9 Feb 2011

3 γατάκια και 1 μπεκάτσα

Έχω παραιτηθεί από πολλά «δικαιώματά μου» σ αυτήν την παλιοζωή.
Από το δικαίωμα να μη με κλέβουν, να μη με δουλεύουν μπροστά στα μάτια μου, να μη με περνάνε για μαλάκα...και πολλά ακόμα.
Παραιτούμε κάθε μέρα από μικρά και μεγάλα κακά ψυχρά και ανάποδα.
Είμαι έτοιμος να παραιτηθώ για ακόμα περισσότερα όσο μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι ότι δεν δίνει φράγκο κανένας αν εγώ γεννήθηκα κορόιδο και αν θα πεθάνω βλάκας.
Δεν δίνει φράγκο – στην ουσία - κανένας αν υπάρχω ή αν δεν υπάρχω.
Τις μόνες στιγμές που με υπολογίζουν είναι όταν θέλουν να κερδίσουν κάτι από μένα.
Αν δεν έχω να τους δώσω τίποτα δεν αξίζω ούτε για φτύσιμο.

Έτσι είναι ο κόσμος, λέω, έτσι ήταν και έτσι θα είναι.
Έτσι (μάλλον) θα είμαι και γω για τους άλλους.

Παραιτούμε λοιπόν.
Δεν έχω σκοπό να «σώσω» τον κόσμο, ούτε καν το τομάρι μου.
Για ένα πράγμα δεν θα παραιτηθώ όμως.

Να μπορέσω (σ αυτήν την παλιοζωή) να σώσω από το θάνατο έστω και μία μπεκάτσα!

Αφορμή για αυτό το ποστ (και για άλλα που θα ακολουθήσουν) είναι η επιμονή μερικών «ανώνυμων» που γράφουν σχόλια – ακόμα και τώρα – στο ποστ μου «ο μπεκατσοκυνηγός»
Και προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι πολύ καλοί άνθρωποι, ότι προστατεύουν τη φύση ακόμα και τις ίδιες τις μπεκάτσες που σκοτώνουν.
Δεν ξέρω αν τα γράφουν αυτά κυνηγημένοι από τις τύψεις τους ή αν τα πιστεύουν πραγματικά.

Έχω (τρόπος του λέγειν γιατί δεν μου ανήκουν καν) κάτι γατάκια που έρχονται στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και τα ταΐζω (όταν το θυμάμαι)
Είναι 3. Τα γέννησε μια γάτα στον ακάλυπτο και τα προστάτευσα από πραγματικούς κινδύνους, τα προηγούμενα (5) που είχε κάνει άλλη γάτα τα εξολόθρευσαν κάτι σκυλιά της πλατείας αλλά και καθώς πρέπει κύριοι με δηλητήριο γιατί ενοχλούσαν τον κόσμο της πολυκατοικίας.
Ήταν πανέμορφα.
Όταν έκαναν ντου τα σκυλιά (με σχέδιο, έπιασαν τις γωνίες μια νύχτα, ξημερώματα, και σακάτεψαν 2) Το ανακάλυψα την επομένη η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα.
Αλλά εκτός από μένα, στεναχωρήθηκαν πιο πολύ τα άλλα που απέμειναν και η μάνα τους η γάτα.
Για μερικές μέρες καθόντουσαν και κλαίγανε!
Τα έβλεπα από μακριά να λυπούνται τόσο πολύ.
Δεν είδα δάκρυα, αλλά το έβλεπα στη ματιά τους.

Σιγά σιγά εξαφανίστηκαν και τα 5.
2 απ αυτά τα βρήκα δηλητηριασμένα. Μόνο ένα έχασα χωρίς να ξέρω τι απέγινε.

Μετά από κανα χρόνο, όχι η ίδια γάτα αλλά μια άλλη που της έμοιαζε πολύ (την ξεχώριζα μόνο και μόνο γιατί ήταν μονόφθαλμη) έκανε τα 3 στο ίδιο μέρος!
Κατάφερα να τα έχω κάπως κοντά (η μάνα τους τούς έμαθε να μην πλησιάζουν τους ανθρώπους και δεν έμπαιναν καν στο σπίτι)
Η αλήθεια είναι ότι ούτε και γω θα τα ήθελα μέσα στο σπίτι και έτσι γίναμε φίλοι από μακριά.
Παρ όλο που ερχόντουσαν στο μπαλκόνι για το συσσίτιο!

Τα παρακολουθούσα και τα παρακολουθώ όμως και μπορώ να πω ότι με έχουν κάνει πιο «σοφό».
Μέσα στο μπετόν που ζούμε και στην «πλήρη και αποκλειστική» παράδοσή μας στο μυαλό έχουμε χάσει την ορθότητα και σοφότητα του ενστίκτου.
Έχουμε χάσει τη σωστή κρίση.
Έχουμε χάσει και το νόημα της ζωής.
Τα έχουμε χάσει όλα.
Και όπως πάμε θα χάσουμε και το ανάπηρο μυαλό μας.

Τα παρακολουθώ και βλέπω το μέλλον αυτού του πλανήτη.
Κάποιο απ αυτά τα ζώα θα επιβιώσει τελικά.
Κάποιο απ αυτά τα ζώα θα είναι ο κάτοικος της γης μετά από 100, 200, 1000 και πολλά λέω χρόνια.
Εμείς είμαστε καταδικασμένοι να εξοντωθούμε μεταξύ μας.
Και αυτό θα γίνει όχι μόνο από το μυαλό μας (που ήδη μας καταδυναστεύει) αλλά και από ένα άλλο στοιχείο που έχουμε έντονο.
Και δεν είδα ακόμα σε κανένα ζώο.

