.
Έλαβα ένα γράμμα
γράμμα πικραμένο
που μου γράφει
πως δεν έχει αφήσει μπεκάτσα για μπεκάτσα
ο «μπεκατσοφάγος».
Έχει ενδιαφέρον η άποψή του και μια που άργησε να την «εκθέσει» και δεν ξέρω αν θα τη δει κανείς, αναγκάζομαι να της αφιερώσω ένα ποστ για να την λάβετε υπ όψιν.
Γράφει την άλλη άποψη, την άποψη των μπεκατσοκυνηγών.
Αυτών των τρομερών και θαρραλέων κυνηγών που δεν έχουν αφήσει πουλί για πουλί όρθιο.
Που με κίνδυνο της ζωής τους, βάζουν το δίκαννο στον ώμο και σκοτώνουν αυτά τα επικίνδυνα για την ανθρωπότητα πτηνά και μετά τα καταβροχθίζουν γεμάτοι όρεξη από την τόσο κοπιαστική ορειβασία.
Θα σας δώσω να διαβάσετε αυτό το «γράμμα» για να καταλάβετε και σεις περί τίνος πρόκειται.
Και νάχετε υπ όψη σας ένα πράμα. Ότι δεν είναι μόνο αυτός. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι εξολοθρευτές.
Καμουφλαρισμένοι δολοφόνοι που δεν έχουν δείξει ακόμα τις δολοφονικές τάσεις τους σε ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί φοβούνται.
Σε επόμενο ποστ μου θα τους αφιερώσω ένα «ψυχογράφημα» για να καταλάβουν και αυτοί (κουτσά – στραβά) την ψυχοσύνθεσή τους.
mpekatsofagos said...
τα κοτοπουλα που τρωτε ρε δεν εχουν αδερφια??? εμεισ τουλαχιστον μοχθουμε για να τα αποκτησουμε και ποτε δεν αφησαμε τα πιατα μισα ενω εσεισ με τα κοτοπουλα αλα κρεμ τα πετατε για να μην γλυψετε τα κοκαλα και σας κοροιδευουν... βλαχοι
21/1/07 21:35 Post a Commenτ
Η αφορμή βέβαια ήταν το ποστ περί μπεκατσοκυνηγών
araxtos & μπεκατσοφάγοι
Αντί απαντήσεως
ReplyDeleteΠρώτα ένα άρθρο που διάβασα στο δίκτυο και απορρίπτει τον ισχυρισμό για κοτόπουλα και άλλα τέτοια παιδικά επιχειρήματα των «μπεκατσοκυνηγών»
Απόστολος Αποστολάτος: «Κυνηγεσία και κυνοφιλία»
... «Πέρα από την κυριακάτικη διασκέδαση, το δικό μας είναι ένα πάθος το οποίο εκδηλώνεται κάθε στιγμή, συχνά τόσο βίαια, ώστε να προκαλεί εξάρτηση και να μην χαλιναγωγείται παρά τις προσπάθειές μας.
Ο μπεκατσοκυνηγός πάσχει από έναν τύπο πυρετού, που δύσκολα εξηγείται επιστημονικά και που αρχίζει να ανεβαίνει σταδιακά, καθώς το φθινόπωρο αρχίζει να χρωματίζει με καστανοκόκκινο τα φύλλα, δίνοντας στο δάσος τα χρώματα της βασίλισσάς του. Αυτό το κάλεσμα του δάσους που όλοι αισθανόμαστε, μας σπρώχνει να βγούμε με την ίδια αγωνία, όπως όταν είναι να πάμε σε ένα ερωτικό ραντεβού. Ναι, το να είσαι μπεκατσοκυνηγός είναι ένα συναίσθημα παρόμοιο με εκείνο του έρωτα.....»
Και 2 σχόλια που μου έκαναν εντύπωση στο ποστ της μπεκάτσας:
ViSta said...
...!
To απίθανο σε όλη αυτή την υπόθεση των κυνηγών είναι ότι πολλοί θεωρούν τον εαυτό τους, φυσιολάτρη.
Κάποιο φθινόπωρο έκανα διακοπές σε ένα ελληνικό νησάκι, κάθε μέρα ακούγαμε τα πουλάκια να κελαηδούν, κάθε μέρα μέχρι εκείνη που ήρθε ένα βρώμικο καράβι με μια 10αριά κυνηγούς.
Όλη την ώρα ακούγαμε τους πυροβολισμούς. Στο τέλος της ημέρας έφυγαν οι κυνηγοί με το βρωμερό καράβι τους και στο νησί έμειναν τα υπόλοιπα από σκάγια μαζί με μια αλλόκοτη και μελαγχολική ησυχία.
:-(
Marina said...
Θεωρώ το κυνήγι καθαρή βαρβαρότητα. Παλιά που υπήρχε πρόβλημα φαγητού, εντάξει, σκοτώνεις για να φάς. Τώρα όμως σκοτώνουν για να κάνουν τον άντρα, που όλα τα μασάει επειδή οπλοφορεί.
Το χειρότερο είναι που ΄μαθαίνουν και στα παιδιά τους να σκοτώνουν για πλάκα, είτε είναι πουλιά είτε άνθρωποι επειδή πέρασαν ένα σύρμα.