11 Dec 2006

Οι "άλλοι"

.


«Είναι δύσκολη η ζωή»

Πράγματι είναι δύσκολη η ζωή.
Παρ όλο ότι πολλοί «ξεχνιόνται» στα μπαράκια και στα κλαμπάκια, θάρθει η μέρα που θα φτάσουν στα όρια της παραφροσύνης.
Όταν θα αντιμετωπίσουν κατάματα τη «δύσκολη» ζωή.

Γιατί όμως είναι δύσκολη?
Γιατί δεν είναι εύκολη?
Γιατί μας δυσκολεύει?
Που μας δυσκολεύει?

Κατ αρχήν μας δυσκολεύει στο οικονομικό ζήτημα.
Τι «ανατολικό» και βλακείες...
Το οικονομικό «ζήτημα» είναι το φλέγον.

Τι γνωρίζουμε γ αυτό?
Πως το αντιμετωπίζουμε?
Πως τέλος πάντων «λύνεται»?

Ένας τρόπος είναι να πιάσεις μια δουλειά για να βγάζεις τα έξοδά σου.
Μια ζωή θα δουλεύεις και μια ζωή δεν θα έχεις.
Και καλά να σ αρέσει η δουλειά σου. Μπορεί και να "προκόψεις"
Άμα δεν σ αρέσει όμως?
Θα είναι σαν «καταναγκαστικά έργα»

Αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής.
Υπάρχουν όμως κι άλλες.
Η άλλη μεγάλη δυσκολία είναι ότι «δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις»
Και γιατί αυτό? Γιατί να μην μπορείς να κάνεις ότι θέλεις?
Γιατί σε εμποδίζουν οι «άλλοι».
Ποιοι είναι οι «άλλοι»? Και γιατί σε εμποδίζουν?
Οι «άλλοι» είναι όπως το λέει και η λέξη...άλλοι.

Έχουν «άλλα» βιώματα, άλλους χαραχτήρες, άλλες συνήθειες...και στο κάτω, κάτω, άλλες «ηθικές αξίες»
Και γιατί να ασχολούνται με σένα? γιατί να θέλουν να σ εμποδίσουν να κάνεις «αυτό που θέλεις»?
Γιατί δεν μπορούν να μην το κάνουν αυτό!
Δεν μπορούν να μην σε εμποδίσουν να κάνεις αυτό ή το άλλο.
Θέλουν να κάνεις ό,τι κι αυτοί.
Και ξέρετε γιατί?
Γιατί και αυτοί έκαναν αυτό που τους υπαγόρευαν «άλλοι»!
Και δεν δέχονται με τίποτα να μην ακολουθήσεις τους όποιους «κανόνες».
Δεν δέχονται να καταλάβουν ότι πήγε στράφι η ζωή τους. Ότι οι ίδιοι δεν έζησαν, παρά μόνο ότι ήθελαν κάποιοι «άλλοι»
Αν το καταλάβουν αυτό, ότι έχασαν μια ζωή ακολουθώντας κανόνες «άλλων» θα «φουντάρουν»

Η τρίτη δυσκολία της ζωής είναι οι γονείς.
Ναι, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι γονείς έχουν δυναστεύσει τη ζωή μας.
Και αυτό γιατί? Δεν μας αγαπάνε?
Όχι θάλεγα εγώ. Δεν μας αγαπάνε.
Και θα συμφωνούσε μαζί μου και ο Φρόιντ.
Ή, αν θέλετε, μας αγαπάνε στο βαθμό που αγαπάνε την όποια ιδιοκτησία.
Είμαστε δικοί τους!
Αν δεν είμαστε «δικοί τους» δεν μας αγαπάνε.
Δεν μας αγαπάνε γι αυτό που είμαστε, αλλά γι αυτό που θάθελαν να είμαστε.
Έτσι και μεις «αγαπάμε» τα παιδιά μας. Όσοι έχουν.
Πάρτε μια οικογένεια με 2 ή 3 παιδιά.
Ποιο παιδί αγαπάνε περισσότερο?
Αυτό που έχει καλούς βαθμούς στο σχολείο ή τον σκράπα?
Αυτόν που «πέρασε» στο Πανεπιστήμιο ή τον άλλον, τον Υδραυλικό?

Ο μπαμπάς αγαπάει περισσότερο την κόρη του.
Η μαμά τον γιο της.
Μερικές μαμάδες, μισούν την κόρη τους.
Όπως και μπαμπάδες τον γιο τους.
Αλλά ας μην πάμε σε Φροϋδικά συμπλέγματα.
Ας μείνουμε στα απλά, στα καθημερινά.
Και ξέρετε τι σοκ θα είναι κάποια στιγμή για την κόρη ή τον υιό όταν καταλάβει ότι τον αγαπάνε υπό όρους?

Και καλά αν δεν το προσέξεις ! Αν δεν τύχουν οι ανάλογες συνθήκες.
Αν τύχουν όμως?
Αν ο αδερφός σου περάσει στην ιατρική και συ μείνεις απ έξω?