Τον εγωισμό!
Και την εκδίκηση!

Και ο νοών, νοήτω.

Μου γράφει λοιπόν ο «ανώνυμος» στο ποστ που σας ανέφερα, ότι εγώ δεν κατέχω «πράμα» που λέει και ο εθνικός μας ήρωας Φουκάκης.
Και εκτός από μένα δεν κατέχετε και σεις που συμφωνείτε.
Γιατί αν το κατείχατε το πράμα δεν θα συμφωνούσατε.

Πριν απ αυτόν μου είχαν γράψει και άλλοι με ποιο πειστικά επιχειρήματα.
Του στυλ...
«Αφού τρώτε κρέας γιατί διαμαρτύρεστε....»
Είναι γεγονός ότι αυτό το επιχείρημα δύσκολα καταρρίπτεται.
Όχι γιατί είναι σωστό, αλλά γιατί αποπροσανατολίζει.
Και αποπροσανατολίζει γιατί διαφθείρει την κουβέντα.
Ενώ φαίνεται απλοϊκό και τίμιο το ερώτημα, στην ουσία δεν κάνει τίποτ άλλο παρά να εξομοιώνει διαφορετικές καταστάσεις.

Και γω θα του έλεγα λοιπόν του «κυρίου» με αυτό το επιχείρημα:

Αφού τρως και συ κρέας, γιατί δεν δαγκώνεις να φας (έστω όταν πεινάς) ένα κομμάτι από το μπούτι της μαμάς σου?
Γιατί δεν τρως το παιδί σου?
Αφού είσαι κρεατοφάγος!

Υπάρχουν ορισμένα όρια ή δεν υπάρχουν?

Όταν καθιερώθηκε η προσευχή, λέω εγώ τώρα, μήπως ήταν και μία συγνώμη στο ζώο που (αναγκαστικά) έπρεπε να φάμε για να επιβιώσουμε?
Μήπως αρχίσαμε να τρώμε κρέας όταν δεν είχαμε τι άλλο να φάμε και κατά έναν παράδοξο τρόπο και λόγο το βρήκαμε εύκολο και το καθιερώσαμε?
Το ξέρεις φίλε ότι το κρέας είναι που μας έδωσε όλες (μα όλες) τις αρρώστιες?
Το ξέρεις ότι ο άνθρωπος ήταν για εκατομμύρια χρόνια χορτοφάγος?
Ξέρεις τι είναι η «σκωληκοειδής απόφυσης»?

Αν με ρωτήσεις τώρα...
Αν εγώ τρώω κρέας, θα σου απαντήσω πως ναι, τρώω.
Καπνίζω κι όλας.
Πίνω και ποτά.
Αναπνέω και καυσαέριο.
Κυκλοφορώ και με αυτοκίνητο.

Δεν παύω όμως να γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι καταστροφικά.
Δεν παύω να σέβομαι τα ζώα.
Δεν τρώω κάτι που θα μπορούσα να μην το φάω.

Όπως τις μπεκάτσες για παράδειγμα!

Τελειώνοντας (προς το παρόν) αν δεν σε έπεισα, θα σου πω και κάτι που μάλλον δεν ξέρεις.
Το μικρό το αρνάκι ξέρεις φαντάζομαι ότι έχει πολύ χοληστερίνη.
Και ξέρεις ότι η χοληστερίνη είναι ένα δηλητήριο για τον οργανισμό μας.
Δεν ξέρεις όμως ότι το αρνάκι βγάζει αυτήν την ουσία (χοληστερίνη) σαν άμυνα όταν το σκοτώνουν.
Γιατί είναι μικρό και η φύση (του) αντιδρά στο να σκοτωθεί.
Ενώ στο πρόβατο δεν έχει αντίρρηση η πάνσοφη φύση.

Μπήκαμε λοιπόν στα χωράφια της φύσης χωρίς να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Είπαμε να φάμε κρέας για να επιζήσουμε και το έχουμε κάνει (το έχετε κάνει) χόμπι για να ικανοποιήσετε τα πιο άγρια ένστικτα.
Που ναι μεν έχουμε (αποκτήσει) όλοι μας, αλλά μερικοί ικανοποιούνται να τα ικανοποιούν εκ του ασφαλούς!

Θα του έλεγα, τελικά του «φίλου» που έγραψε το τελευταίο σχόλιο, να μου κάνει μια χάρη.
Του τη ζητάω εγώ και όσοι άλλοι διαβάσουν αυτό το τεράστιο (σορρυ) ποστ.
Να μην ρίξει ένα σμπάρο!
Να γλιτώσει για χάρη του araxtou μια μπεκάτσα!
Μια μπεκάτσα που σίγουρα θα σκότωνε, όχι σμπάρο του αέρα!
Να της πει... «στη χαρίζω για χάρη ενός ηλίθιου ρομαντικού και «εμπροστοδρομικού» κατοίκου μια πόλης χωρίς μέλλον».
Ενός τύπου που αγαπάει και ταΐζει τα 3 μικρά γατάκια και γουστάρει που όταν τρώνε φεύγουν με ύφος χωρίς να του λένε ούτε ένα ευχαριστώ!
Γιατί αφού το κάνουν αυτά, αυτό θα είναι σίγουρα και το σωστό!

Και να μη μου γράψει και να μην μου απαντήσει αν δεν μου το πει.

Ότι σώθηκε έστω και μία μπεκάτσα!




araxtos & έτσι για αρχή....

2 comments: