Οι "άλλοι"

.


«Είναι δύσκολη η ζωή»

Πράγματι είναι δύσκολη η ζωή.
Παρ όλο ότι πολλοί «ξεχνιόνται» στα μπαράκια και στα κλαμπάκια, θάρθει η μέρα που θα φτάσουν στα όρια της παραφροσύνης.
Όταν θα αντιμετωπίσουν κατάματα τη «δύσκολη» ζωή.

Γιατί όμως είναι δύσκολη?
Γιατί δεν είναι εύκολη?
Γιατί μας δυσκολεύει?
Που μας δυσκολεύει?

Κατ αρχήν μας δυσκολεύει στο οικονομικό ζήτημα.
Τι «ανατολικό» και βλακείες...
Το οικονομικό «ζήτημα» είναι το φλέγον.

Τι γνωρίζουμε γ αυτό?
Πως το αντιμετωπίζουμε?
Πως τέλος πάντων «λύνεται»?

Ένας τρόπος είναι να πιάσεις μια δουλειά για να βγάζεις τα έξοδά σου.
Μια ζωή θα δουλεύεις και μια ζωή δεν θα έχεις.
Και καλά να σ αρέσει η δουλειά σου. Μπορεί και να "προκόψεις"
Άμα δεν σ αρέσει όμως?
Θα είναι σαν «καταναγκαστικά έργα»

Αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής.
Υπάρχουν όμως κι άλλες.
Η άλλη μεγάλη δυσκολία είναι ότι «δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις»
Και γιατί αυτό? Γιατί να μην μπορείς να κάνεις ότι θέλεις?
Γιατί σε εμποδίζουν οι «άλλοι».
Ποιοι είναι οι «άλλοι»? Και γιατί σε εμποδίζουν?
Οι «άλλοι» είναι όπως το λέει και η λέξη...άλλοι.

Έχουν «άλλα» βιώματα, άλλους χαραχτήρες, άλλες συνήθειες...και στο κάτω, κάτω, άλλες «ηθικές αξίες»
Και γιατί να ασχολούνται με σένα? γιατί να θέλουν να σ εμποδίσουν να κάνεις «αυτό που θέλεις»?
Γιατί δεν μπορούν να μην το κάνουν αυτό!
Δεν μπορούν να μην σε εμποδίσουν να κάνεις αυτό ή το άλλο.
Θέλουν να κάνεις ό,τι κι αυτοί.
Και ξέρετε γιατί?
Γιατί και αυτοί έκαναν αυτό που τους υπαγόρευαν «άλλοι»!
Και δεν δέχονται με τίποτα να μην ακολουθήσεις τους όποιους «κανόνες».
Δεν δέχονται να καταλάβουν ότι πήγε στράφι η ζωή τους. Ότι οι ίδιοι δεν έζησαν, παρά μόνο ότι ήθελαν κάποιοι «άλλοι»
Αν το καταλάβουν αυτό, ότι έχασαν μια ζωή ακολουθώντας κανόνες «άλλων» θα «φουντάρουν»

Η τρίτη δυσκολία της ζωής είναι οι γονείς.
Ναι, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι γονείς έχουν δυναστεύσει τη ζωή μας.
Και αυτό γιατί? Δεν μας αγαπάνε?
Όχι θάλεγα εγώ. Δεν μας αγαπάνε.
Και θα συμφωνούσε μαζί μου και ο Φρόιντ.
Ή, αν θέλετε, μας αγαπάνε στο βαθμό που αγαπάνε την όποια ιδιοκτησία.
Είμαστε δικοί τους!
Αν δεν είμαστε «δικοί τους» δεν μας αγαπάνε.
Δεν μας αγαπάνε γι αυτό που είμαστε, αλλά γι αυτό που θάθελαν να είμαστε.
Έτσι και μεις «αγαπάμε» τα παιδιά μας. Όσοι έχουν.
Πάρτε μια οικογένεια με 2 ή 3 παιδιά.
Ποιο παιδί αγαπάνε περισσότερο?
Αυτό που έχει καλούς βαθμούς στο σχολείο ή τον σκράπα?
Αυτόν που «πέρασε» στο Πανεπιστήμιο ή τον άλλον, τον Υδραυλικό?

Ο μπαμπάς αγαπάει περισσότερο την κόρη του.
Η μαμά τον γιο της.
Μερικές μαμάδες, μισούν την κόρη τους.
Όπως και μπαμπάδες τον γιο τους.
Αλλά ας μην πάμε σε Φροϋδικά συμπλέγματα.
Ας μείνουμε στα απλά, στα καθημερινά.
Και ξέρετε τι σοκ θα είναι κάποια στιγμή για την κόρη ή τον υιό όταν καταλάβει ότι τον αγαπάνε υπό όρους?

Και καλά αν δεν το προσέξεις ! Αν δεν τύχουν οι ανάλογες συνθήκες.
Αν τύχουν όμως?
Αν ο αδερφός σου περάσει στην ιατρική και συ μείνεις απ έξω?

Θα μετανιώσεις την ώρα που γεννήθηκες.
Όχι απλώς δεν θα σε «αγαπάνε», αλλά θα σε σιχτιρίζουν κι όλας!




Αυτά είναι τα 3 βασικά που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη.
«Το χρήμα» «οι άλλοι» και η «οικογένεια»

Υπάρχουν «λύσεις»?
Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να υπολογίζουμε τους «άλλους»?
Μπορούμε να «παραβλέψουμε» την «ιδιοκτησιακή αγάπη» των γονιών?
Μπορούμε να μην επιτρέψουμε να μας επηρεάζει το «χρήμα»?

Θα μου πει κάποιος...
«Εγώ έχω καταφέρει να μην με επηρεάζει το χρήμα»
Θα το συζητήσουμε. Θα κάνουμε διάλογο. Μονόλογο δηλαδή. Ο καθένας θα λέει την άποψή του χωρίς τελειωμό. Και δεν θα βγει πουθενά.
Τέλος πάντων είναι προς συζήτηση.

Θα πει κάποιος ότι...
«Εγώ κάνω του κεφαλιού μου και δεν ακούω κανέναν»
Τώρα, αν «ακούει» ή δεν ακούει είναι κι αυτό προς συζήτηση.

Και ο άλλος...
«Οι δικοί μου μ αγαπάνε, χωρίς όρους»
ή «Ναι, βέβαια, θέλουν να περάσω στη σχολή, κλπ αλλά όλα αυτά για το καλό μου».
Σύμφωνοι.
Αλλά ποιο είναι «το καλό σου»?
Το ξέρουν?
Πως το «αξιολογούν»?
Σύμφωνα με τα δικά τους «πρότυπα»

Δεν τους νοιάζει να γίνεις πρώτα «άνθρωπος» μετά «σωστός άντρας» και μετά ιατρός.
Τους νοιάζει να γίνεις μόνο γιατρός και όλα τα άλλα τα παραβλέπουν.
Θα σε «σπρώξουν» να παίρνεις και φακελάκια που τόσα χρόνια κατηγορούσαν!
Δεν θα «αγαπάνε» εσένα, αλλά ότι τους δίνεις. Ότι τους προσφέρεις.
«Αυτός είναι ο μπαμπάς του Μιχάλη....καλέ...του καθηγητή.....»
Και θα κερνάνε οι δικοί σου.
Άσχετα με πόσα φακελάκια έχεις πάρει, άσχετα με το πόσο «διαβρωμένος» θα είσαι.

Και καλά να έχετε τις ίδιες αξίες.
Αν όμως εσύ έχεις άλλες?







araxtos & «άλλοι»