Σιωπηλές κραυγές

Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες στην Ηλεία.
Μερικές την δημοσίευσα στο προηγούμενο ποστ και τις είδατε, οι υπόλοιπες είναι μία από τα ίδια. Καμένα, καμένα, καμένα.
Δεν χρειαζόταν να τις βάλω όλες γιατί και μία να έβαζα το ίδιο θα ήταν, το ίδιο θα έλεγαν.
Μία όμως τη φύλαξα για να την κάνω ένα ιδιαίτερο ποστ.
Γιατί λέει πολλά από μόνη της.















Δεν δείχνει καμένα ή αν δείχνει είναι λίγα, όσα δέντρα υπήρχαν εκεί.
Δείχνει όμως το «κλίμα»
Όταν πήγα στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία του χωριού όπως συνηθίζεται να λένε, σκέφτηκα να μιλήσω με μερικούς ανθρώπους από κει.
Στο δρόμο συνάντησα μόνο μια ηλικιωμένη που περπατούσε μόνη της χωρίς να δίνει σημασία στην παρουσία μου.
Τα πόδια της δεν την «πήγαιναν»
Για να περπατήσει έκανε προσπάθεια και όλο έχανε την ισορροπία της.
Μου έριξε μόνο ένα απλανές βλέμμα και συνέχισε το δρόμο της.

Δίπλα ήταν το καφενείο του χωριού, το μεγάλο καφενείο στη γωνία.
Μέσα δεν ήσαν παρά 3-4 που καθόντουσαν σε ένα τραπέζι, χωρίς να παίζουν πρέφα ή τάβλι. Απλώς καθόσανται αμίλητοι.

Σταμάτησα (ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο) και τους κοίταξα.
Με κοίταξαν κι αυτοί αμίλητοι.

Έκανα στροφή και έφυγα.
Τι άλλο να μου πουν? Τι να ρωτούσα? Μου τα είπαν όλα.
Βγαίνοντας από το χωριό, έβγαλα τη φωτογραφία που σας έλεγα.
Και αυτή «δημοσιεύω» σήμερα.
Είναι η φωτογραφία που τα λέει όλα.

Έτσι είναι το χωριό, όπως η φωτογραφία.
Αυτή έπρεπε να βγάλω για να δώσω το ακριβές κλίμα του χωριού.







araxtos & κραυγές