζεύαμε τα χρυσαφικά για το Θεό και τούτος λέει ότι οι πλούσιοι θα πάνε στην κόλαση.
-Να τον σταυρώσουμε να τελειώνουμε.
Και τον σταύρωσαν.

-Τελικά ήταν γιος του Θεού?
-Μα δεν τάπαμε αυτά? Δεν ήταν παντρεμένος ο Θεός, δεν είχε γυναίκα, πως είναι γιος του?
-Με το Άγιο Πνεύμα
-Τι είναι τούτο?
-Δεν ακούς τι γίνεται εκεί κάτω? Μας την πέφτουν τώρα και οι πεινασμένοι, θα μας φάνε.
-Ε, ωραία, αφού ήταν γιος του, δικός μας είναι και αυτός. Να τον κάνουμε αντιπρόσωπο.
-Μα, τον σταυρώσαμε.
-Δεν τον σταυρώσαμε εμείς, οι Ρωμαίοι τον σταύρωσαν.
-Καλά, να τον κάνουμε αντιπρόσωπο να τελειώνουμε, θα μας φάνε αυτοί. Καλά σου έλεγα εγώ να μην μπλέκουμε με Θεούς. Το πιστέψανε το παραμύθι και άντε τώρα να τους συνεφέρεις.
-Σκάσε, βλασφημείς.

-Τον θέλουν «ομοούσιο»
-Ομοούσιο? να τον κάνουμε ομοιούσιο.
-Όχι, ομοούσιο τον θέλουν.
-Έλα Θεέ στον τόπο σου. Ρε αυτοί την έφαγαν χοντρά. Άκου Θεός αυτός ο αναρχικός.
-Να τον κάνουμε ομοούσιο να τελειώνουμε.
Και τον έκαναν.
Και πέρασαν χρόνια.
Και καλυτέρευση δεν είδαν. Τα ίδια και τα ίδια. Οι αστραπές, οι κεραυνοί, οι σεισμοί, οι καταποντισμοί δεν είχαν τελειωμό.
-Μα δεν κάνει και τίποτα αυτός ο Θεός.
-Ποιος Θεός? αφού δεν υπάρχει, εμείς τον εφεύραμε.
-Θα μας φάνε οι άλλοι, δεν τους ακούς?
-Πες τους πως ο Θεός τους τιμωρεί γιατί είναι αμαρτωλοί.
-Μα τι αμαρτωλοί? εδώ πεθαίνουν παιδάκια 2 και 3 χρονών, πότε πρόλαβαν να αμαρτήσουν?
-Τώρα κάτι μας είπες, πες τους ότι πληρώνουν τις αμαρτίες των γονιών τους.
-Α, κληρονομούνται οι αμαρτίες...
-7 γενεές
-Καλό αυτό, πως το σκέφτηκες?
-Άλλωστε και να πεθαίνουν ποιος στη χάρη τους, θα πάνε στον Παράδεισο.
-Αυτό να μου πεις.

Το έφαγε το παραμύθι ο κόσμος. Και το τρώει ακόμα.
Και όσοι δεν το έφαγαν ολόκληρο, έφαγαν τόσο όσο χρειάζεται για να πιστέψουν σε παραμύθια.
-Δεν τα λένε καλά, άλλα είπε ο θεός.
-Σκάσε ρε που ξέρεις εσύ τι είπε ο Θεός...ποιος είσαι εσύ?

Στο παραμύθι όμως όλοι εθισμένοι.
-Και γιατί όχι? Μια χαρά τα λέει ο Θεός.
-Ναι αλλά έχω την υποψία ότι δεν υπάρχει Παράδεισος και κόλαση. Μας εκμεταλλεύονται οι μασκαράδες.
-Αν υπάρχει όμως...Φαντάζεσαι ο κυρ Θανάσης να πάει στον Παράδεισο και συ στην κόλαση?
-Α πα πα πα...με τίποτα.
-Ε σκάσε λοιπόν και μη λες βλακείες.

