"Το βράδυ έλα"....

Ο araxtos (εγω δηλαδή) μια και είναι φανατικός φωτορεπόρτερ τι λέτε ότι έκανε?
Πήγε στον Πύργο!
Να φωτογραφίσει τα καημένα της Ηλείας.
Από το Σάββατο το βράδυ ήταν εκεί και την Κυριακή πρωί πρωί με την φωτογραφική αγκαλιά φωτογράφιζε.
















Τι να φωτογραφίσει δηλαδή...
Τα πολυφωτογραφιμένα και κατακαημένα.
Αλλά το έκανε για σας τους φίλους blogerades
Για να έχετε από πρώτο χέρι, blogoxeri δηλαδή φρέσκες και σπαρταριστές φωτογραφίες.
Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα.
Δεν είχε διάθεση να κάνει κάτι το καλλιτεχνικό.
Είχε δηλαδή, αλλά με το που πήγε εκεί του κόπηκε η όρεξη.















Φωτογράφισα λοιπόν απλά και φυσικά.
Με τη φύση να κλαίει
Και να μου μιλάει.
2 πράγματα μου είπε η φύση αγαπητοί bloggerades. 2 φράσεις, 2 κουβέντες με φοβερή συμπύκνωση.















Η μία ήταν «Το βράδυ»
Τι «το βράδυ μου λες»? Τη ρώτησα.
«Έλα το βράδυ araxte” μου επανέλαβε με βαριά και βραχνή φωνή.
Τι «γίνεται το βράδυ» την ξαναρώτησα.
«Χαμός, κλάμα, κλαίνε τα φυτά, όσα μείνανε araxte, κλαίνε τα ζώα, κλαίνε τα πουλιά, κλαίνε και ουρλιάζουν τα τσακάλια. Γίνεται αντίλαλος στα γυμνά βουνά φίλε μου και οι φωνές και τα κλάματα ξαναγυρίζουν εκεί που ξεκίνησαν. Και ξανά το ίδιο.
araxte, εδώ είναι μια κόλαση το βράδυ. Ειδικά αργά, μετά τις 12 μέχρι τις 4 το πρωί. Τώρα που είναι μέρα, είναι ήσυχα όλα. δεν θα δεις παρά καμένα δάση. μαύρο χώμα κάτω από τα αποκαΐδια, είναι όλα ήσυχα. Αλλά το βράδυ...















Μου είπε και τη δεύτερη κουβέντα που θα σας την πω αμέσως.
«Το παιχνίδι χόντρυνε araxte”
Δεν κατάλαβα με την πρώτη και ρώτησα πάλι «τι εννοείς»?
“araxte, όπως στο λέω, το παιχνίδι χόντρυνε, λάβε τα μέτρα σου, πες και στους άλλους φίλους blogerades να ξέρουν.
Πρέπει να αποφασίσετε τώρα, εδώ και τώρα, με ποιον είσαστε.
Δεν μπορείτε να είσαστε και με τους 2.
Ή με μένα ή με τους «άλλους»
«Ποιους εννοείς»? ματαξαναρώτησα αφελέστατα.
«Μην κάνεις τον κουτό araxte, οι άλλοι ξέρεις ποιοι είναι. Είναι αυτοί που με πολεμάνε. Είναι αυτοί που δεν είναι ευχαριστημένοι από μένα. Είναι αυτοί που είναι ορκισμένοι να με καταστρέψουν. Και ο πόλεμος χόντρυνε όπως σου είπα φίλε μου.»
«Και γιατί πιστεύεις ότι σε πολεμάνε? γιατί πιστεύεις αυτό που λένε και οι πολιτικοί περί «ασύμμετρης απειλής» γιατί δεν δέχεσαι ότι όλα αυτά είναι τυχαία?
Τίποτα δεν είναι τυχαίο araxte.
Την «ασύμμετρη απειλή» τη δέχομαι εγώ. Έχω εχθρούς που δεν πιστεύουν σε μένα.
Έχω εχθρούς που προσπαθούν να με καταστρέψουν σε όλα τα επίπεδα.
Από την ατμόσφαιρα, μέχρι τα δάση. από τα δέντρα μέχρι τα ζώα.
Πιστεύουν σε άλλο Θεό φίλε μου».

«Σε ποιον δηλαδή πιστεύουν»?
«Στο χρήμα φίλε μου. Και όπως ξέρεις το χρήμα δεν είναι δική μου ανακάλυψη, είναι δική σας. Εγώ δίνω δύναμη σε κάποιον έτσι όπως πρέπει, για να επιβιώσει πάνω στη γη και μαζί να επιβιώσει και η γη. Τον αδύναμο τον καταδικάζω»
«Και τι κάνεις? τον εκτελείς»?
«Ναι, τον εκτελώ φίλε μου araxte, έτσι είμαι εγώ, έτσι είναι η φύση δεν το ήξερες»?
«Και πως τον εκτελείς? με ποιον τρόπο»?
«Του δίνω άρρωστο μυαλό και καταστρέφει μόνος του τον εαυτό του»
«Αφού τα έχεις κάνει όλα σωστά, τότε...γιατί παραπονιέσαι? αφού όπως λες τα έχεις προβλέψει όλα...»
«Ναι, όλα τα είχα προβλέψει αλλά δεν είχα προβλέψει ότι αυτός ο άρρωστος στο μυαλό θα κατέστρεφε και μένα, μάλλον πρώτα εμένα»
«Άρα...έκανες λάθος, στην έφερε...»

«Όχι φίλε μου, δεν έκανα εγώ λάθος. Εσείς, όσοι από σας είναι υγιείς δηλαδή, εσείς κάνατε το λάθος. Αφήσατε τον αδύναμο άρρωστο στο μυαλό, τον καταδικασμένο από μένα και απ όλο το σύμπαν, να αποχτήσει δύναμη. Να γίνει ισχυρός. Ποιο ισχυρός από σας που σας έκανα εγώ ισχυρούς για να με προστατεύουν»
«Πως έγινε αυτό»?
«Με το χρήμα. Για πες μου ποιοι είναι οι ισχυροί πάνω στη γη? δεν είναι όλοι όσοι έχουν χρήμα»?
«Ναι, έτσι είναι»
«Και την ισχύ τους από που την αντλούν? δεν την αντλούν από σας τους υπόλοιπους που πιστεύετε στο χρήμα και κατά συνέπεια και σ αυτούς που το έχουν»?
«Η αλήθεια να λέγεται»
«Άρα...ποιος φταίει? εγώ ή εσείς? Γι αυτό σου λέω και ξαναλέω, πρέπει να πάρετε θέση. Το παιχνίδι χόντρυνε. Δεν πάει άλλο. πρέπει να αμυνθώ araxte και αν αμυνθώ θα σας πάρει όλους η μπάλα. Τελεία και παύλα. Άν δεν κατάλαβες και τώρα, δεν θα καταλάβεις ποτέ. Πάρε όσες φωτογραφίες έχεις να πάρεις και να πας να τα πεις αυτά και στους φίλους bloggerades.
Και πούσε...έλα και το βράδυ να ακούσεις τις φωνές, τα κλάματα και τις κατάρες...τώρα θα δεις πολλά αλλά δεν θ ακούσεις...»

«Γεια σου φύση...έχω αργήσει...πρέπει να πηγαίνω....»
«Γεια σου φίλε μου...σε περιμένω το βράδυ, τη νύχτα....από τις 12 μέχρι τις 4....»









araxtos & φύση