Η έφεση έγινε δεκτή...

.


Μερικές φορές, όπως σήμερα, που είχα ένα σχόλιο σε ποστ του 2005!
ρίχνω μια ματιά στα περασμένα.
Στα περασμένα αρθρογραφήματά μου.
Και τι βλέπω...
Μερικά, μου φαίνεται απίθανο που τάγραψα εγώ
Μα, είναι δυνατόν, λέω μέσα μου, τέτοια αριστουργήματα(*) να τα έχω γράψει εγώ?
Μάλιστα, ένα ποίημα μου, στίχος δηλαδή, έγινε και τραγούδι.
Κάποιος, με ενημέρωσε βέβαια, ότι το ήθελε να το κάνει τραγούδι και το έκανε.
Και κάποιος άλλος μου το ζήτησε.
Εγώ το έδωσα και στους δύο.
Ο ένας το έκανε και μου το έστειλε έτοιμο σε CD.
Ο άλλος... δεν ξέρω τι απέγινε....
Και όχι μόνο ένα, 3 τραγούδια έχει στο CD με δικούς μου στίχους.
Αν μου το ζητήσει κι άλλος θα του το δώσω. Σε όλους θα το δώσω και άστους μετά να μαλώνουν για τα δικαιώματα.

Εγώ βέβαια τα έχω κατοχυρώσει.
Και εδώ κατοχύρωση είναι, φαίνονται οι ημερομηνίες.
Και σε ειδικό site που κατοχυρώνει στίχους το έχω βάλει.
Έτσι, για να μη μαλώνουν.

Δεν με ενθουσίασε βέβαια η εκτέλεση.
Αν και είχε ωραία μουσική επένδυση, η φωνή δεν ήταν λαϊκή όπως ήθελα εγώ, αλλά στο πολύ ελαφρύ στυλ.
Τέλος πάντων. Σημασία έχει ότι άρεσε.
Μετά μου ζήτησε να του γράψω και κανα 2 για τσιφτετέλια.
Αυτό είναι σε ζεϊμπέκικο.
Του έδωσα ένα που είχα ήδη γράψει και του έγραψα άλλο ένα.
Α, η παραγγελία ήταν στο.... «να μην έχουν κανένα νόημα τα τραγούδια»
γιατί ο κόσμος, λέει, δεν θέλει νοήματα, τον κουράζουν.
Άλλο που δεν ήθελα εγώ.
Πες μου να σου γράψω κάτι χωρίς νόημα και θα σου γράψω 50 σε μια ώρα.
Έτσι του έδωσα ακόμα 2 και έγιναν 3 τα τραγούδια στο CD.
Ο τύπος λοιπόν, τραγουδάει σε κάτι κέντρα τα Σ/Κύριακα, κάπου στην Παιανία νομίζω είναι το ένα και κάπου στην Αθήνα το άλλο.

Αλλά, μην παρασυρθώ και ξεχάσω τι ήθελα να πω.
Αυτό που ήθελα να πω είναι και για τις σαχλαμαρίτσες που έχω γράψει κατά καιρούς.
Μα, είναι δυνατόν, λέω, να έχω γράψει εγώ τέτοια σαχλά?
Από την άλλη η έκπληξη τώρα...... Από την ανάποδη....
Πως γίνεται αυτό?
Βλέπω πολλούς ανθρώπους, blogerades, που έχουν μια συνέπεια στα γραφτά τους.
Είτε είναι πολιτικοποιημένοι και γράφουν με επιχειρήματα και άλλα τέτοια σωστά και ωραία, με τέλεια ορθογραφία και αρθρογραφία, αλλά δεν είναι αυτό...
Αυτό που έχει σημασία είναι η συνέπεια.
Και σαχλαμάρες να γράφουν, γράφουν πάντα σαχλαμάρες.
Μέσα από τα γραφτά τους μπορείς να τους καταλάβεις. Να τους κάνεις το πορτρέτο.
Μπαίνεις στο blog τους και ξέρεις ακριβώς τι θα διαβάσεις.
Και είσαι προετοιμασμένος.
Σε μένα, δεν ξέρεις τι καδρόνι θα σούρθει στο κεφάλι....
Ακόμα και γω ο ίδιος δεν μπορούσα να (με) καταλάβω.
Συνήθως, μετά το αριστούργημα (!) ακολουθούσε (και ακολουθεί) κάποιο χαζό ποστ.
Και το αντίστροφο.