Ας πιστέψουμε σε ένα παραμύθι. Κακό δεν μας κάνει. Το πολύ πολύ να μην μας κάνει και καλό, αλλά τι είχαμε τι χάσαμε...
Τι χάσαμε λοιπόν?
Χάσαμε την αλήθεια. Χάσαμε τον ορθολογισμό. Το 1+1 = 2
Την πραγματικότητα.
-Μα η πραγματικότητα δεν υποφέρεται
-Και? έπρεπε να την αλλάξουμε? έπρεπε να λέμε ψέματα?
-Και τι να κάναμε?
-Να προσαρμοστούμε σ αυτήν, να ζήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες της φύσης. Να υποστούμε και να κατανοήσουμε τη φυσιολογική φθορά.
-Η γνώση κύριε. Αυτή φταίει για όλα. Από τότε που αποκτήσαμε τη γνώση και καταλάβαμε ποιο θα είναι το μέλλον μας δεν είχαμε άλλη λύση. Δεν βλέπεις τα ζώα τι ευτυχισμένα που είναι? Τρώνε πίνουν και το γλεντάνε. Αυτό που τα νοιάζει είναι να γεμίσουν το στομάχι τους. Ούτε για το αύριο σκέφτονται ούτε για το μεθαύριο.
-Αν σκεφτόντουσαν το αύριο και το μεθαύριο, θα σκεφτόντουσαν και το μετά από 10, 20, 50 χρόνια.
-Και τι θα έβλεπαν εκεί?
-Τι άλλο από το τέλος

-Ωραία, το δέχομαι ότι φταίει η γνώση, αλλά πρέπει να δεχτείς και συ ότι η γνώση δεν είναι πλήρης. Έφτασε μέχρι ένα σημείο και μετά τάφτυσε. Δεν έφτασε στο τέλος.
Δεν μας τα εξήγησε όλα.
-Η γνώση προχωράει, δεν σταματάει ποτέ. Όσο υπάρχει ο άνθρωπος θα ψάχνει και θα βρίσκει.
-Τι θα ψάχνει και τι θα βρίσκει? όταν λύνει κάποιο πρόβλημα, αμέσως παρουσιάζονται 100 μετά και όταν λύσει άλλο ένα από τα 100, παρουσιάζονται 1000 και ένα εκατομμύριο.
-Και τι θες να κάνει? να σταματήσει?
-Όχι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν κάποτε φτάσει στο τέλος και τα καταλάβει όλα, πάλι θα βρεθούμε στην αρχή.
-Δηλαδή?
-Δηλαδή στα ίδια. Πάλι θα χρειαστεί να εφεύρουμε ένα Θεό, έναν Αγιοβασίλη, μια ελπίδα, την αγάπη....γιατί αλλιώς η ζωή δεν θα αντέχεται.
-Είμαστε χαμένοι δηλαδή, έτσι κι αλλιώς.
-Δεν είμαστε χαμένοι, είναι απλά τα πράματα. Πρέπει να προσαρμοστούμε.
Αυτή είναι η φύση.
Όσο χτίζουμε 10όροφα και 50όροφα, όλο και κάποιος σεισμός θα τα γκρεμίσει. Και τότε δεν θα φταίει κανένας Θεός αλλά εμείς που τα χτίσαμε και ζούσαμε με την ελπίδα ότι δεν θα πέσουν.

Όσο πιστεύουμε στα παραμύθια, θα έρθει η στιγμή που θα γκρεμιστούμε και θα φάμε τα μούτρα μας. Είναι απλά τα πράματα.

