Χμ...
Μπήκα στο σπίτι μου (του araxtou καλέ)
και τι να δω...
Σκόνη από δω αράχνες από κει...
Ποντίκια στα πατώματα, φίδια παρα πέρα...
Ένα σκελετό (όρθιο) στην ντουλάπα...
Και...το χειρότερο...
ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ να σουλατσάρουν λες και το σαλόνι
το έκαναν κατοχή!
Δεν είναι να λείψεις ούτε 2 χρονάκια και το blog σου γίνεται αγνώριστο!
Και σας είχα ενημερώσει ότι θα απουσιάσω για λίγο.
Για να ρίχνετε καμιά ματιά.
Τώρα αν τα 2 χρόνια είναι λίγο ή πολύ, τι να σας πω, ο καθένας όπως το βλέπει.
Είναι υποκειμενικό το ζήτημα.
Όμως θα σας αποζημιώσω αγαπητά μου θαρραλέα και επίμονα (και πιστά)...
...είπα να γράψω "παιδάκια" αλλά δεν θα το κάνω...
Γιατί?
Γιατί ξέρετε πότε άρχισε το blog μου? Και τα δικά σας!
Θέλετε να σας το πω?
Καθίστε...
Από το 2004!
Τότε, ναι, είσαστε παιδάκια...
Τώρα όμως?
Χμ...δεν θέλω να σας στεναχωρήσω
Αλλά ούτε να στεναχωρηθώ μόνος μου και να σκέφτομαι
Που και πως και πότε και γιατί πέρασαν 16 χρόνια?
Είναι δυνατόν? έγινε και αυτό? πέρασαν 16 χρόνια?
Δηλαδή η χουχού που ήταν τότε 16 χρονών, πόσο θα είναι σήμερα?
Το σκέφτηκε κανείς?
Ο ποκοπίκο?
18 τότε...σήμερα?
Ούτε να το σκέφτομαι.
Όταν έλεγα θα σας αποζημιώσω, σκεφτόμουν να συνεχίσω τις ιστορίες
με τον ποκοπίκο και τη χουχού.
Αλλά κάτι δεν ταιριάζει
Τι να γράψει κανείς για έναν μαντράχαλο 34 χρονών?
Που να βρίσκεται και τι να σκέφτεται τώρα εκείνο το αθώο (στο πνεύμα)
κοριτσάκι που ήθελε γάμο και μάλιστα με τον ποκοπίκο?
Αν και κάποια στιγμή παντρευτήκανε, εκεί, κοντά στο τέλος των επεισοδίων
Όμως ζήσανε καλά και μεις καλύτερα?
Όπως το θέλουν τα παραμύθια?
Εμείς ζήσαμε καλύτερα?
Σταματάω εδώ (για σήμερα)
Τώρα που ξαναβρεθήκαμε θα "διαβαζόμαστε" ταχτικά (λέμε τώρα)...
Ανάλογα πως το εννοεί ο καθένας
Πάντως νωρίτερα από τα 2 χρόνια...
No comments:
Post a Comment