Βέβαια, αν με ρωτήσεις και αν εγώ το ψάξω και αν, αφού το ψάξω, στο πω, θα βρω την απάντηση.
Η απάντηση στο ερώτημα (μου) είναι ....
Είναι αυτό που έγραψε (κάποτε) στο blog της μια κοπελίτσα.
Μικρή μεν, αλλά θαυματουργή.
Έγραφε, περίπου, ότι την μπλοκάριζαν τα ωραία λόγια και τα συγχαρητήρια.
Αυτό είναι.
Αμύνομαι προληπτικά. Προκαταβολικά.
Και δεν αμύνομαι σε σένα, που θα μου γράψεις ..... «ρε araxte, είσαι απίθανος γραφιάς....είσαι Θεός(*)....είσαι το κάτι άλλο, το πολύ μεγάλο»... κλπ...κλπ.
Και θα μου βάλεις πολλά αστέρια.
Αυτό μπορώ να το καταλάβω και να μη «μασήσω ταραμά»
Κάτι σαν τη Γιαννάκου και εγώ που δεν μασάει.

Αλλά έλα που αυτά θα τα πω και μόνος μου! στον εαυτό μου! Αυτό φοβάμαι.
«araxte, θα μου πω.... τι κάθεσαι και γράφεις στα blog και δεν πας να γράψεις καμιά ποιητική συλλογή, να γίνεις φίρμα»? (*)
Και η φαντασία μου θα καλπάζει.

Ώπα...λέω πάλι στον εαυτό μου όταν τον βλέπω να κάνει τέτοιες σκέψεις...
Πάρε τώρα το σαχλό. Πάρε τη χυλόπιτα για να μάθεις.
Έτσι λειτουργώ εγώ.
Πολεμάω μόνος μου τις υπερβολές και τις ματαιοδοξίες.
Αυτό που θέλω, στη ζωή μου, δεν είναι να αναδειχτώ εγώ σε μία ακόμη φίρμα.
Όχι.
Αυτό που θέλω, που θα ήθελα, είναι μόνο να ακουστεί η φωνή μου.
Να πω κάτι.
Δυο λέξεις μόνο.
Και αν γινόμουνα ποτέ (κατά λάθος) φίρμα, θα ήταν για να ανέβω στο σκαλί να πω τις δυο λέξεις για να μ ακούσουν και θα ξανακατέβαινα.

Επειδή ξέρω, ότι θα με ρωτήσεις, αγαπητέ αναγνώστη ποιες είναι αυτές οι δύο λέξεις που θα ήθελα να πω και να ακουστούν στα πέρατα του κόσμου, πριν με ρωτήσεις, θα σε προλάβω και θα στις πω.

«Να αλλάξουμε αξίες»

Αυτές είναι οι δύο λέξεις.
Όχι «αλλαγή και πράσινα άλογα» που έλεγε το ΠΑΣΟΚ.
Όχι....
Να αλλάξουμε αξίες, πάει να πει, να μην προσκυνάμε το χρήμα. Και αυτόν που το έχει.
Να τον χλευάζουμε αυτόν και το χρήμα του.
Να μην προσκυνάμε τη μερσεντές και τις πισίνες.

Να θαυμάζουμε αυτόν που έχει να πει κάτι.
Όσο ανώνυμος κι αν είναι.
Να θαυμάζουμε αυτόν που σκέφτεται.
Να χειροκροτούμε και να θαυμάζουμε αυτόν που μας κοίταξε με αυτό το βλέμμα της κατανόησης. Να του ζητάμε αυτόγραφο.
Πολλές φορές βλέπω τέτοιους ανθρώπους ακόμα και στο δρόμο.
Και τους θαυμάζω.
Θαυμάζω τα ψυχικά χαρίσματα που εκπέμπουν.