-Και πως θα ξέρουμε, πως θα βρίσκουμε ποιο είναι το σωστό?
-Τα ζώα. αυτά ξέρουν το σωστό. Φτάνει, αντί να τους δίνουμε εντολές, όταν δεν τα τρώμε, να τα παρακολουθούμε εμείς και να μαθαίνουμε.
-Να μαθαίνουμε από τα ζώα? δηλαδή να γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων?
-Ακριβώς. Αν θυμάσαι ή αν έχεις μάθει τη δεκαετία του 60 αυτό κάναν οι Χίπις.
Ήταν το σταυροδρόμι. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να γυρίσουμε πίσω χωρίς σοβαρές απώλειες. Αφού κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς θα αναγκαστούμε να γυρίσουμε πίσω.
Ξέρεις σε τι κρεμόμαστε? ξέρεις σε τι κρέμεται ολόκληρος ο «πολιτισμός»?
Στο ψέμα.

Ξέρεις ότι ζούμε σαν τα ποντίκια σε διαμερίσματα που με ένα φύσημα της φύσης, ένα σεισμό θα βρεθούμε μέσα στα συντρίμμια. Ξέρεις ότι όλα, αυτά που βασίζεται ο «πολιτισμός» είναι αποθηκευμένα σε ένα «σκληρό δίσκο» που με μια μαλακία ενός μπαγλαμά ή μερικές ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες της φύσης θα φαγωθούμε μεταξύ μας...Έτσι κι αλλιώς όλοι το ξέρουμε ότι το μέλλον βρίσκεται στο...παρελθόν.

-Και τι θες να κάνουμε τώρα? Να μην πει η μαμά στο παιδάκι ότι υπάρχει Αγιοβασίλης?

Να του πει ότι υπάρχει ηλιοβασίλεμα που δεν τόχει δει ποτέ και δεν το ξέρει. Να του πει ότι υπάρχει αλήθεια. Ότι αν έσπασε αυτός το ποτήρι να το πει και να τιμωρηθεί το πολύ - πολύ αλλά να μην αποφύγει με τίποτα την αλήθεια. γιατί αν λέει ψέματα θα χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας
και δεν θα μπορέσει ποτέ να την ξαναβρεί.
Να μη μάθει να κρύβεται. Να μάθει να είναι αυτός που είναι και να το δείχνει παντού.
Να του πει ότι η ζωή είναι δική του και θα πρέπει να πολεμάει όταν χρειάζεται γι αυτό και να μην τη χαρίζει σε κανέναν.
Να του πει ότι ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό σαν σημείο αναφοράς. Σαν κοινό τόπο συνάντησης των ελπίδων του και των φόβων του. Σαν ένα σύμβολο που θα μπορούσαν να συναντιούνται όλων των ανθρώπων οι αγωνίες.
Ότι δεν έχει πρόσωπο, δεν είναι άντρας αναγκαστικά, αλλά είναι το σημείο της ανθρώπινης – και όχι μόνο – συνείδησης.

Να του πει ότι και ο Αγιοβασίλης είναι δημιούργημα δικό μας. Ότι είναι ένα ψέμα. Ότι είναι έθιμο. Ότι κάποτε οι άνθρωποι μπέρδεψαν το ψέμα με την αλήθεια και έτσι άρχισαν να χτίζουν στην άμμο παραπλανημένοι από τις φαντασιώσεις τους.

Και το πολύ - πολύ να ρωτήσει το ίδιο το παιδί.
Να του δώσει να καταλάβει ότι δεν τα ξέρει όλα.
Και ότι αυτό, ότι τα ξέρει όλα, είναι ακόμα ένα ψέμα.
Αντί να τον κάνει συνένοχο στο ψέμα, να τον κάνει σύμμαχο στην αναζήτηση της αλήθειας.
Το μοντέλο του μπαμπά ή της μαμάς που τα ξέρει όλα είναι ξεπερασμένο.
Στην εποχή μας είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα των μπαμπάδων και μαμάδων που το παιδί θα καταλάβει γρήγορα ότι δεν ήξεραν και πούλαγαν φτηνά παραμύθια.








araxto-αποκάλυψη