Θα μετανιώσεις την ώρα που γεννήθηκες.
Όχι απλώς δεν θα σε «αγαπάνε», αλλά θα σε σιχτιρίζουν κι όλας!




Αυτά είναι τα 3 βασικά που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη.
«Το χρήμα» «οι άλλοι» και η «οικογένεια»

Υπάρχουν «λύσεις»?
Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να υπολογίζουμε τους «άλλους»?
Μπορούμε να «παραβλέψουμε» την «ιδιοκτησιακή αγάπη» των γονιών?
Μπορούμε να μην επιτρέψουμε να μας επηρεάζει το «χρήμα»?

Θα μου πει κάποιος...
«Εγώ έχω καταφέρει να μην με επηρεάζει το χρήμα»
Θα το συζητήσουμε. Θα κάνουμε διάλογο. Μονόλογο δηλαδή. Ο καθένας θα λέει την άποψή του χωρίς τελειωμό. Και δεν θα βγει πουθενά.
Τέλος πάντων είναι προς συζήτηση.

Θα πει κάποιος ότι...
«Εγώ κάνω του κεφαλιού μου και δεν ακούω κανέναν»
Τώρα, αν «ακούει» ή δεν ακούει είναι κι αυτό προς συζήτηση.

Και ο άλλος...
«Οι δικοί μου μ αγαπάνε, χωρίς όρους»
ή «Ναι, βέβαια, θέλουν να περάσω στη σχολή, κλπ αλλά όλα αυτά για το καλό μου».
Σύμφωνοι.
Αλλά ποιο είναι «το καλό σου»?
Το ξέρουν?
Πως το «αξιολογούν»?
Σύμφωνα με τα δικά τους «πρότυπα»

Δεν τους νοιάζει να γίνεις πρώτα «άνθρωπος» μετά «σωστός άντρας» και μετά ιατρός.
Τους νοιάζει να γίνεις μόνο γιατρός και όλα τα άλλα τα παραβλέπουν.
Θα σε «σπρώξουν» να παίρνεις και φακελάκια που τόσα χρόνια κατηγορούσαν!
Δεν θα «αγαπάνε» εσένα, αλλά ότι τους δίνεις. Ότι τους προσφέρεις.
«Αυτός είναι ο μπαμπάς του Μιχάλη....καλέ...του καθηγητή.....»
Και θα κερνάνε οι δικοί σου.
Άσχετα με πόσα φακελάκια έχεις πάρει, άσχετα με το πόσο «διαβρωμένος» θα είσαι.

Και καλά να έχετε τις ίδιες αξίες.
Αν όμως εσύ έχεις άλλες?







araxtos & «άλλοι»

3 comments:

  1. οι άλλοι κατά την γνώμη μου είναι αυτό στο οποίο επιζητούμε να ανήκουμε όσο είμαστε μόνοι, και αυτό από όπου θέλουμε να αποδράσουμε όταν βρισκόμαστε μέσα του...

    ReplyDelete
  2. Καλημέρα vista από τη συννεφιασμένη Αθήνα.

    Σωστά τα λες.

    Μερικοί "διανοούμενοι" όμως λένε ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας.
    Όλα τα άλλα είναι απλά, προσπάθειες.