Είμαι υπερβολικός?
Έτσι φαίνεται.
Και πως να μην είμαι υπερβολικός όταν τα πράγματα είναι εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση...
Αλλά, εγώ έτσι είμαι. Υπερβολικός.
Δηλαδή δεν είμαι εγώ υπερβολικός.
Υπερβολική είναι η αγάπη για το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Είναι το μεγάλο λάθος.
Όχι μόνο της εποχής μας. Όλων των εποχών.
Και στην Αρχαία Ελλάδα, στην Αθήνα, ακόμα και στην ξακουστή Σπάρτη, αυτό το πρόβλημα αντιμετώπιζαν.
Μέχρι που έκαναν τα λεφτά, τα νομίσματα, τόσο μεγάλα και ασήκωτα, για να μην μπορούν να τα αποταμιεύουν οι φιλοχρήματοι της εποχής εκείνης.

Τελικά όμως, όπως φαίνεται, οι φιλοχρήματοι και αυτές οι αξίες επικράτησαν στον κόσμο όλο.
Και ο κόσμος χάνεται.
Στηρίζεται στους τραπεζίτες και τα κάθε λογής λαμόγια.
Και αυτά τα λαμόγια ευδοκιμούν γιατί εσύ (και γω) και όλοι μας, προσκυνούμε αυτό που έχουν. Το χρήμα.
Και μαζί με το χρήμα προσκυνάμε κι αυτούς (έτσι νομίζουν).
Τους κάθε λογής χαμερπείς και οσφυοκάμπτες.

Πρέπει (επειγόντως) να αλλάξουμε αξίες.

Μπας και σωθεί ο κόσμος. Μπας και σωθεί το περιβάλλον.
Μπας και σωθεί η φύση.
Μπας και σωθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το ξέρω ότι χαμογελάς όταν μιλάω για αξιοπρέπεια.
Τι είναι τούτο πάλι, θα πεις.
Τι εστί αξιοπρέπεια.

Είναι η χαμένη τιμή της Μαρία Μπλουμ?

Είναι το άλλοθι της Μαρίας της άσχημης?

Δεν μιλάω για αυτήν την αξιοπρέπεια.
Την αξιοπρέπεια των άσχημων.
Δεν μιλάω για την αξιοπρέπεια της παρθενιάς.
Δεν μιλάω για την αξιοπρέπεια των αποτυχημένων.

Μιλάω για την ελευθερία του να υπάρχεις.
Γιατί ξέρω ότι είναι δύσκολο να υπάρχεις.
Γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχεις.
Υπάρχεις μόνο επιφανειακά και επιδερμικά.
Νομίζεις ότι υπάρχεις.
Αντανάκλαση είσαι.
Εικονική ύπαρξη έχεις.
Περιφέρεσαι στους δρόμους, κουβαλώντας ένα άψυχο σορό από κόκαλα και κρέας.
Και γω το ίδιο.
Μόνο το χρήμα υπάρχει στην πραγματικότητα.
Και συ είσαι η έλξη ή η απώθηση του χρήματος.
Σε θέλει ή δεν σε θέλει, εσύ αυτό προσκυνάς.
Οι άλλοι σε δέχονται ή όχι, ανάλογα το λογαριασμό της τράπεζάς σου.
Και συ δεν έχεις τη δύναμη ν αντισταθείς.
Και στις δύο περιπτώσεις είσαι ο χαμένος.
Ή σε θέλουν για το χρήμα σου, οπότε ξέρεις ότι σε θέλουν γι αυτό.
Ή δεν σε θέλουν γιατί δεν τόχεις.
Έτσι κι αλλιώς, εσύ δεν είσαι αποδεκτός από κανέναν.
Γιατί έτσι κι αλλιώς, ΕΣΥ δεν υπάρχεις.

Με τέτοιες συνθήκες, αυτό που περιμένω, είναι να μου πεις, τι βλακείες λέω.
Έτσι θα επιβεβαιώσεις ότι αυτά που λέω είναι σωστά.
Γιατί αν μου έλεγες ότι μιλάω σωστά, θα αδικούσες τον εαυτό σου.
Θα ήσουν σε πλήρη αντίθεση των λόγων και των πράξεών σου.
Γιατί δεν μπορείς να διαφέρεις από τους άλλους.
Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα μπορούσες να επιζήσεις σε αυτές τις συνθήκες.
Και αν μπορούσες να επιζήσεις, θα ήσουν άστεγος και χωρίς υπολογιστή.
Εκτός και είσαι σαν εμένα.
Εγώ είμαι στο μεταίχμιο.
Στην άκρη του νήματος.
Είμαι διχασμένη προσωπικότητα.
Γι αυτό και 2 φορές χαμένος.
Αλλά μ αρέσει δεν μ αρέσει, αυτό είμαι.
Θέλω να βλέπω και στην «άλλη πλευρά». Να βλέπω τι έχασα.

Και έχασα πολλά φίλε μου.
Το κατάλαβα που κοίταζα τον ήλιο σήμερα το πρωί.
Το θαύμα της φύσεως.
Και σκέφτηκα. Κοίτα ρε που δεν κοιτάει κανένας τον ήλιο....
Σε τι προβλήματα έχουν μπλέξει οι άνθρωποι, που δεν ρίχνουν μια ματιά σ αυτό το θαύμα της φύσεως...
Τι κατάρα τους δέρνει και είναι σκυμμένοι όλοι σήμερα?
Σκυμμένοι άλλοι στα κινητά και άλλοι στις βαθιές σκέψεις τους?
Τι να σκέφτονται άραγε?
Άλλοι πήγαιναν για να βγάλουν το μεροκάματο, άλλοι υπολόγιζαν τι θα εισπράξουν και τι θα πληρώσουν ΦΠΑ, άλλοι πήγαιναν στα δικαστήρια για να κάνουν αγωγή διαζυγίου...

«Αγωγή διαζυγίου»....

Μια, πολλές όχι μία, οικογένεια διαλύεται...
Κάποια παιδιά θα μείνουν χωρίς γονείς...
Ή, ακόμα χειρότερα, θα μείνουν με τον έναν γονιό που θα τους βρίζει τον άλλον...
Και ο άλλος θα είναι ο πατέρας τους ή η μάνα τους...
Μερικοί θα είναι σωστοί και δεν θα βρίζουν τον άλλον.
Αυτά είναι τα λιγοστά μεν, αλλά «πολιτισμένα διαζύγια»
Και το παιδί θα βρεθεί (και σε αυτήν την περίπτωση) στο λάκκο των λεόντων.
Έτοιμα τα λιοντάρια να το κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι, σκέφτηκα.
Κάποια κατάρα τους κυνηγά.
Γι αυτό μιλάνε για καταραμένο όφη και μήλο.
Είμαστε καταραμένοι, λέει η εκκλησία, αποδεχθείτε το και βουτήχτε στη λάσπη σας.
Τα κεφάλια μέσα.

Ε, όχι, λέω εγώ.
Ακόμα και έτσι να ήταν, κάποια στιγμή πληρώσαμε το χρέος μας.
Μετά από χιλιάδες χρόνια, πληρώσαμε.
Η ποινή έληξε.
Είναι καιρός να απελευθερωθούμε.
Ακόμα και ο Θεός, αν είναι τόσο κακός, όπως μας λένε οι παπάδες, θα δεχτεί την έφεσή μας.
Θητεύσαμε σε αγροτικές φυλακές, εκτίσαμε τα 3/5 της ποινής μας...
Άσε μας ελεύθερους τώρα.
Να αποκτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Να αποκτήσουμε την ελευθερία μας.

Και αν δεν το δεχθεί ο εκδικητικός (όπως λένε) Θεός...
Θα πάμε στο δικαστήριο του Ήλιου.
Κάτι σαν το ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Και ο Ήλιος θα το δεχθεί.
Το έχει δεχθεί ήδη.
Το πρωί που τον κοίταξα, κατάλαβα ότι η έφεση έγινε δεκτή.
Ότι εκτίσαμε την ποινή μας και είμαστε ελεύθεροι.
Το θέμα είναι να το καταλάβουμε και σιγά-σιγά να εγκαταλείψουμε τις φυλακές της ύλης.
Τις ποιο σκληρές και αιμοβόρες φυλακές που μας έκλεισε τόσα χρόνια ο Θεός.




araxtos & τα 3/5 της ποινής
* Ελπίζω να μην παρεξήγησες την δικαιογημένη αλαζονεία μου!