    ReplyDelete
  3. Είναι πολύ έυκολο, ή μάλλον λιγότερο δύσκολο, να κατηγορούμε πάντα κάτι άλλο, έξω από μας, για τις δυσκολίες μας, για τη δυστυχία μας κλπ... "οι άλλοι" , "το χρήμα" , "η οικογένεια"...ο καιρός, ο διευθυντής, ο μπους, η eurobank, το σύστημα, η ψηλομύτα πορτοφολοκυνηγός γκόμενα, ο πιπινοξεκολωσαλιάρης αρσενικός νεάτερνταλ, ο θεός, ο γκρουπιέρης, το τζόκερ κλπ...κλπ...
    Η αλήθεια, η δική μου τουλάχιστον, είναι πως, είτε εύκολα είτε δύσκολα, είναι θέμα επιλογής. Αλλοτε φτηνής, άλλοτε ακριβής αλλά πάντα επιλογής.
    Οι περισσότεροι λέμε ότι δε θέλουμε τρελά πράγματα και μεγαλεία αλλά στην πραγματικότητα δε λέμε όλη την αλήθεια. Νομίζουμε ότι θέλοντας λίγα, ότι θα τα πάρουμε και τζάμπα! Λάθος φυσικά. Απλώς τα φτηνότερα τα πληρώνουμε και αργότερα.
    Λέμε θα σπουδάσω αυτό που μου αρέσει (σκεπτόμενοι ότι έτσι θα είναι πιο ενδιαφέρουσες οι σπουδές μας, πιο έυκολο να στρωθούμε να διαβάσουμε κλπ.) αλλά επειδή αυτό που μας αρέσει δε πουλάει ή παράειναι ενδιαφέρον θα σπουδάσουμε κι άλλο , κι άλλο...Ποιός είπε ότι για να μορφωθείς και να καλιεργηθείς πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο ή κολλέγιο ?
    Διάβασε παιδί μου! Δωρεάν είναι. Ειδικά τώρα πια, τα πάντα είναι προσβάσιμα. Αλλά εσύ θες και το χαρτί (μπας και χρειαστεί ή για να το επιδεικνύεις).
    Λέμε θα πιάσω μια δουλειά που να μη με κουράζει πολύ, να μου αρέσει έστω λίγο και να με πληρώνει ικανοποιητικά!
    Γιατί ρε μεγάλε ? Στη χρωστάει κανείς ? Οσο μένεις με τους γονείς σου, σου πληρώνει τα τσιγάρα, τα ποτά, αντέχει να λες και τη κουλτούρα σου γιατί και να απολυθείς, ε του πούστη μια αντίστοιχη θα τη βρεις, οπότε είσαι και πολύ κουλ τύπος, σιγά σιγά νοικιάζεις και καμιά γκαρσονιέρα, βάζεις και κανα γραμματιάκι για κανά αυτοκινητάκι, παιρνεις και κανά υπολογιστάκι, βγάζεις και καμιά καρτούλα...ωπς τώρα όχι μόνο δε μας παίρνει να μείνουμε χωρίς δουλίτσα αλλά μάλλον θέλουμε και καλύτερη (λεφτά ή έστω προαγωγή) και πάει λέγοντας.
    Λέμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι αλλά κάνουμε τα χατήρια στους γονείς για να μη τους στενοχωρούμε! Σιγά τα ωά! Για να μη μας διαολοστείλουνε και δε μας γράψουνε και τίποτα το κάνουμε. Αφου φτάσαμε 33 και μένουμε ακόμα μαζί τους ή νοικιάζουμε στην ίδια γειτονιά αλλά φαί και πλύσιμο στη μαμά!
    Λέμε δε θέλουμε πολλά λεφτά αλλά λίγα, αρκετά για να ζούμε αξιοπρεπώς! Ελα! Δηλαδή τα πολλά είναι απίθανα ενώ τα λίγα πιθανότερα ? Που θα πάει θα βρέξει λεφτά, έστω και λίγα ? Φυσικά και όλα κοστίζουν. Αλλά γιατί τα θέλουμε όλα ? όχι δε τα θέλουμε όλα ? θέλουμε κινητό, Η/Υ, αυτοκίνητο, μοδάτο ρουχαλάκι, στεκάτο γκομενάκι, κανά in ταξιδάκι, μπουζουκάκια, λουλουδάκια κλπ. δηλαδή επειδή δε θέλουμε κότερο (σήμερα) δεν τα θέλουμε όλα ή έστω πάρα πολλά ?
    Λέμε θα παντρευτούμε να νοικοκυρευτούμε...σπίτι ? παιδί ? οικογενειακό αυτοκίνητο ? δεύτερο παιδί...μεγαλύτερο σπίτι...σχολεία...φροντιστήρια...δεύτερη δουλειά...δεύτερο αυτοκίνητο...κρυφή γκόμενα...κλπ.
    Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν θέλαμε οικογένεια, ή έστω αν τη θέλαμε τώρα ? απλώς τριανταρήσαμε και κάτι έπρεπε να κάνουμε ε ? τι θα πουν οι άλλοι ? όλα τα σπίτια έχουν και πιτσιρίκια πλέον και όλο για αυτα μιλάνε (μετά από αθλητικά, αυτοκίνητα και κοινωνικά) σε λίγο δε θα μας καλούνε καθόλου! οπότε τουλάχιστον να είμαστε παντρεμένοι, μη χαλάμε τη μαγιονέζα και μας κάνει πέρα ο κύκλος για ασόβαρους!
    Γιατί αυτός ο κύκλος ? Γιατί βολέυει μωρε. Είμασταν διπλανές στο σχολείο! Μέναμε διπλανή πόρτα! Βγαίνουμε στα ίδια μέρη, ντυνόμαστε παρόμοια, μιλάμε παρόμοια, ψηφίζουμε παρόμοια, έχουμε παρόμοια μυστικά (ανά φύλο πάντα) οπότε και αυτοεπιβεβαιωνόμαστε.
    Που καιρός τώρα για γνωριμίες, επαφές, νέους κύκλους συζητήσεις, καινοτομίες...
    ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ...
    Κάνουμε τώρα την εύκολη επιλογή και πληρώνουμε αργότερα μωρέ...τότε θα είναι αλλιώς...
    Αμ δε! Τότε θα χρωστάμε ήδη τις επόμενες που κάναμε ως αποτέλεσμα των πρώτων και πάει λέγοντας.
    Ακόμα όμως και τότε οι δύσκολες επιλογές είναι εκεί, ακόμα πιο ακριβές βέβαια (τόκος γαρ) αλλά εκεί...
    Εμείς όμως πλέον, έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε. Και όχι μόνο αυτό αλλά και όταν κάποιος πάρει μια τέτοια, τότε όχι απλώς απορούμε, αλλά και κατακρίνουμε (τουλάχιστον δημοσίως) : ...μετά από τόσα χρόνια γάμου/καριέρας...με τόσα λεφτά/παιδια...!!! τσ τσ τσ...

    ReplyDelete